معلمی در اهواز و مدیری در زاهدان

اهل اصفهان است و زاده شده به روز دهم بهمن ۱۳۱۶. با یک حساب سرانگشتی، یعنی حالا چندماهی می‌شود که هشتادودو ساله شده است. وقتی از دانشسرای عالی، لیسانس گرفت، بیست‌وچهار سال داشت و هفت سال بعد، از دانشگاه ولز در بریتانیا، دکترای زبان‌شناسیِ عملی دریافت کرد، آن هم برای او که لیسانسش در رشته ادبیات فارسی بود. پس از بازگشت به ایران، به دانشسرای عالی رفت و سرپرست گروه آموزشی زبان‌های آنجا شد. اما دو سال بعد، یعنی در سال ۱۳۵۳، راهی زاهدان شد. او مامور بود تا شعبه دانشسرای عالی را در آنجا ایجاد کند. چهار سال بعد کار خود را در سیستان‌وبلوچستان خاتمه داد اما سنگ بنایی گذاشت تا همین امروز ادامه دارد. حضورش در ایران، اگرچه تا بیست سال پس از انقلاب ادامه داشت اما هنوز هم در ارتباط مستمر با فضای فرهنگی و علمی ایران است و حتی هم‌اکنون هم، جز عضویت در شورای عالی علمی مرکز دایره‌المعارف بزرگ اسلامی، سردبیریِ دوفصلنامه علمی – پژوهشی آینه میراث را برعهده دارد. ازجمله ترجمه‌های او، می‌توان از اصول یادگیری و تدریس زبان (اچ. داگلس براون)، حلاج (هربرت میسن)، شعر صوفیانه فارسی (یوهانس دوبروین)، عزیز نسفی (لوید ریجون)، فراسوی ایمان و کفر: شیخ محمود شبستری (لئونارد لویزُن)، صوفیان و ضدصوفیان (الیزابت سریه) و روزبهان بقلی (کارل ارنست) نام برد که البته بیش از این است. با «مجدالدین کیوانی» در برنامه «تجربه ایرانیِ» ایرنا، درباره زندگی و زمانه و البته آثار و افکار و احوالش گفت‌وگو کردیم.