این نشریه در مطلبی با عنوان «ممنوعیت سفر به دلیل کرونا اجتناب‌ناپذیر، اما ناکارآمد است» نوشت: هنگامی که سازمان جهانی بهداشت (WHO) اپیدمی کرونا را «وضعیت اضطراری بهداشت عمومی» اعلام کرد، بیش از ۷۰ کشور جهان اقدام به اعمال محدودیت‌های مسافرتی با چین کردند. این در حالی است که کارشناسان بهداشت جهانی ضمن آنکه با قاطعیت محدودیت های سفر را سیاست‌های بدی توصیف کردند، آنها را نقض قوانین بین‌المللی می دانند. با این حال دولت‌ها همچنان به اجرای آنها ادامه می‌دهند، حتی اگر شواهد علمی و منافع اقتصادی نیز آن را رد کند.
نویسنده گزارش با یادآوری اپیدمی‌های گذشته که در آنها نیز دولت‌ها محدودیت‌های تجاری مانند ممنوعیت واردات گوشت خوک را در مدت همه‌گیر آنفولانزای خوکی در سال ۲۰۰۹ اعمال کردند، نوشت: این محدودیت‌ها علاوه بر هزینه سنگینی که بر کشورهای درگیر وارد می‌کند، تاثیری هم ندارند. پیش‌بینی‌های اولیه نشان می دهد محدودیت‌های سفر ایالات متحده علیه چین برای اقتصاد آمریکا ۱۰.۳ میلیارد دلار هزینه داشته باشد.
در سال ۲۰۰۵، پس از همه‌گیری بیماری سارس، کشورهای عضو سازمان جهانی بهداشت آیین‌نامه بین المللی بهداشت و درمان را مورد بازنگری قرار دادند؛ چارچوب قانونی بین المللی که بر شیوه آماده‌سازی کشورها و پاسخ به شیوع بیماری‌ها نظارت می‌کرد.
هدف اصلی این چارچوب جدید «جلوگیری از مداخلات غیرضروری در حمل‌ونقل و تجارت بین‌المللی» است. بر این اساس کشورهای عضو متعهد شدند اقدامات محدودکننده‌تر از آنچه سازمان جهانی بهداشت توصیه می‌کند (بدون ارائه توجیه علمی) اعمال نکنند.
از آن زمان تاکنون سازمان جهانی بهداشت، ۶ وضعیت اضطراری بهداشت عمومی را اعلام کرده و هربار بر جلوگیری از محدودیت‌های تجاری و مسافرتی غیرمجاز تاکید کرده است. با این حال، در نیمی از موارد از جمله در زمان اپیدمی ویروس آنفلوانزای اچ۱ان۱(H۱N۱) در سال ۲۰۰۹، ابولا در سال ۲۰۱۴ و شیوع ویروس کرونا کشورها توصیه‌های این سازمان بین‌المللی را نادیده گرفته و محدودیت‌ای گسترده‌ای اعمال کردند.
هرچند در شرایط گسترش بیماری، عقل سلیم و ترس از شیوع آن، محدودیت‌های سفر را تایید می‌کند، اما چنین اقدامی فقط از نظر تئوری عقلانی به نظر می‌رسد. در واقع این محدودیت‌ها با کاهش حرکت افراد، به کاهش گسترش ویروس کمک کند. اما در عمل، محدودیت‌های مسافرتی بی‌اثر هستند زیرا یا بسیار دیر اعمال می‌شوند و یا افراد این محدودیت‌ها را دور می‌زنند.
در این گزارش آمده است: مطالعات نشان می دهد محدودیت‌های سفر ممکن است شیوع ویروس را کمتر کند اما از بروز همه‌گیری آن جلوگیری نمی‌کند. در این میان ایران نیز به عنوان یکی از کشورهای درگیر با ویروس کرونا، با محدودیت های سفری و بستن مرزهای کشورهای همسایه خود روبرو شده است.
از طرفی دلیل آنکه سیاست‌گذاران به سمت محدودیت‌های مسافرتی گرایش دارند، فقدان گزینه‌های پایدار سیاسی دیگر است. دولت ها در مواجهه با یک خطر همه‌گیر، با فشار قابل توجهی روبرو هستند. آنها یا باید برای حافظت از شهروندان خود اقدامات قاطع و محکمی در پیش گیرند یا بهای آن را بپردازند.
از دیدگاه بهداشت عمومی، ترغیب مردم به شستن دست‌ها و استفاده از دستمال کاغذی هنگام عطسه و سرفه سیاست خوبی است، اما از نظر سیاسی، برای جلب اعتماد عمومی کافی نبوده و اقدامات نمایشی بیشتری نیازمند است. اقدامات نمایشی که می تواند پیامدهای پرخطر بسیاری داشته باشد که مهمترین آن تداخل این امر با تلاش های بین المللی برای واکنش به همه‌گیری بیماری است؛ به ویژه رساندن دارو و تجهیزات را به کشورهای آسیب‌دیده سخت‌تر می کند.
2023
نظر شما