فراگیر کردن اسکی و خروج این رشته از نام‌های تکراری یکی از مهمترین چشم‌اندازهای فدراسیون است، چشم‌اندازی که «حامد کیاشمشکی» رییس کمیته استعدادیابی فدراسیون اسکی آن را شکست انحصار این رشته در یک یا چند استان و منطقه می‌داند.
وی چندی پیش در گفت وگو با خبرنگار ایرنا اظهار داشت: نگاه فدراسیون اسکی نگاه ویژه به استان‌ها است. این نگاه به معنای کم‌توجهی به این ۲ استان (تهران و البرز) نیست، بلکه این استان‌ها در مسیر توسعه قرار گرفته‌اند و از لحاظ پیست و زیرساختی و سخت افزاری در حد مطلوب تعریف می‌شوند. تمام تلاش کمیته استعدادیابی فدراسیون اسکی بر این است تا سطح توسعه و پیشرفت استان‌های دیگر را به این ۲ استان نزدیک کند.
اما با وجود این چشم‌انداز آیا می‌شود امیدوار بود که رشته اسکی در یک دهه آینده به مانند ورزش‌های رزمی یا کشتی به یک رشته فراگیر تبدیل شود؟ پاسخ این پرسش را می‌شود در لابه‌لای برخی از هزینه‌های این رشته پیدا کرد. از اسکی به عنوان ورزش پولدارها نام برده می‌شود البته این بدان معنا نیست که طبقات پایین جامعه استعدادی در این رشته ندارند، بلکه لوازم اسکی در قالب کالای لوکس تعریف می‌شود و هزینه واردات آن نیز زیاد است. بالا بودن هزینه‌های اسکی و هزینه رفت و آمد آن موجب شده تا تنها قشر خاص برای ورزش و گذراندن اوقات فراغت به سمت پیست‌های این رشته بروند.
اما اگر در اقشار دیگر جامعه افرادی مستعد و علاقمند به این رشته وجود داشته باشند، امکان ظهور و بروز استعداد آنان وجود دارد؟ با شرایط کنونی اقتصاد پاسخ خیر است. زیرا برای آغاز این کار حداقل نیاز به منابع مالی در حدود یک تا ۱۰ میلیون تومان است که شامل لباس، عینک، هزینه فراگیری اسکی و رفت و آمد به پیست ها می‌باشد هزینه ای که برخی آن را تا حدود ۵۰ میلیون تومان نیز تخمین زده‌اند.
بنا به ادعای برخی از علاقه‌مندان اسکی در پیست توچال هزینه عینک برای این رشته از ۱۰۰ هزار تومان یا یک میلیون در تغییر است و لباس آن نیز از یک میلیون تا ۱۰ میلیون تومان متغییر و به توانایی هنرآموز اسکی بستگی دارد. اسکی‌بازان حرفه‌ای به تجهیزات حرفه‌ای‌تر و در نتیجه گران‌تری نیاز دارند. به طور کلی خرید ست کامل اسکی از ۴ میلیون تومان شروع می‌شود و به ۲۰ میلیون تومان هم می‌رسد.
در کنار هزینه لباس اسکی، هزینه آموزش از دیگر مشکلات پیش‌روی اسکی بازان مبتدی است. بنا به برخی از اخبار هزینه آموزش روزانه از ۴۰۰ هزار تومان شروع می‌شود و تا یک میلیون تومان هم می‌رسد و این بیشتر به مربی که فرد انتخاب می‌کند، بر خواهد گشت. ورودی پیست‌ها نیز هزینه‌ی دیگری برای مردم به بار می‌آورد که این ورودی معمولا بین ۱۳۰ تا ۱۶۰ هزار تومان است.
با این شرایط و اگر هزینه پایه فراگیری اسکی برای یک فرد مبتدی در حدود ۱۰ میلیون تومان در نظر بگیریم بدون شک برای طبقات پایین جامعه این یک هزینه بالا به شمار می‌رود هزینه‌ای که پرداخت آن سخت و در برخی از مواقع غیر ممکن است. حال که پیست اسکی دیزین به فدراسیون واگذار شده و شعار «اسکی همگانی» به یکی از چشم‌اندازهای این فدراسیون تبدیل شده است لازم است که تدابیری در دستور کار قرار گیرد تا رشته اسکی را از حالت اقتصادی خارج شوند و این پیست به مدرسه‌ای برای علاقمندان این رشته تبدیل شود. مدرسه‌ای که شرایط اقتصادی علاقمندان در آن مورد توجه قرار گیرد.
همچنین این پیست نباید تنها جایی برای گذراندن اوقات فراغت قشرهای بالای جامعه باشد، بلکه برای قشرهای مختلف به ویژه دانش‌آموزان و دانشجویان تخفیف‌هایی در نظر گرفته شود تا آنان نیز از ظرفیت‌های آن استفاده کنند. البته این کار تنها منتهی به دیزین نمی‌شود بلکه لازم است در پیست های دیگر مانند توچال نیز اجرایی شود.
هر چند که برخی باور دارند این برنامه‌ها از سال‌های گذشته باید در پیست‌های کشور اجرایی می شد اما واگذاری این مکان‌های ورزشی به بخش خصوصی در مسیر توسعه اسکی همگانی مشکلاتی ایجاد کرد، مشکلاتی که ناشی از تفکر خصوصی سازی است و بر مبنای سود ناشی از سرمایه‌گذاری بنا شده است.
نظر شما