بیست و هفتمین مجمع عمومی انجمن اسلامی جامعه پزشکی کشور صبح امروز-جمعه- در سالن اجلاس سران برگزار شد. در این مجمع «محمدرضا ظفرقندی»، رئیس انجمن اسلامی جامعه پزشکی کشور، «مصطفی تاج‌زاده»، فعال سیاسی اصلاح طلب و «فرشاد مومنی»، اقتصاددان نهاد گرا، به بیان نقطه نظرات خود درباره مشکلات امروز ایران و راه‌های گذر از آنها صحبت کردند.
تجربه نشان می دهد می توان از این شرایط گذر کرد
مصطفی تاج زاده با تاکید بر این که کشور و مردم شدیدا از مشکلات اقتصادی رنج می برند و تحریم ها روز به روز بر شدت مشکلات اضافه می‌کند، گفت: بالاترین نارضایی در ۴۰ سال گذشته را شاهد هستیم و نمونه آن هم حوادث آبان ماه است.
این فعال اصلاح طلب افزود: در دنیا حکومت‌ها معمولا دو بخش هستند، نهادهای انتخابی و نهادهای غیر انتخابی مثل نیروهای مسلح و بخش‌های قضایی که در آنها احزاب هیچ فعالیتی ندارند البته در دنیا فرقشان با ایران این است که به هیج وجه این نهادها در اقتصاد و سیاست دخالتی ندارند.
تاج زاده با اشاره به تضعیف بخش‌های انتخابی حاکمیت، خاطرنشان کرد: این که چرا در کشور یک بخش انتصابی غیر پاسخگو و یک بخش انتخابی داریم که روزبه روز ضعیف می شود. دو دلیل عمده دارد یکی ساختاری است و به قانون اساسی بر می‌گردد که در ۴۰ سال گذشته با آن درگیر بودیم.
وی درباره دلیل دوم هم گفت: در منطقه هم بعد از حادثه تروریستی ۱۱ سپتامبر تحولات زیادی رخ داد. اوج آن بهار عربی بود. این حوادث درس های تلخی نیز به همراه داشت. مهمترین درس این تحولات در ۲۰ سال گذشته این است که متاسفانه تغییرات ساختاری منجر به حل مشکلات جامعه نشد. طالبان رفت اما افغانستان هرگز به ثبات و رفاه نرسید.
معاون سیاسی و اجتماعی پیشین وزارت کشور ادامه داد: در عرصه بین المللی هم هیچ نظمی جایگزین نظام دوقطبی نشده و دخالت های قدرتهای بزرگ بیشتر شده و ایران نیز متاثر از تحولات جهانی است. مشکل ویژه ما این است که با ابرقدرت اول نظامی، سیاسی و اقتصادی جهان دچار چالش جدی هستیم و تحریم های شدیدی را هم تحمل می کنیم. نه می‌توانیم ترامپ را نادیده بگیریم نه می‌توانیم به او اعتماد کنیم. راهی جز این نداریم که با کسی تعامل کنیم که پیش‌بینی ناپذیرترین رئیس جمهوری تاریخ آمریکاست.
وی گفت: بعد از فروپاشی شوروی شاهد افزایش فقر و نابرابری در جهان، عقب نشینی دموکراسی و کاهش مشروعیت نهادهای سنتی هماهنگ کننده جوامع هستیم و امروز مردم به احزاب، سندیکاها و حتی رسانه‌ها مانند گذشته اعتماد و توجه ندارند. مردم می‌خواهند دیده شوند و به صحنه می آیند و این جز به خاطر نابرابری حتی در کشورهای ثروتمند نیست.
تاج‌زاده در ادامه با طرح این پرسش که آیا در ایران امروز سیاست‌ورزی ممکن است، اظهار داشت: پاسخ من این است که بله اما تا زمانی که بتوانیم سخن و روایت خود را از مسائل مستقل از سخن رسمی بیان کنیم. تشکیلات خودمان و تجمعات و رسانه‌های مستقل خودمان را داشته باشیم. هنوز امکان سیاست‌ورزی هست.
وی ادامه داد: فضای مجازی این امکان گفت و گو را گسترش داده است. همه دعوا سر این است که حکومت اصرار دارد که بیشتر از دو روایت وجود ندارد. روایتی که صدا و سیما بیان می‌کند و روایت رسانه‌های آن سوی آب. تلاش ما این است که بگوییم روایت سومی وجود دارد که اکثریت ملت به آن باور دارد.
