هنر؛ دریچه‌ای برای بازگشت مبتلایان به اوتیسم به جامعه

اوتیسم نوعی بیماری عصبی‌رفتاری پیچیده است که نخست در کودکی ظاهر و با ناتوانی قابل توجه در مهارت های ارتباطی شناخته می شود. این بیماری با ناهنجاری های کیفی در تعاملات اجتماعی، بروز حرکات تکراری، کلیشه ای و رفتارهای بی هدف و علائق محدود متمایز می شود و به دلیل طیف وسیعی از علائم، در حال حاضر به نام اختلال طیف اوتیسم شناسانده می شود.

ریشه کلمه اوتیسم از واژه Autos به معنای «خود» است. این کلمه توصیف عارضه ای است که فرد، تعامل اجتماعی را کنار می گذارد، به عبارت دیگر فرد به شخصی تبدیل می شود که خود را منزوی کرده است.

اما یکی از راه های پیشروی مبتلایان به اوتیسم برای بازگشت به جامعه، هنر است. آموزش و استفاده از ابزار و روش های هنری علاوه بر کاربردهای درمانی و غیردارویی هنر، راهبردی کارآمد برای ایجاد فرصت های برابر اجتماعی و شغلی برای افرادی با مشکلات خاص محسوب می شود. بنابراین هرگاه انسانی از هر طریق با ابزاری مانند هنر تخلیه هیجانی شود، رفتارهای سازگارانه تری دارد.

به همین  منظور، یک سازمان غیرانتفاعی در آمریکا تحت‌عنوان مورالیسم (Muralism)، دیوارهای شهر لس‌آنجلس و مناطق اطراف را دراختیار هنرمندانی با نیازمندی‌های خاص قرار داده است تا از این طریق با دیگر افراد جامعه ارتباط برقرار کنند.

به گزارش تارنمای شبکه خبری اسپکتروم‌نیوز۱ آمریکا، ارنی مرلان (Ernie Merlan) موسس این سازمان گفت: ما در این سازمان، افرادی با نیازهای خاص را از طریق هنر به جامعه پیوند می دهیم.

وی با اشاره به اینکه ۱۰ نقاش ماهر با این سازمان همکاری دارند، یادآور شد که سازمان های مختلف و سرویس های خدمات رسان شهری از این افراد برای نقاشی در مکان های عمومی دعوت می کنند.  با کار در کنار افرادی با نیازهای خاص، می توان به ارزش آنها پی برد.

چاد رابینسون (Chad Robinson) یکی از این هنرمندان است که به اختلال طیف اوتیسم مبتلاست. برای این هنرمند، نقاشی روی دیوار راهی پیش روی او قرار می دهد تا به  مردم در مورد هنر اوتیسم آموزش دهد. رابینسون در مورد این نوع نقاشی می گوید: بهترین مساله این است اگر اشتباه کنید، می توانید طرح دیگری را روی آن نقاشی کنید.

وی در حین  کار روی نقاشی پرندگان روی دیوار، می افزاید: من نیاز دارم که با دستان یا بدنم، کاری را انجام دهم.

یادگیری نحوه جشن گرفتن مشترکات و متحد کردن افراد، هدف نهایی این نوع همکاری و مشارکت اجتماعی است. برای اطلاع رسانی درباره اوتیسم تلاش های وسیعی در دنیا انجام شده است. به طور نمونه، فیلم مرد بارانی ساخته داستین هافمن درباره اوتیسم توانست در سال ۱۹۸۹ چهار جایزه  اسکار را از آن خود کند. اما این تلاش های سزاوار ستایش، کافی نیست. همه مردم باید بدانند که افراد مبتلا به اوتیسم، دنیا را متفاوت تر از بقیه می بینند، می شنوند و حس می‌کنند.