آزادگان مکمل پازل مقاومت

اسارت فرزندان ملت در دست دشمن همچون استخوانی در گلو بود که آزادی آنها سراسر کشور را غرق شادی کرد،  دوری یکی از اعضای خانواده بخصوص نان آور خانه به عنوان ستون‌ خانواده دردآور بود حال اگر عزیزان یک کشور که حافظ خاک بودند سال‌ها در دست دشمنان در عذاب و سختی بسر برده باشند این برای یک ملت دردی سخت است.

روز ۲۶ مرداد سال ۱۳۶۹، میهن اسلامی شاهد حضور اولین گروه آزادگان سرافرازی بود که پس از سال ها اسارت در زندان‌ها و اسارتگاه‌های رژیم بعث عراق، قدم به خاک پاک میهن اسلامی خود گذاشتند و به مرور ۵۰ هزار آزاده به کشور وارد شدند.

آزاده نامیده شدن آنها شاید فقط بدلیل آزاد شدن از اسارتگاه‌های رژیم بعث به نظر بیاید اما آنها آزاد از بند نفس و امور دنیایی بودند و از همه چیز خود گذشتند و این چنین برای حراست از کیان ایران اسلامی، پایداری کردند.

آزادگان دلی پر از اسرار و خاطرات زیادی از دوران دفاع مقدس و اسارت در اردوگاه های رژیم بعث دارند و نماد مقاومت کشور محسوب می‌شوند،  مقاومت آنها حتی بعد از توقف جنگ تحمیلی علیه کشورمان، در سیاه چاله‌های رژیم بعث ادامه داشت که این مقاومت این بار در مقابل فشارها و شکنجه‌های عوامل صدام بود.

آزادگان به دلیل حضور در جبهه‌های جنگ و سپس ایستادگی در زندان‌های بعث به نماد ایستادگی هم شناخته شدند برخی در زیر این مقاومت‌ها جان دادند اما دست از ایستادگی برنداشتند که همه اینها برآمده از ایمان قوی آنها بوده است.

تحمل اسارت و در بند بودن به خودی خود برای انسان سخت و طاقت فرسا است حال اگر این اسارت در کشوری دیگر و در زندان‌های دشمن تحت شکنجه و فشار باشد مردانی آهنین برای تحمل می‌خواهد.

در دنیای امروز کشورها حتی برای زندانی شدن یکی از شهروندانشان بدلیل ارتکاب جرم در کشور دیگر به تکاپو می‌افتند تا آن شهروند را به کشورش بازگردانند حال کسانی که برای کشور ایثار کرده و جایگاه‌ خاصی دارند بازگشت‌شان به میهن همچون یک پیروزی ملی محسوب می‌شود.

هر کشوری این قهرمانان زجر کشیده که سینه‌هایی پر از درد دارند را ارج می‌نهد و بزرگ می‌شمارد بنابراین ملت ایران هم این قهرمانان خود را با احترام والا مورد توجه ویژه قرار داده است.

این رویه علاوه بر اینکه موجب کاهش یادآوری سختی‌ها در ذهن آزادگان می‌شود دلگرمی برای همه کسانی‌ است که در قالب نیروهای نظامی کشور در مرزها به محافظت و دفاع از کشور می‌پردازند و مطمئن می‌شوند که مردم قدردان آنها هستند و این کارشان را ارج می‌نهند.