درمان چاقی با استفاده از ایمپلنت

به گزارش پایگاه خبری ساینس، این ایمپلنت که یک سانتی‌متر طول دارد، مجهز به چند میکرو ال ای، یک انتن سیم‌پیچ و یک تراشه است و توانایی دریافت امواج رادیویی خارج از بدن و تبدیل این امواج را به جریان الکتریکی دارد.
این ایمپلنت از طریق جراحی درون شکم شخص و در قسمت انتهای عصب واگ  قرار می‌گیرد. این عصب طولانی‌ترین عصب مغزی بدن است که در بلعیدن غذا، صحبت کردن و هاضمه نقش دارد و امکان برقراری ارتباط بین مغز و تعدادی از اندام‌ها از جمله شکم را فراهم می‌کند.
هنگامی که یک انتقال‌دهنده خارجی، سیگنال‌های رادیویی با فرکانس مناسب را برای ایمپلنت ارسال می‌کند، میکرو ال‌ای‌دی‌های ایمپلنت فعال شده و پرتوهای نور انتهای عب واگ را تحریک می‌کنند، در نتیجه سیگنالی برای مغز ارسال می‌شود که احساس سیری را برای شخص ایجاد می‌کند. سپس شخص احساس گرسنگی را از دست داده و کمتر غذا می‌خورد.
مهم‌ترین ویژگی ایمپلنت محققان تگزاس در مقایسه با سایر ایمپلنت‌های تحریک‌کننده عصب واگ این است که ایمپلنت جدید فاقد منبع تامین توان است و توسط توان مورد نیاز آن توسط یک دستگاه خارجی تامین می‌شود. به همین علت ابعاد بسیار کوچک تری دارد و کاشت آن در بدن نیز ساده‌تر است.
این فناوری روی موش‌ها با موفقیت آزمایش شده است و محققان امیدوار هستند به زودی آزمایشات بالینی آن آغاز شود.
در حال حاضر حدود ۶۱ درصد از بزرگسالان به اضافه وزن یا چاقی مبتلا هستند و شاخص توده بدنی بالایی دارند.
شاخص توده بدنی (BMI) مهمترین فاکتور در تعیین وزن نرمال، اضافه وزن و چاقی است. شاخص توده بدنی با تقسیم وزن (به کیلوگرم) بر توان دوم قد (به متر) به دست می آید. شاخص توده بدنی کمتر از ۱۸.۵، نشان دهنده کم وزنی غیر طبیعی است. اگر عدد بدست آمده بین ۱۸.۵ تا ۲۴.۹ باشد، یعنی وزن فرد طبیعی است. عدد بزرگتر و مساوی ۲۵، نشان دهنده اضافه وزن است. عدد ۳۰ به بالا نشان دهنده چاقی است، که به ترتیب به چاقی درجه یک (بین ۳۰ تا ۳۴.۹)، چاقی درجه دو (بین ۳۵ تا ۳۹.۹) و چاقی درجه سه (۴۰ به بالا) تقسیم بندی می شود. آگاهی از شاخص توده بدنی برای هر فرد ضروری است.
مطالعات نشان می دهد بیش از ۱۰ نوع سرطان با چاقی و اضافه وزن ارتباط مستقیم دارد. علاوه بر آن، چاقی عامل اصلی حمله قلبی، سکته مغزی، بیماری های تنفسی و دیابت است.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Nature Communications منتشر شده است.