به گزارش ایرنا، تنیس روی‌میز یکی از لیگ‌های قدیمی باشگاهی در سطح کشور را دارد که سال ۱۳۷۱ و در دوره مرحوم «محمد مجدآرا» ریاست وقت فدراسیون با پیشنهاد «محمدباقر پسران» دبیر وقت، راه‌اندازی شد و تا به امروز شاهد برگزاری آن هستیم.
بی‌شک طرح «محمدباقر پسران» اقدام ارزشمندی بود که تا این زمان، منافع بسیار زیادی در ابعاد فنی، مالی و توسعه‌ای به تنیس روی میز کشور ارزانی داشته و کماکان نیز یکی از کلیدی‌ترین اقدامات فدراسیون برای ایجاد انگیزه و تامین منافع مالی بخشی از ورزشکاران است، هرچند که در دوره‌های مختلف با فراز و نشیب‌هایی همراه بوده است.
همچنین باید عنوان کرد برگزاری لیگ هنوز نتوانسته مجموعه ورزشکاران مطرح کشور را از نظر مالی تامین و آنان را راضی نگه دارد و این قصه همچنان ادامه دارد.
هم اکنون شاهد برگزاری بیست و نهمین دوره لیگ برتر هستیم، لیگی که در بعضی از دوره‌ها ورزشکاران مطرح یا متوسط خارجی در آن شرکت داشته و این مساله باعث می‌شد تا از یک سو لیگ رنگ و بوی دیگری پیدا کند و از سوی دیگر کیفیت فنی این رقابت‌ها افزایش یابد.
تعداد تیم‌های شرکت کننده در لیگ بین هشت تا ۱۰ تیم متغیر بوده، اما این همیشگی نبوده و در دوره‌هایی نیز با شرکت تنها ۵ یا ۶ تیم برگزار شده است. حتی در بعضی از دوره‌ها مسولان وقت فدراسیون برای زنده نگه داشتن لیگ به ناچار تیم‌هایی را وارد مسابقات کردند که توان چندانی نداشته و تنها تعداد تیم‌ها را تکمیل می‌کردند.
تا اینکه در سال ۹۷ و در دوره اول ریاست «مهرداد علی‌قارداشی» در فدراسیون «محمود نظری» دبیر وقت فدراسیون به منظور پایداری و ماندگاری لیگ طرح جدیدی را مطرح و با پیشنهاد وی برگزاری این رقابت‌ها از شیوه رفت و برگشت به شیوه برگزاری چند مرحله‌ای متمرکز تغییر یافت.
بدین ترتیب با انجام این طرح هزینه تیم‌های شرکت کننده کاهش یافت و تعداد تیم‌های شرکت کننده نیز در عدد مناسبی ثابت ماند تا به اعتبار مسابقات لطمه‌ای وارد نشود. از سوی دیگر به دلیل کاهش هزینه‌های تیم‌داری، این امکان برای باشگاه‌ها فراهم شد تا با قراردادهای بالاتر، ورزشکاران را جذب و حداقل نیازهای مالی آنان را تامین کنند.
همچنین برگزاری مراحل متمرکز لیگ در تهران، با افزایش پخش مستقیم تلویزیونی در سال‌های گذشته همراه شده است که این مهم خرسندی ورزشکاران و تیم‌های شرکت کننده را فراهم کرده و انگیزه آنان برای شرکت در لیگ را نیز افزایش داده است.
اما این طرح معایبی نیز دارد که مهم‌ترین آن عدم میزبانی استان‌ها در برگزاری است. بی‌شک هنگامی که لیگ به صورت رفت و برگشت برگزار شود امکان افزایش ضریب نفوذ رشته ورزشی در بین علاقه‌مندان بیشتر می شود اما با شیوه برگزاری متمرکز مسابقات این فرصت از استان‌های که در لیگ نماینده داشتند گرفته خواهد شد.
