بر عراق چه می گذرد؟

این تهاجم حدود یک ماه بعداز تعرض به کنسولگری ایران در کربلای معلا صورت گرفت.

مهاجمان که مقام های رسمی عراق تاکید دارند، هدایت شده بوده اند به ویژه اینکه شبکه سعودی العربیه آن را زنده پخش می کرد، پنجشنبه شب تنها به آتش زدن کنسولگری ایران اکتفا نکردند و به همه نهادهای شیعه و از جمله تصاویر، بنرها و هراثری که بتوان به جریان شیعی منتسب کرد ، یورش بردند و به آنها صدمه وارد کردند. 

رسانه های غربی و عربی مانند العربیه و الحدث سعودی، اخبار و گزارش های مربوط به این تعرض را به نوعی طراحی و منتشر کردند که ناظران اوضاع عراق از آن به عنوان نوعی « ذوق زدگی » یاد می کنند.

خبرنگاران العربیه پا به پای مهاجمان در صحنه حوادث پنجشنبه شب بودند و از داخل کنسولگری به آتش کشیده ایران مستقیم گزارش می دادند.

از اواخر این هفته باردیگر دور تنش ها و خشونت ها درعراق تند شده است و گزارش ها از شهر ناصریه هم حاکی است در میانه تظاهرات مردم، عده ای به انبارهای مواد غذایی یورش برده و به غارت پرداخته اند؛ ماجرایی که به خشونت های بیشتر در استان ذی قار دامن زد.

مجموعه اتفاقاتی که به تعرض به مرجعیت شیعه در عراق و نیز کنسولگری ایران در نجف منجر شد در کنار سابقه عملکرد دولت های منطقه مانند عربستان و امارات و همدستان آنها مانند آمریکا و رژیم صهیونیستی در ایجاد و تقویت گروه های تروریستی تکفیری از جمله القاعده و داعش، این گمان را که سرویس های اطلاعاتی این کشورها با بهره گیری از پیاده نظام خود (بازمانده های حزب بعث و ارتش صدام) در حال نابود کردن تمامی دستاوردهای نظام سیاسی جدید و بازگرداندن کشور عراق به دوران صدام و بعثی ها هستند، تقویت می کند.

با گذشت بیش از دو ماه از اعتراضاتی که می توانست مانند سال های 2015 تا 2018 آرام ، مسالمت آمیز و عاری از خشونت باشد، عراق دستخوش بدترین نوع خشونت ها و آشوب ها شده است؛ کشور به حالت تعطیل در آمده و فرصت برای تحریکات بیشتر هسته های خفته تروریستی تکفیری فراهم شده است.

ادامه آشوب ها حتی به دولت عبدالمهدی که هنوز عمر آن خیلی بیشتر از 15 ماه نشده ، فرصت پیگیری مطالبات مردم را نداده است و این درحالی بوده که همزمان و در کنار دشمنان استقلال کشورها، برخی جریان های سیاسی عراق که خود مسئولیت های خطیر و مهمی قبلا داشته اند و سهمی از نابسامانی ها به خودشان بر می گردد، بنزین پاشی به التهابات جاری را در پیش گرفتند.

آیا هنوز کسی چیزی نمی داند؟ آیا روند حوادث برای تحلیلگران و نخبگان عراقی روشن نیست و نمی توانند به خوبی آنچه در عراق می گذرد، هضم و تحلیل کنند؟

سوالی مهمی وجود دارد ، "چه کسی باور داشت ، بیشترین تخریب ها به دست اهالی مرکز و جنوب عراق متوجه شیعیانی شود که در تمام سال های پس از سقوط صدام به دلیل جنگ های تحمیل شده در شمال و غرب توسط دولت های حامی تروریسم منطقه بیشترین محرومیت ها را کشیدند و بیشترین هزینه ها را پرداختند؟"

باور اینکه در مرکز و جنوب ، ستون اصلی نظام سیاسی جدید عراق و کانون تجمع اصلی ترین نیروهای اصیل ضد تروریستی  تکفیری که به ندای مرجعیت در سال 2014 به جنگ علیه داعش و حامیانش رفتند، اینگونه به خودزنی بپردازند و اجازه دهند به مرجعیتی که روزی در پاسخ به فتاوی تاریخی اش صدها هزار صدها هزار به صف شدند و به میدان های جنگ رفتند، اهانت شود.

در تحلیل و ارزیابی رویدادهای جاری عراق باور اینکه پشت حملات به ایران دست هایی از آن سوی خلیج فارس وجود دارد، تقریبا تردیدی نیست؛ حتی اینکه برخی عراقی ها تحت تاثیر جو روانی علیه ایران قرار بگیرند هم قابل هضم است، بویژه آنکه آنها ده ها سال از طریق رسانه ها و کتب درسی مدارس و دانشگاهی تحت تبلیغات مسموم بعثی ها و تکفیری ها بوده اند که هدفشان ایجاد شکاف و انشقاق در جامعه شیعی منطقه است و مملو از دروغ و جعلیات، اما پذیرش توهین و اهانت و تحقیر شیعیان عراق توسط اهالی شیعه جنوب و مرکز دیگر قابل هضم نیست و می توان سوال کرد : "کجا را می زنید؟"

برخی اقدامات صورت گرفته در هفته ها و ماه های اخیر در جریان اعتراض ها در مرکز و جنوب، یادآور همان تحقیرها و توهین هایی است که «ثامر السهبان » سفیر وقت سعودی - دسامبر 2015 تا سپتامبر 2016 - علیه ملت عراق و مقدساتش بکار می برد.

السبهان به شدت مخالف آزادسازی شهرهای فلوجه و موصل از چنگال داعش بود ، به مرجعیت عالی عراق اهانت می کرد و الحشدالشعبی و شهدای عراق را به سخره می گرفت و این علاوه بر دخالت هایی بود که در امور داخلی عراق روا می داشت.

البته اکنون جایگزین او یعنی «عبدالعزیز الشمری » کاردار سعودی در بغداد که افسر اطلاعاتی زبده ای است به نظر می رسد همان مسیر را اما چراغ خاموش طی می کند.

علاوه بر اهانت به مقدسات و حمله به پشتوانه های ملت بویژه الحشدالشعبی، حتی سران عشایر و مراجع عراقی نیز مورد هتاکی قرار  گرفته اند، شاید در آینده ای نه چندان دور تحقیقات دستگاه های اطلاعاتی عراق، ریشه های حوادث جاری را بر ملا سازد و چراغ حقیقت روشن شود.

اکنون این سوال مطرح است که آیا مصلحان و رهبران و ریش سفیدان ملی، مذهبی و عشیره ای نقش خود را در روند تحولات سیاسی اجتماعی عراق بازخواهند یافت، یا قرار است همه چیز در این کشور به دست بادهای سرنوشتی که از کشورهای آن سوی آتلانتیک و برخی کشورهای عربی آن سوی آب های خلیج  فارس می وزد، سپرده شود؟

البته این مواضع بارقه امیدی است ،«همام حمودی» رئیس مجلس اعلای اسلامی عراق با صدور بیانیه ای تاکید کرد که امروز در آمادگی کامل برای مقابله با هر خطری هستیم که مرجعیت دینی را در شهر مقدس نجف تهدید کند.

حمودی خاطرنشان کرده است: ما در مدرسه مولایمان حضرت علی بن ابی طالب (ع) تربیت شده و درس صبر و شجاعت آموخته ایم و تاریخ و مواضع ما بیانگر آن است.