ایمانی اظهارات خود را با پاسخ به این پرسش آغاز می کند؛ سوالی وجود دارد که آیا فردی که سابقه حضور در نیروهای نظامی داشته و سال‌ها است در رسته‌های غیرنظامی فعالیت می‌کند آیا باز هم فردی نظامی تلقی می شود؟ اگر جواب مثبت است چرا در مورد بقیه اصناف چنین قضاوتی نمی‌شود و فقط درباره نظامیان چنین داوری‌ای وجود دارد؟
وی به چند بار نامزدی «محسن رضایی» در انتخابات ریاست جمهوری اشاره می‌کند و می‌گوید: برای نمونه آقای دکتر محسن رضایی، سال‌های طولانی است که دیگر رسته نظامی ندارد و مشغول فعالیت در عرصه سیاسی است. آیا ایشان تا آخر عمر نباید وارد سیاست و به طور خاص نامزدی در انتخابات ریاست جمهوری شود؟ چرا ما باید افرادی را که قبلا سابقه نظامی داشته اند از عرصه نامزدی انتخابات حذف کنیم در حالی که قانون ورود این افراد را به میدان انتخابات، بلامانع دانسته است؟ آیا این خلاف حق شهروندی این اشخاص نیست؟
ایمانی ادامه می‌دهد: منع این افراد از رئیس‌جمهور شدن آیا یک تبعیض آشکار نیست؟ چنین کاری هم خلاف قانون و هم از نظر عرف بسیار محل اشکال است. البته شاید ورود افرادی را که اکنون نظامی‌اند و در آستانه انتخابات بخواهند با بیرون آمدن از نیروهای مسلح برای ریاست‌جمهوری تلاش کنند، بتوان موضوعی قابل بحث دانست که آن هم محدود به احتمال نامزدی یکی دونفر می‌شود، هر چند قانون حتی این افراد را هم از رئیس‌جمهور شدن منع نکرده است.
به گفته ایمانی، نامزد شدن افرادی با سبقه نظامی در کشورهای دیگر بسیار متداول است مثل «کالین پاول» که سابقه پررنگ نظامی داشت و بعدها وزیر خارجه آمریکا شد. در دنیا منعی برای ورود نظامیان سابق به عرصه سیاسی وجود ندارد و در این باره تفکیکی بین نظامیان و غیرنظامیان نشده است و نظامیان مستعفی یا بازنشسته می‌توانند به رده های بالای سیاسی برسند.
این تحلیلگر سیاسی می‌گوید: به نظر من در کشور ما کسانی با طرح این موضوعات سعی در نظامی‌هراسی دارند. آنها می خواهند به افکار عمومی جامعه القا کنند که کشور در حال رفتن به سوی نظامی‌گری است و ایران دارد به سمت برخورد نظامی با کشورهای دیگر و برخوردهای نظامی با معترضین در داخل می رود. مثلا آقای دکتر «علی لاریجانی» نیز سابقه نظامی ولو کمی در سپاه دارد اما کسی به ایشان چنین ایرادی را نمی گیرد و ایشان سال‌ها وزیر ارشاد، رییس صدا و سیما و رییس مجلس بود و کسی هم او را متهم به نظامی‌گری نکرد. بسیاری دیگر از مسوولین ما نیز در سال‌های ابتدایی انقلاب و همین طور جنگ مسوولیت نظامی داشته‌اند ولی کسی آنها را با سبقه نظامی قلمداد نمی کند.
وی ادامه می دهد: بنابراین بحث ورود نظامیان به انتخابات ریاست‌جمهوری، بحثی غیرمطابق با قانون و عقل سیاسی و کشورداری است و نوعی تبعیض و خلاف حقوق مدنی افراد است. به نظر من البته نوعی شیطنت در طرح چنین موضوعی وجود دارد وگرنه ما باید پیرو قانون باشیم و به قانون استناد کنیم. اما شیطنت بحث این است که نوعی هراس از روی کارآمدن نظامیان در کشور به وجود آید. کسانی که می گویند افراد با سبقه نظامی نباید سرکار بیایند چون فضای کشور نظامی می شود مقدار زیادی سوءنیت دارند.
نظر شما