سایه درگذشت شجریان بر صحن شورای تهران

به گزارش ایرنا از رییس شورای اسلامی شهر تهران گرفته تا اعضای آن امروز گویا حرف‌های زیادی برای گفتن در مورد استاد شجریان دارند و هشت نفر از آنان به «پیروز حناچی» شهردار تهران درباره آنچه تاخیر و کم‌کاری در اقدامات لازم شهری برای سوگواری درگذشت استاد شجریان نامیدند، تذکر دادند.
«ناهید خداکرمی» عضو شورای اسلامی شهر تهران در این تذکر که به امضای آرش حسینی‌میلانی، حسن خلیل‌آبادی، سیدمحمود میرلوحی، مجید فراهانی، محمدسالاری، محمدجواد حق‌شناس،  بهاره آروین هم رسیده، بیان کرده است که برای تسکین آلام شهروندان تهرانی و بزرگداشت او جا داشت تا بیلبوردهای اطلاع‌رسانی شهرداری به تصویر و صدای استاد اختصاص داده شود.
بازتاب درگذشت استاد شجریان در زاویه نگاه «محسن هاشمی» رییس شورای اسلامی شهر تهران هم در نامگذاری خیابانی به نام ایشان تبلور یافت و گویا مشکل این نامگذاری بالاخره و پس از درگذشت ایشان رفع شد. 

تا جایی که «هاشمی» در جلسه امروز از مکاتبه لازم درباره اجرای مصوبه شورا جهت این نامگذاری خبر داد و این را هم اعلام کرد که به زودی این نامگذاری توسط شهرداری اجرا می‌شود.

به گفته هاشمی یکی از مواردی که مانعی برای آن پیش آمده بود، نامگذاری یکی از خیابان‌های تهران به نام استاد شجریان بود و خوشبختانه این مانع برداشته شده و نامه مربوطه نیز امضا شده تا مصوبه آن اجرا شود.

تاکید هاشمی به پایگاه مردمی استاد شجریان

به گفته وی استاد شجریان در تاریخ هنر ایران شاید بیش از هر هنرمند دیگری قدر دید و مورد تکریم و تجلیل مردم قرار گرفت و این قدرشناسی در زمان درگذشت ایشان به اوج رسید و میلیون‌ها تن از شهروندان ایرانی از روش‌های گوناگون مراتب همدردی و تاسف خود را از این فقدان ابراز کردند.
هاشمی این را هم بیان کرد که پایگاه عمیق مردمی استاد شجریان به ویژه در درون نخبگان جامعه، تاثیر ماندگارش بر حفظ اصالت و ترویج موسیقی و هنر ایرانی بوده است.
به گزارش ایرنا چندین ماه دیگر به برگزاری انتخابات شورای ششم باقی است و به نظر می‌رسد اعضای شورای اسلامی شهر در سال آخر شورای پنجم به مباحثی که در افکار عمومی بازتاب گسترده‌تری می‌یابد، بیش از پیش توجه می‌کنند.

استاد محمدرضا شجریان که در مهر زاده و در مهر دیده از جهان فروبست، حدود هشت دهه در این عرصه خاکی زیست اما تا دهه‌ها در خاطره‌های اهل دل ماندگار خواهد بود.  

او  ۱۷ مهرماه ۱۳۹۹ در حالی آخرین دم و بازدم خود را در بیمارستان جم تهران تجربه کرد که در نخسیتن روز از مهرماه ۱۳۱۹ چشم به جهان گشوده بود و شاید در آن روزگار کمتر کسی تصور می‌کرد که تا این حد در دلها جا داشته باشد که سایه درگذشت‌اش حتی بر صحن علنی شورای اسلامی شهر تهران سنگینی کند.