خسرو سینایی، عصر شنبه، یازدهم مرداد، در آستانه هشتاد سالگی بر اثر ابتلا به ویروس کرونا درگذشت؛ کسی که گفته بود: «فیلمسازی برایم ابزاری برای بیان اندیشه‌هایم شد؛ نه برای پروار شدن داشته‌هایم»
سینایی در سال‌های پیش از انقلاب برای وزارت فرهنک و هنر و تلویزیون ملی ایران فیلم‌های مستند و کوتاه و نیمه‌بلند داستانی ساخت.
در سال‌های پس از انقلاب، مهم‌ترین اثرش، عروسِ آتش بود.
او شخصیت جهانی نیز بود و پس از ساخت مرثیه گمشده که درباره مهاجرت لهستانی‌ها به ایران طی سال‌های جنگ جهانی دوم بود، نشان شوالیه لهستان را کسب کرد.
سینایی، در جایی نوشته بود: «هنر برایم دغدغه شهرت و ثروت و محبوبیت نبود؛ دستمایه زیباتر زندگی کردن بود. با هنر تا نفسی برمی‌آید، فکر می‌کنی که هنوز شاهکارت را خلق نکرده‌ای؛ و وقتی که چشمانت را برای آخرین‌بار می‌بندی؛ احساس می‌کنی که در حد استعداد و توانت برای ساختن جهانی بهتر و زیباتر کوشیده‌ای!؛ و نام این احساس "خوشبختی" است.»
نظر شما