به هرحال هنگامی‌که امکان حضور تیم‌های متعدد با بضاعت مالی مناسب در لیگ برتر تنیس روی میز، میسر نیست و متاسفانه بسیاری از باشگاه‌های خصوصی و دولتی نیز به دلیل نداشتن تعامل مناسب با آنان از سوی مدیران فدراسیون تمایلی به حضور در لیگ برتر ندارند حفظ لیگ برتر با این شرایط از تعطیلی آن بهتر است.
از نکات مدیریتی که بگذریم، از نکات چالش برانگیز سال‌های متمادی برگزاری لیگ، فاصله زیاد میزان مبلغ قرارداد بازیکنان صاحب نام کشور با دیگر ورزشکاران است، فاصله‌هایی که معمولا شکاف مالی آن در مقایسه با شکاف‌های فنی بین ورزشکاران، بسیار عمیق‌تر و گاها تبعیض‌آمیز بوده، به طوری که در لیگ جاری نیز این موضوع اصلاح نشده و همچنان پابرجاست.
در حال حاضر سقف قرارداد یک ورزشکار ملی‌پوش نزدیک به ۲۰۰ میلیون تومان است، این درحالی است سقف پرداختی به دیگر ملی‌پوشان بین ۱۰ تا ۴۰ میلیون تومان است. حتی مبلغ قرارداد یکی از آنان صفر است. بدون تردید میزان حق‌الزحمه ورزشکاران لیگ برتر تنیس روی میز ایران در مقایسه با دیگر لیگ‌های ورزشی کشور، به جای ارتقا به تدریج با افت مواجه بوده است.
این در حالی است که در سال‌های ابتدایی و یا حتی میانی لیگ تنیس روی میز، مبلغ قرارداد ورزشکاران تنیس روی‌میز در مقایسه با ورزشکاران مشابه در دیگر رشته‌های ورزشی مشابه ارقامی کمتر و یا خیلی کمتری نبود و می‌شد روی آن حساب کرد.
افزون بر این، نگاه درآمدی فدراسیون‌های مستقر از میانه راه این لیگ ۲۹ ساله، منجر به تدوین مقرراتی همچون کسر ۲۰ درصد (یک پنجم) از قرارداد ورزشکاران به نفع فدراسیون شده است. اعداد و ارقامی که میزان ریالی آن برای آن بخش از بازیکنان با قراردادهای پایین که اتفاقا تعدادشان هم زیاد است، مشکل آفرین شد. به طوریکه آنان در تامین حداقل نیازهای ورزشی خود دچار مشکل می‌شوند.
این حاکی از آن است که فدراسیون‌های وقت تنیس روی میز به جای سرمایه‌گذاری مناسب و تدریجی در لیگ برتر نگاهی کاملا درآمدی به آن داشته و از برگزاری لیگ برتر به عنوان یک راهبرد کاملا کلیدی در توسعه همه ابعاد ورزش غافل شده‌اند.
نگاهی تاریخی به لیگ تنیس روی میز نشان می‌دهد که باشگاه‌های پتروشیمی بندر امام (ره) و دانشگاه آزاد، به ترتیب دارای بیشترین سابقه حضور و قهرمانی در لیگ تنیس روی میز را دارند؛ ۲ باشگاهی که منابع مالی آنان از بودجه دولتی تامین می‌شود.
البته این بدان معنی نیست که تیم‌های خوب دیگری در لیگ حاضر نبودند کافی است به عملکرد تیم‌های گسترش و سایپا تهران، فولاد، ذوب آهن، سپاهان و پلی اکریل اصفهان، فتح تهران، شهرداری کیاکلا، راه آهن مشهد، تایدواتر هرمزگان، راه‌آهن تهران، مخابرات تهران، بانک کشاورزی، صندوق ضمانت صادرات، نفت سپاهان، بانک دی، خلیج پژم بندرعباس، تراکتورسازی، ریخته‌گری و پتروشیمی تبریز و سامسونگ موبایل نگاه کنیم متوجه خواهیم شد هر کدام از این تیم‌ها در لیگ برتر تاثیرگذار بوده و قهرمانان ملی و بین‌المللی کشور را در مقاطع مختلف تحت پوشش خود داشتند، اما هر کدام بنا به دلایلی که از حوصله این گزارش خارج است از لیگ کناره‌گیری کردند.