این فعال اصلاح طلب در پاسخ به این پرسش که آیا در این شرایط اصلاحات ممکن است، گفت: پاسخ من این است که بله گر چه روز به روز این امکان دشوارتر و تا حدودی ناممکن‌تر می شود. تا زمانی که نامزدهای اصلاح طلب در انتخابات شرکت کنند فارغ از اینکه مردم به آنها رأی بدهند یا نه. اصلاحات ممکن است؛ اما اصلاحات دو مشکل جدی با حکومت و جامعه دارد.
تاج‌زاده گفت: با اقداماتی که با حوادث ۹۶ آغاز شد به دنبال این هستند که کشور در همه ابعاد در اختیار یک گروه خاص باشد. چالش دوم این است که تعداد زیادی از مردم دلسرد شده اند و باور دارند که روش های مسالمت‌جویانه قادر به حل مشکلات کشور نیست.
وی در توضیح این مساله که آیا به بن بست رسیده ایم، تاکید کرد: هنوز اصلاحات به بن بست نرسیده است زیرا اکثریت مردم با گذار خشونت آمیز تمایل ندارند. مردم وضعیت کشورهای منطقه را دیده و خودآگاهی پیدا کرده‌اند. سرنوشت تغییرات خشونت‌آمیز هنوز برای اصلاحات امید باقی گذاشته است.
این فعال سیاسی با یادآوری اهمیت انتخابات، خاطرنشان کرد: با وجود اهمیت انتخابات؛ شرکت به هر قیمت را قبول ندارم. انتخابات را رد نمی کنم. کسی میان اصلاح طلبان طرفدار تحریم انتخابات نیست، اما انتخابات زمانی معنی دارد که امکان ایجاد تفاوت معنادار وجود داشته باشد اگر این امکان نباشد دلیلی برای شرکت در انتخابات نیست.
این فعال اصلاح طلب در ادامه به مرور نمونه های موفق تغییرات مسالمت آمیز و به دور از خشم و نفرت در منطقه اشاره کرد و گفت: دو تجربه موفق در منطقه داشته‌ایم یکی کشور تونس که مسیر حوادث را به درستی دنبال کرد. تفاوت آن با مصر و لیبی و عراق همان چیزی بود که کمیته صلح نوبل اعلام کرد و به خاطر آن جایزه داد. آن این بود که مخالف خود را پذیرفت. سکولار و مسلمان یکدیگر را پذیرفتند و حتی مقام‌های حکومت قبلی به جز کسانی که دستشان به خون و فساد آلوده بود پذیرفتند.
وی افزود: مورد دیگر کشور مراکش بود. حکومت مراکش به محض اعتراض مردم، پیام آنها را شنید، قانون اساسی را تغییر داد. انتخابات آزاد برگزار کرد و اجازه داد دولت منتخب اکثریت مردم شکل بگیرد و به بهار عربی نرسید و ثبات و آرامش ادامه پیدا کرد.
تاج‌زاده گفت: نتیجه به هر قیمت ماندن را دیدیم و اصلاحات ساختاری را هم دیدیم. باید سخت‌ترین تصمیم‌ها را بگیریم می‌توانیم آزادی و رفاه نسبی را حفظ کنیم و به سمت حل مشکلات پیش برویم. اشتباه شوروی این نبود که گورباچف آمد؛ اشتباه این بود که گورباچف دیر آمد. راه خروج از بن بست این نیست که ملت انتخابش را تغییر دهد، راه این است که حکومت به خواست مردم تن بدهد. مردم حاضرند اشتباه حکومت را ببخشد به شرطی که به حقوق ملت احترام بگذارد.
امروز چاره ای جز اصلاحات اساسی نداریم
«محمدرضا ظفرقندی» رئیس انجمن اسلامی جامعه پزشکی ایران روز جمعه در بیست و هفتمین مجمع عمومی انجمن اسلامی جامعه پزشکی ایران در سالن اجلاس سران با اشاره به رشد فزاینده بی‌اعتمادی مردم و عدم شفافیت و پاسخگو نبودن بخش‌های از حاکمیت، گفت: ایران امروز حال و روز خوبی ندارد و علایم حیاتی با ثباتی مشاهده نمی‌شود و علاج و درمان فوری برای ادامه حیات می‌طلبد و فریاد ناصحان، مظلومان و مصلحان شنیده نمی شود. سیاست خارجی پرتنش هم مزید بر علت شده است. وقتی امکان بروز یک اعتراض ساده به ساده‌ترین وجه وجود نداشته باشد باید منتظر هرج و مرج بود.
