در این آیین فرزند این بومی‌سرا، پرویز طارمی درباب پدرش اظهار داشت: یدالله طارمی در دوم اسفند ۱۳۱۱ در خانواده‌ای اصیل به دنیا آمد. مادربزرگش، ماهرخ نخستین زنی بود که در شیراز طبابت می‌کرد و وقتی یدالله در طفولیت مادرش را از دست داد، ماهرخ بار پرورش یدالله و خواهر و برادرش را بر دوش کشید و پدر همیشه از این شیرزن به نیکی یاد می‌کرد و حتی طعم دلپذیر غذاهایش را همواره در خاطر داشت.
صله‌ای که سنگ بنای کتابخانه شخصی شد
او از ذوق شاعری طارمی و توانایی‌اش در آفرینش مضامین نو در شعر، یاد کرد و آن را درخور تحسین دانست و بیان داشت: در وصف این ذوق و شیرینی همین بس که سنگ بنای کتابخانه ارزشمند شخصی او، از صله‌ای حاصل شد که در محفل شعر مرحوم حسینی‌الهاشمی به پاس یکی از اشعار نغزش به او اهدا شد.
طارمی با بیان اینکه پدرش در تمام قالب‌های کلاسیک، نیمایی و سپید سروده هایی داشت، ابراز داشت: نام یدالله طارمی با شعر و شیراز آمیخته است و از همین رو استقبال مردم از شعر شیرازی او را تشویق کرد تا به سرودن شعر بومی روی آورد. او در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ چهار کتاب با نام‌های نسیم دلگشا، شمیم نسترن، بهار نارنج و بانوی عشق را منتشر کرد که سه کتاب نخست ویژه اشعار بومی و مجموعه بانوی عشق مجموعه غزل‌های عاشقانه‌ای است که برای همسرش احترام فقیری سروده است.
سرایش‌های طارمی، اهمیت لهجه شیرازی را آشکارتر کرد
رییس سازمان فرهنگی، اجتماعی و ورزشی شهرداری شیراز نیز در این آیین، از مرحوم طارمی باعنوان شاعر بنام و ارزشمند حوزه ادبیات بومی شیراز یاد کرد که درگذشت او فقدان عظیمی برای شیراز به‌شمار می‌رود.
مرتضی جعفری با بیان اینکه یدالله طارمی ادامه‌دهنده راه مرحوم بیژن سمندر بود، ابراز امیدواری کرد که شاگردان وی بتوانند جای خالی ایشان را به‌گونه‌ای شایسته پر کنند.
معاون شهردار شیراز بیان داشت: لهجه شیرازی از شیرین‌ترین لهجه‌های زبان فارسی است که شاید به دلیل بی‌توجهی به این زبان بومی رو به نابودی بود و خوش‌قریحگی، ذوق و دغدغه مرحوم طارمی که به خلق آثاری ارزشمند به این لهجه انجامید، سبب شد اهمیت این لهجه بیشتر آشکار شود و از همین رو اهمیت بسیار دارد.
معابر شیراز با نام شیرازپژوهان نامگذاری شود
غلامعلی خوشبخت، دبیر انجمن شعر بهارنارنج، طارمی را از قبیله قلم خواند و بیان کرد: گرچه او شاعران شیراز را تنها گذاشت؛ با آثارش همواره در ذهن آنان جاری است.
این شاعر بومی‌سرای شیرازی اخلاق و کردار نیک مرحوم طارمی را زیباتر از اشعار او دانست و افزود: دغدغه اصلی وی در سرودن شعر در نظر داشتن واژه‌های فاخر و بیان شیرینی بود که از برخی واژگانی که به نادرست با لهجه شیرازی آمیخته شده، به دور بود.
وی از شهرداری شیراز درخواست کرد که خیابان یا بوستانی با نام مرحوم بیژن سمندر و جمال زیانی و یدالله طارمی نامگذاری شود تا یاد و خاطره ادیبان و شاعران و شیرازشناسان بنام این شهر گرامی داشته شود؛ همچنین از سازمان فرهنگی شهرداری شیراز خواست تا در سال دستکم سه شب شعر و موسیقی با لهجه و اشعار و موسیقی فولکلور شیراز با نام این بزرگان برگزار شود.
محسن رضوی شاعر نیز پیش از خوانش شعرش از یدالله طارمی یاد کرد و بیان داشت: او افزون بر درایت در سخن گفتن، توانایی بی‌بدیلی در سرودن شعر به لهجه شیرازی داشت.
این شاعر با اشاره به تاثیر بیژن سمندر در زنده‌ساختن شعر بومی شیرازی، بیان کرد: اگر بیژن سمندر نبود شاید شعر طارمی به این حد از شیوایی و روانی نمی‌رسید. سمندر جاده‌ای سنگلاخ را هموار کرد که امروز عبور از آن برای شاعران بومی‌سرای شیراز به‌آسانی صورت می‌گیرد.
او اشعار شیرازی طارمی را دارای روایت خواند و بیان کرد: کلمه در دست طارمی همچون موم بود و اشعارش به دل می‌نشست. سمندر و طارمی استوانه‌های تکرارناپذیر گویش شیرازی هستند و به اتکای واژگانی که آن‌ها در شعرشان زنده کردند می‌توان این لهجه را که به سبب جهانی شدن در حال ذوب شدن در لهجه معیار تهرانی است، نجات داد.
خانه شاعران، سهم شاعران از شهر فرهنگ و ادب
رضوی شیراز را پایتخت شعر ایران خواند و از همین رو خواستار ایجاد خانه شاعران در این شهر شد و گفت: خانه شاعران می‌تواند پرورش‌دهنده استعدادها باشد و در سایه آن می‌توان به‌صورتی جدی‌تر به شعر بومی شیراز نیز توجه کرد.
در این آیین افزون بر شاعران یادشده محمد امین فصحتی و حسن هاشمی نیز به شعرخوانی در رثای یدالله طارمی پرداختند.
یدالله طارمی در ۱۹ تیرماه ۹۹ بر اثر کهولت سن و پس از یک دوره بیماری در شیراز در گذشت و در دارالرحمه این شهر به خاک سپرده شد.
نظر شما