فرهنگ مردم میناب مروری بر تاریخ کهن این سرزمین

این کتاب در ۴۵۶ صفحه و شمارگان ۳ هزار نسخه با قیمت ۵۵ هزار ریال، سال ۸۶ از سوی انتشارات ائلشن به چاپ رسید.
مجموعه فرهنگ مردم میناب شامل، ۱۴ فصل با موضوع های کلیات، فرهنگ عامه، ادبیات شفاهی، قصرها و افسانه ها، بازی ها و سرگرمی ها، آئین های ازدواج، غذاها، باورها و اعتقادات، صنایع دستی، آبیاری سنتی و ابزارآلات کشاورزی، آداب و رسوم، آموزش و پرورش، تولد و مرگ، بیماری ها و واژه نامه ها است.
به عقیده نویسنده این کتاب، فرهنگ و آداب و رسوم هر منطقه ای، پیشینه فرهنگی و هویت آن منطقه به شمار می آید که برای دوام و بقای هر چه بیشتر فرهنگ و آداب و سنن هر منطقه، آداب و رسوم آن باید ثبت و ضبط گردد؛ زیرا ناگفته پیداست که ادبیات شفاهی هر منطقه ای اگر چه ریشه در روزگاران کهن دارد و سالیان متمادی سینه به سینه و نسل به نسل منتقل شده است ولی چنانچه نمود مکتوب نیابد و بر سینه سپید کاغذ نقش نبندد بی تردید روزی از بین خواهد رفت و تنها خاکستری ار آن کاروان عظیم فرهنگ بر جای خواهد ماند.
منابع این پژوهش صرف نظر از چند کتاب مکتوب راجع به تاریخ میناب بیشتر نقل قول سالخوردگان و پیران کار دیده این منطقه بوده که از واپسین بقایای فرهنگ بومی آن به شمار می آیند.
بخش هایی از کتاب
میناب در آغاز هرمز کهنه یا هرمز بری نامیده می شده که نام استان هرمزگان نیز از آن گرفته شده است، نام های دیگری نیز به این شهر کهن و با فرهنگ نسبت داده اند، مثلا یونانیان میناب را آنامیس یا آرامیس می نامیدند و در سفرنامه ها و کتاب های تاریخی از این شهر با نام های آموز، آرموص، ارگانا، آرموزا، خورموز، منا و... یاد شده است و همچنین مغستان که مرکز هرمز کهنه بوده است و میان آب به دلیل فراوان بودن آب در اطراف آن، مینا به معنی جا و مکان به دلیل این که لنگرگاه و بار انداز کشتی ها بوده است و مینو هم به معنی روحانی به علت مذهبی بودن شهر میناب و هم به معنی بهشت شهر های جنوبی، در نگاه اول با توجه به گرمای طاقت فرسای تابستان میناب شاید لقب بهشت دور از انتظار باشد اما نخلستان های وسیع و بی شمار، درختان زیبای انبه و انجیر، باغ های بزرگ مرکبات به خصوص درختان لیمو و مناطق وسیع زیر کشت صیفی جات میناب را به سرسبزترین منطقه هرمزگان تبدیل کرده است.
میناب از جمله شهرهایی است که حومه آن از خود شهر بزرگ‌تر بوده و جمعیت آن در روز با ورود مردمان حومه و عرضه انواع محصولات کشاورزی و صنایع دستی خیلی بیشتر بوده و جنب و جوشی افزون به شهر می دهد.
گرچه هوای شهر در زمستان بهاری و دل‌انگیز است اما گرمای تابستانش جان را به آتش می کشد.
شاید همین است که مردمانش دل سوخته اند و خونگرم.
در قسمت دیگری از این کتاب آمده است: پنجشنبه بازار میناب از جمله موزه های فرهنگی و هنری به جای مانده از دوران کهن میناب است که تاریخ آن با تاریخ شهر میناب در آمیخته است‌. 
این بازار از زمان تشکیل تمدن های اولیه بشری مانند سومر، آکد، آشور و بابل اهمیت داشته است و از آن استفاده تجاری می شد.
به طوری که هرمزبری یا هرمز کهنه که تاریخ آن را به اردشیر بابکان و یا حتی به قبل از آن نسبت می دهند رونق فوق‌العاده ای داشته و تمام بندرها دریای عمان را زیر فرمان داشته است. 
این بندر روزگاری پر جنب و جوش بوده و زمامداران بزرگی بر آن حکومت کرده اند، همچنین از مردان پرکار آن می توان یاد کرد که با دورترین نقاط جهان که تا آن زمان شناخته بود داد و ستد داشته اند.
در سفرنامه مارکوپلو آمده است: هرمز بندری خوب دارد و همه بازرگانان از همه بخش های هندوستان با کشتی هایشان به اینجا می آیند و ادویه و سایر کالاهای تجاری می آورند.
مانند سنگ های قیمتی و مروارید، ابریشم و پارچه به رنگ های گوناگون، عاج و کالاهای دیگر و آن ها را در (پنجشنبه بازار) کالاهای خود را به مردانی می فروشند که آن را به همه جای جهان می برند و به بازرگانان دیگر می فروشند، هرمز (میناب) واقعا شهری است خیلی متنوع و پرتجارت.