این کتاب در سه فصل شامل، کلیات و موقعیت جغرافیایی جاسک، ضرب المثل ها، واژه نامه و نگاره های رنگی به چاپ رسیده و قیمت پشت جلد آن ۱۰ هزار تومان است.
برگزیده هایی از کتاب
در این کتاب با گویش جاسک ضرب المثل هایی برای خوانندگان نوشته شده است؛
ـ انسان حتی اگر جان خود را از دست می دهد باید به قول خود پایبند باشد و به آن عمل کند
ـ یک مرد حتی‌الامکان نباید دوبار ازدواج کند
ـ اگر به فکر سلامتی خود باشید و به آن اهمیت دهید صد سال عمر می‌کنید
- دلمان خوش است به این که شام آرتوخ(نوعی آش) داریم و صبحانه ماست و دوغ
- روی دریا جای کشتی است، جای اسب سواری و دومیدانی نیست
- صد شب راه را به یک شب می‌رود
همچنین در ادامه این کتاب شهر جاسک بدین گونه معرفی شده است؛ در نخستین سرشماری که در آبان ۱۳۳۵ صورت گرفت، کل جمعیت سرشماری شده این منطقه بیست و سه هزار و ششصد و شصت و پنج نفر و جمعیت نسبی در هر کیلومترمربع دو نفر بوده است.
بخش مرکزی شهرستان جاسک یکی از فقیرترین مناطق این شهرستان بوده و مردم در فقر و تنگدستی به سر می برند و بیشتر مردم منطقه از راه های کشاورزی، دامداری، صیادی و تجارت امرار معاش می کردند.
هم اکنونکشاورزی در منطقه بسیار محدود و بیشتر در اطراف رودخانه های سدیچ، گابریک و جگین رواج دارد و در بین محصولات زراعی، سالیانه بیشترین سطح کشت مختص محصول تنباکو است که ضمن انطباق با شرایط اقلیمی و کیفیت آب و خاک منطقه از بازار مناسبی در داخل و کشورهای حوزه خلیج فارس برخوردار است.
مردم شهرستان جاسک اغلب بلوچ، اهل تسنن و مردمی مهربان و مهمان نواز هستند و در گذشته که امکانات آموزشی در منطقه بسیار اندک بود، اهالی این شهرستان جهت ادامه تحصیل با مشکل مواجه بودند.
هرچند با شروع به کار دانشگاه پیام نور در این منطقه و سپس دانشگاه آزاد واحد جاسک تا حدودی از لحاظ تحصیلات دانشگاهی مشکلات برطرف شده، اما هنوز کمبودهایی به چشم می خورد.
سابقه تاریخی این شهر به دوران مادها می رسد و در طول زمان برای آن نام های گوناگونی مانند؛ بادیس، بدیس، کارپل، کارپلا، اومانه، جش، جاشک، جاسق، چاشک، کفشک، جک، راس الجاسک، و جاسک ثبت شده است.
آثار تاریخی و جاذبه های گردشگری جاسک نیز شامل، غار سادرمن(سادرمند)،دخمه و گورستان، اتاق های ساسانی کوه مبارک، تلگرافخانه، امامزاده امیردیوان، رودخانه جگین، رشته کوه های بشاگرد، صخره های شنی، جنگل حرا، آب گرم سدیچ، برج سیاه و سفید و خلیج جاسک غربی و شرقی است.
اکثر مردم جاسک به زبان محلی بلوچی با گویش بلوچی جاسکی حرف می زنند و بلوچی یکی از زبان های ایرانی و از خویشاوندان نزدیک زبان فارسی است.
زبان بلوچی بر اساس ویژگی های خاص خود قابل تقسیم به چندین گویش است و بر اساس وضع حال و مطابق با نظریات صاحب نظران مختلف، روند تقسیم بندی گویش های زبان بلوچی به شرح زیر است:
در مطالعات اولیه دو گویش به نام های شمالی و جنوبی برای زبان بلوچی در نظر گرفته شد؛ گویش شمالی شامل مناطق اطراف کوه های سلیمان و نواحی اطراف شهر کویته، مرکز ایالات بلوچستان در پاکستان ناحیه سرحد در ایران شامل، خاش، زاهدان و زابل، مناطق بلوچ نشین در افغانستان و ترکمنستان.
گویش جنوبی شامل تمام نواحی اطراف خط ساحلی دریای عمان در پاکستان و ایران، از شهر کراچی در ایالات سند پاکستان در شرق گرفته تا مناطق شرقی استان هرمزگان در ایران، بلوچ های ساکن در کشورهای حوزه خلیج فارس نیز جزء گویشوران گویش جنوبی قلمداد می شوند.
نظر شما