وی اضافه کرد: عده‌ای سفارت عربستان را اشغال می‌کنند و کشور را با چالش‌های غیر قابل جبران مواجه می‌کنند و اصلا مواخذه نمی‌شوند. اما انتشار یک بیانیه این همه مواخذه به همراه داشت. وقتی یک بیانیه تحمل نمی‌شود، امکان اصلاحات کمتر می‌شود.
رئیس انجمن اسلامی جامعه پزشکی ایران ضمن هشدار دادن نسبت به عواقب کنار گذاشتن اصلاح امور، گفت: گستره اعتراضات اخیر نشان‌دهنده فقر، تبعیض و فساد بود. گسست بین حاکمان و جوانان کشور از آغاز انقلاب تاکنون هرگز به این اندازه نبوده است. امکان گفت و گو و تعامل کاهش یافته و حکومت و جوانان حرف هم را نمی‌فهمند و بسیاری از نخبگان خروج از کشور را به رفتن و ماندن در این شرایط ترجیح می‌دهند.
ظفرقندی با تاکید بر اینکه برای گذر از این شرایط و بهبود اوضاع اقتصادی و سیاسی راهی جز اصلاحات اساسی و بنیادی نیست و اینکه اصلاحات جزئی و موردی مشکل را حل نمی‌کند به شرایط پیچیده و کم سابقه فعلی، تحریم های بی سابقه و رکورد، تورم و بیکاری اشاره کرد و گفت: اگر امکان رقابت بین همه اندیشه ها نباشد دلیلی برای مشارکت در انتخابات وجود نخواهد داشت.
اگر علم فصل الخطاب شود، می‌توان مشکلات را حل کرد
در ادامه، «فرشاد مومنی» روز جمعه در پانل سیاسی و اقتصادی با موضوع «تحلیل شرایط اقتصادی و سیاسی کشور» این نشست، گفت: خدمات سلامت به سیاست‌های تورم‌زا نسبت به همه گروه‌های کالا و خدمات شدیدتر است و محاسبات نشان می‌دهد به ازای هر یک واحد تورم، هزینه‌های سلامت با نسبت بیش از ۲.۵ برابر افزایش پیدا می‌کند. بر این اساس مشاهده شده بود که قبل از سیاست شوک حامل‌های انرژی و بر اساس داده‌های رسمی، سالانه یک درصد جمعیت فقط از ناحیه هزینه‌های کمرشکن درمانی به زیر خط فقر می‌افتادند. پیش‌بینی ما این بود که در اثر سیاست‌های تورم‌زا، این نسبت تغییر می‌کند.
مومنی بیان کرد: وقتی در هر حیطه‌ای با مشکل مواجه می‌شویم ذهن ما برای پیدا کردن چرایی شکل‌گیری بحران به سمت استکبار جهانی و نوسانات قیمت نفت می‌رود. برداشت من این است که برای ریشه یابی و فهم مشکلات کشور باید از منظر دانایی به موضوع نگاه کنیم و ببینیم برای اداره یک جامعه به نسبت پیچیده در عصر شتاب تاریخ و در این جهان پرتحرک، چقدر دانایی برای اداره کشور خرج می‌کنیم و بعد انتظار داریم از این میزان دانایی به کار گرفته شده، چه دستاوردی حاصل شود.
این تحلیل‌گر سیاسی و اقتصادی اظهار داشت: تصمیم گیری برای سهام عدالت جزو نخستین مصوبه‌های دولت محمود احمدی نژاد بود و قرار شد به ۷۰ میلیون ایرانی، نفری ۲ میلیون تومان یعنی ۱۴۰ هزار میلیارد تومان سهام داده شود. در آن زمان از مقام‌های تصویب کننده دعوت کردیم که هیچ کدام حاضر به توضیح نشدند. در آن زمان گفتیم برای جابه‌جایی بین نسلی ۱۵۰ میلیارد دلاری اگر امکان دارد حداقل ۳ صفحه گزارش پشتیبانی ارائه شود. این حرف را به این دلیل گفتیم که یقین داشتیم چنین چیزی وجود ندارد. یعنی تصمیمی در آن ابعاد می‌توان گرفت، بدون اینکه حتی ۳ صفحه گزارش علمی برای این تصمیم ارائه شود.
وی در ادامه بیان کرد: سطوحی از ذخیره دانایی در تاریخ اقتصادی ایران تدارک دیده شده، اما در فرآیندهای تصمیم‌گیری از کارشناسان تربیت شده استفاده نمی‌شود. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد اندازه ذخیره دانایی کشور بسیار پیچیده‌تر از سطح پیچیدگی‌های کشور است. یعنی اگر علم فصل الخطاب شود، می‌توان مشکلات را حل کرد.
نظر شما