اعزام ۱۴ وزنه‌بردار زن و مرد به رقابت‌های قهرمانی جهان در حالی انجام شد که قبل از برگزاری مسابقات امید به کسب جایگاه نخست تیمی برای کاروان ایران بود اما بررسی عملکرد کلی این ملی‌پوشان حکایت از ناکامی دارد.
اما چرا عنوان ناکامی برای عملکرد تیم در تایلند باید به کار برده شود؟
۱_ نقطه تاریک کارنامه ملی‌پوشان اعزامی به تایلند ناکامی محض در حرکت یک‌ضرب بود. شاید رقابت‌های جهانی تایلند از محدود دوره‌هایی باشد که وزنه‌برداری ایران در هیچ وزنی نتوانست در یک‌ضرب جهان به مدال برسد و جایگاه وزنه‌برداران نیز چشمگیر نبود.
برخی از ملی‌پوشان این رشته در جایگاه آخر دسته خود قرار گرفتند و حضور آنان با بلند کردن یک وزنه در تکضرب به پایان می رسید.
۲_ رقابت‌ها در ۲ دسته المپیکی و غیر المپیکی برگزار شد. ۱۰ وزنه‌بردار اعزامی ایران به صورت مساوی در ۲ دسته تقسیم شدند اما عملکرد این دو گروه اصلا قابل قیاس نبود.
در وزن‌های غیر المپیکی ایران تنها یک برنز توسط سید ایوب موسوی کسب کرد و ۲ اوتی نیز داشت. علی هاشمی نیز برخلاف سال گذشته یکی از ضعیف‌ترین نمایش‌ها را روی تخته اجرا کرد.
اما تاریک‌ترین بخش عملکرد المپیکی‌ها به وزنه زدن رستمی بازخواهد گشت که مسوولان فدراسیون با وجود سرپیچی او از قوانین ورزش کشور همچنان با هزینه دولتی وی را به مسابقات اعزام کردند. رستمی در پاتایا با سه بار اوت در یک ضرب بدترین عملکرد در بین زنان و مردان ملی‌پوش را داشت.
محسن دادرس در دسته به اضافه ۱۰۹ کیلوگرم که المپیکی به شمار می‌رود در ۲ ضرب با اوت ۱۲۵ کیلوگرم نتوانست عملکرد مناسبی داشته باشد. در این دسته علی داودی قهرمان جوانان جهان ۲۳۰ را مهار و وزنه‌های ۲۴۴ را فقط لیفت کرد.
در اوزان غیر المپیکی وزنه‌برداران ایران یک طلا، یک نقره و یک برنز کسب کردند.
۳ _ پس از المپیک ۲۰۱۶ ریو ایران در رقابت‌های ۲۰۱۷ جهان در آمریکا نخستین قهرمانی تیمی را تجربه کرد و در ۲۰۱۸ سوم شد. این عناوین در حالی است که بنا به آمار کشورهای قدرتمند حضور ضعیفی در مسابقات آمریکا و ترکمنستان داشتند. اما در سال منتهی به المپیک ۲۰۲۰ توکیو حضور تمام مدعیان جایگاه وزنه‌برداری ایران را نمایان کرد. این رقابت‌ها نشان داد سیاهی لشکر برای کسب امتیازات تیمی نه تنها عیار این رشته را نشان نخواهد داد بلکه موجب می‌شود تا در برخی دوره‌ها "قهرمان میدان‌های خالی" باشیم.
لازم است هزینه اعزام‌های پرتعداد وزنه‌برداران در بخش‌های دیگری مانند استخدام مربیان خارجی و تمرکز بر روی تک ستاره‌ها باشد.
۴_ المپیک در پیش است و سهمیه مردان ایران در این تورنمنت بیشتر از ۲ وزن نیست. ۲ وزن که انتخاب آنان با عملکرد کنونی سخت به نظر میک‌رسد.
اگر سهراب مرادی به مسابقات گزینشی المپیک برسد می‌شود امیدوار به کسب طلای توکیو ۲۰۲۰ باشیم اما اگر این وزنه‌بردار همچنان گرفتار مصدومیت شود آنگاه مسوولان حیران در انتخاب نفرات اعزامی به توکیو هستند.
سعید علی حسینی مصدوم است و هاشمی با روزهای اوج خود فاصله دارد. عملکرد رستمی نیز با اوت کردن وزنه‌ها گره خورده و بعید است علی مرادی رییس فدراسیون بیش از این به خواسته‌های او تن دهد.
۵_ نظم و رعایت هنجارهای ورزشی کشور یکی از ملاک‌های پیشبرد اهداف است که نباید قربانی نام‌ها شود. متاسفانه در چند سال اخیر این نظم در سایه نام‌ها قرار گرفته و وزنه‌برداران شاخص برای خود حیطه و قلمرو جدا تعریف می‌کنند. اگر کیانوش رستمی نماد خودمختاری و سرپیچی از قوانین است باید مرادی را نیز به خاطر حرکت خودسر مورد نکوهش قرار گیرد. زیرا بنا به برخی از اخبار سهراب مرادی در پایان تمرینات و دور از چشم مربیان زیر وزنه ۲۰۰ کیلوگرمی قرار گرفت و مصدوم شد مصدومیتی که ضربه جبران ناپذیری برای تیم ملی ایران بود.
شکل برخورد با این خودسری‌ها یکبار برای همیشه باید جدی باشد تا شاهد ناکامی‌های پیاپی نباشیم.
ملی‌پوشان وزنه‌برداری ایران با کسب یک مدال طلا، ۲ نقره و سه برنز و ۴۸۴ امتیاز تیمی در جایگاه چهارم جهان قرار گرفتند. این در حالی است که سال گذشته ایران در رقابت‌های جهانی ۲۰۱۸ عشق‌آباد سوم و در جهانی آمریکا به عنوان قهرمان رسید.
نظر شما