مجموعه داستان «پناه بر رویا»؛ طبع‌آزمایی نوقلمان 

سیروس همتی (متولد۱۳۵۱) بازیگر، کارگردان، نمایش‌نامه‌نویس و طراح صحنه نام‌آشناست که به عنوان بازیگر نیز در سینما، تلویزیون و کارگردان و بازیگر در تئاتر نیز فعال است‌. وی آثار زیادی را روی صحنه برده و مسافران (۱۳۸۳)، محال هم ممکن است (۱۳۸۴)، قربانی (۱۳۸۷) و مرز (۱۳۹۲) تنها تعداد معدودی از نمایش‌هایی است که آنها را کارگردانی کرده است.
همچنین نمایشنامه‌های سه‌کاج (انتشارات هنر دفاع، ۱۳۹۶)، فولاد هرگز زنگ نمی‌زند (امیرکبیر، ۱۳۹۳) نیلوفر (حوزه هنری، ۱۳۸۹) ننه کاراته (نیستان، ۱۳۹۹) مزا مزا (۱۳۹۹، نیستان) از دیگر آثار وی در زمینه نمایشنامه‌نویسی است.
مجموعه داستان پناه بر رویا تازه‌ترین خروجی کارگاه‌های آکادمی داستان نشر نیستان در ۷۲ صفحه و در قطع پالتویی است که با سرپرستی سیروس همتی برگزار شده است. این مجموعه شامل هشت داستان کوتاه از هنرجویان این کارگاه و یک داستان از سیروس همتی است.
سما اسکندری با دو داستان عروسک و عزرائیل، سمانه حبیب‌پور با داستان دور، اما نزدیک، الهام خوانساری با داستان نیمکت، دینا محمدی با دو داستان نیمکت و چرخه، نیلوفر همتی با داستان خیاط و سیروس همتی با داستان شهلا در این مجموعه حضور دارند. 
داستان‌ها فضاهای متفاوتی دارند و شاید مهم ترین خصوصیت آنها بیان روایت از صداهایی است که کمتر از آنها شنیده ایم؛ یکی از زبان عروسکی بیان می‌شود که با خواسته خود به دنیای انسان ها وارد شده و تجربیات مختلفی را پشت سر گذاشته است، «با وجود تمام سختی‌هایی که کشیدم و نشد، رو کردم به پری مهربون؛ بذار جمله‌هاتو توی زندگی‌م تکرار کنم، من این بار می‌تونم. این طوری شد که عروسک تا ابد در دنیای آدم‌ها ماند» (ص. ۱۳). دیگری از زبان درختی که قطع شده و از چوب آن نیمکتی در یک خانه سالمندان تا دردهای پیرمردی تنها را روایت کند یا داستانی که از زاویه دید و زبان یک خودکار (چرخه) روایت می‌شود. 
زبان گفت وگو در این داستان ها بیشتر محاوره ای و شکسته است. مثل اینجا: «خانم: دیروز اومدین یا نیومدین؟ سبک سنگین کردین یا نکردین؟ من روی حرف شما، حرفی زدم؟ نه حرفی زدم؟ زدم یا نزدم؟ مرد: به خدای احد و واحد طبقه شما تو اون ساختمان بالاست. اینجا آسانسوره اونجا چی؟ باید با پله اضطرار یا راه‌پله داخل واحد ببریم. خانم: دبه کردین. این رسمش نیست. دور از مرام و معرفته. باید نونی که سر سفره زن و بچه‌ت می بری حلال باشه؟ یه طرفه که نمی‌شه پدر من.» (ص. ۳۵)
البته فقدان یکدستی در همین گفت وگو ها و همه داستان‌های این مجموعه نشان می دهد شاید خواندن مجدد آنها لازم بوده است یا همه نویسنده ها عمدی در محاوره ای نوشتن گفت وگوها نداشته اند و این مثلا تلاش همتی به عنوان مربی کارگاه بوده است.  
داستان‌ها با درنظرگرفتن فضای داستان کوتاه از منظر انتخاب سوژه تا حدی تازگی دارند؛ مانند داستان اسباب‌کشی که ماجرایی از عاشق شدن متفاوتی را روایت می‌کند. داستانی که خود همتی در این مجموعه دارد یعنی شهلا با رگه های قوی در طنز نوشته شده و ارجاعاتی به فرهنگ مردمی یا فولکلور هم دارد، همچنین با داشتن دو پایان تا حد زیادی به فضای داستان های کلاس های نویسندگی نزدیک است. 
مجموعه داستان پناه بر رویا تجربه ای تا حد زیاد قابل قبول از نویسندگانی است که باید منتظر ماند و دید راه پر مشقت و فرازونشیب را در جامعه نویسندگی ایران ادامه خواهند داد یا خیر و اثر با حمایتی در خور از نشر نیستان منتشر شده که احتمالا با هدف معرفی نوقلمان داستان نویسی ایران آثار آنان را در مجموعه یادشده و در ۸۰۰ نسخه چاپ و روانه بازار کرده است.