همچنین درباره مربیان تاثیرگذار لیگ نیز می‌توان به فواد کاسب، احمد احسانی، پیمان حسنی، حمیدرضا صابری، محمدباقر پسران، ابراهیم علیدخت، مرحوم مرتضی ناظمی، حسین کاوسی، محمود نظری، رضا نوبهار، ابراهیم واقفی، منصور میرزایی، علی‌رضا ابریفام و ایمان کاظمی‌نژاد اشاره کنیم که در ادوار مختلف لیگ با تیم‌های خود درخشیده و جوایز متعدد کسب کردند.
به هر حال در سال جاری متاسفانه باشگاه پتروشیمی بندر امام (ره)، پرافتخارترین و قدیمی‌ترین باشگاه تنیس روی میز همانند بسیاری دیگر از تیم‌های ریشه‌دار که به آن‌ها اشاره شد از لیگ برتر در دوره جاری با کمترین حاشیه‌ای کناره‌گیری کرد.
بیست و نهمین دوره از برگزاری لیگ برتر تنیس روی میز، با تاخیر بسیار زیادی بالاخره اواخر دی ماه آغاز شد. مسوولان برگزار کننده ارسال دیر هنگام مدارک تیم‌های شرکت کننده و همچنین شیوع پاندمی کرونا را دلیل این امر عنوان کردند.
البته بنا به اظهارات تعدادی از کارشناسان دلیل اصلی تاخیر لیگ، آزاد شدن برادران عالمیان از یک مرحله از لیگ فرانسه و آغاز تعطیلات کریسمس بعنوان کردند تا آنان بتوانند علاوه بر لیگ داخلی در لیگ فرانسه نیز بازی کنند.
لیگ برتر سال ۹۹ کماکان بصورت متمرکز و اما برای نخستین مرتبه در ۲ گروه چهار تیمی آغاز شد تا پس از متمرکز شدن لیگ از سال ۹۷، حالا نقص ماهیت جداول کاملا دوره‌ای در لیگ‌های ورزشی، با دو گروهی شدنش بیشتر جلب توجه کند و اتفاقا این اقدام در این مقطع زمانی برای پیشگیری از شیوع کرونا و رعایت پروتکل‌های ابلاغی، مثبت ارزیابی می‌شود.
در پایان مرحله رفت این رقابت‌ها جدول گروه‌های یک و دو از این قرار است:
گروه یک
۱. فراسنج تهران ۸ امتیاز
۲. رعد پدافند هوایی کاشان ۶.۵ امتیاز
۳. شادروان اقبال لطف الله نسبی کردستان ۵.۵ امتیاز
۴. دانشگاه یزد نیم امتیاز ۷
گروه دو
۱.شهرداری کرج ۹ امتیاز
۲. دانشگاه آزاد اسلامی ۵.۵ امتیاز
۳. پادما یدک اصفهان ۳.۵ امتیاز
۴. پالایش نفت آبادان ۲ امتیاز
بهترین‌های دور رفت
بهترین تیم: شهرداری کرج با سه پیروزی از سه بازی
بهترین مربی: امیر بخشی سرمربی شهرداری کرج
بهترین ورزشکار: حمیدرضا طاهرخانی از شهرداری کرج بدون باخت در دیدارهای انفرادی و دو نفره
کم سن و سال‌ترین ورزشکار: بنیامین فرجی با ۱۱ سال سن از فراسنج
کم سن و سال‌ترین ورزشکاری که تا این مرحله از لیگ برتر به صورت رسمی بازی کرده: محمدامین صمدی با ۱۴ سال سن از فراسنج
مسن‌ترین ورزشکار: مهران احدی کاپیتان سابق و چندین ساله تیم ملی از دانشگاه آزاد که همچنان در لیگ برتر بازی می‌کند.
نظر شما