اگر هم از گروه والدینی هستید که نوزاد دارید و هنوز سن کودکتان به خردسالی و این تنش ها نرسیده باز هم این نکات را در حوزه تربیتی نشانه گذاری کنید.
قبل از هر چیز به سراغ خودتان به عنوان والد بروید و ببینید با شنیدن نام دکتر و رفتن به مطب چه حسی دارید؟ اگر نوعی هراس در خود می شناسید بسیار مراقب باشید که این فوبیا را کنترل کرده به فرزند خود منتقل نکنید. پس گام به گام پیش می رویم.
یک. هرگز نام «دکتر» را به عنوان یک «دیگری» ناظر، خشک و عبوس، کنترلگر در کنار مفهوم «درد» طرح نکنید. درد به خودی خود پر از رنج است و اسامی که در کنار این مفهوم ضمیمه ذهنی می شوند هم همان بار را خواهند داشت. پس از نوزادی با خواندن اشعاری که در آنها «دکتر» یک دوست و همراه خانوادگی است و دلتنگ دیدارش می شویم و کتابهایی که در آنها شخصیت دکتر بسیار مهربان، همراه و دوست داشتنی ترسیم می شود تلاش کنید یک مفهوم مقتدر اما دوست داشتنی را درونی کنید.
دو. وقتی کودک کمی بزرگتر شد با تهیه اسباب بازی هایی نظر «دکتر کوچولو» بارها و بارها مناسک مراجعه به پزشک را به سان یک مانور با کودک تمرین کنید. نقشهای پزشک و بیمار را مدام عوض و موقعیت های مختلف را ترسیم کنید و رفتار نادرست را اصلاح کنید.
سه. هرگز قبل از ورود به مطب کودک را از اینکه «درد» ندارد مطمئن نکنید. چنین هشدارهایی هیچ کمک ذهنی برای درک موقعیت بعدی نمی کند فقط آستانه تحمل کودک را می شکند. یادمان باشد تجربه حضور کودک در مطب و آزمایشگاه بسیار کم است و هشدارهای ما می توانند ویرانگر شوند.
چهار. وقتی وارد اتاق معاینه شدید طوری رفتار کنید که گویی دکتر دوست صمیمی شماست و کاملا به او اطمینان دارید. به جای کودک سخنی نگویید. میان حرف و پرسش های دکتر نپرید فقط صبورانه ناظر باشید و لبخند را فراموش نکنید. قربان صدقه های شما، وعده ها و هشدارهای شما هیچ کمکی به ایجاد رابطه بهتر بین فرزند بیمار و دکترش نخواهد کرد فرصت بدهید تا خودشان مسیر ارتباطی را بسازند.
پنج. به هیچ وجه در مقابل پزشک،کودکتان را بابت عدم همکاری تحقیر و تهدید نکنید. «اگر دهنت را باز نکنی باید همین جا بمونی نمی بریمت خونه... اگر نگذاری خون بگیرند همینجا می گذاریم و میرویم... »
شش. هرگز برای کنترل کودک در خانه او را به دکتر و آمپول حواله ندهید.
هفت: به کودک هر بار که برای رفتن به مطب و ازمایشگاه بی قراری می کند وعده جایزه بزرگ از سمت خودتان یا پزشک ندهید. همانگونه که شرطی سازی در سایر وجوه تربیتی اشتباه است برای کنترل بیقراری کودک هم او را با پاداش دادن شرطی نکنید. اگر پزشک تشخیص داد برای صبوری کودک به او جایزه کوچکی مثل استیکر بدهد مداخله نکنیدو اجازه بدهید پزشک با شیوه و تشخیص خود ادامه دهد.
هشت. تاب آوری و تحمل کودک خود را در تمام حوزه ها توسعه دهید تا حین بیماری و تحمل درد و پروسه درمان هم رفتارهای ملایم تری داشته باشد. درد، ناامنی و پریشانی کودک را به رسمیت بشناسید اما با قربان صدقه های جانسوز مانند «مادر بمیره که تب داری، الهی من بمیرم دندان دردت را نبینم و...» تحمل وضعیت را برایش پیچیده تر نکنید.
نه. انتخاب پزشک صبور، امن، ملایم و توانمند در ارتباط گیری با کودکان بسیار مهم است لزوما سراغ پزشکانی که شهرت و ویترین دارند نروید شلوغی زیاد مطب با عدم صبوری آنها رابطه مستقیم دارد.
ده. خودکنترلی والدین در مواجهه با موقعیت های دردناک کودکانشان مهمترین اهرم مدیریت این وضعیت است اگر از دیدن خون، استفراغ کودک و درد کشیدن او بی تاب شده رفتارهای هیجانی شدید دارید از کودک فاصله موثر بگیرید از پدر/مادر یا مادربزرگ و بستگان خیلی نزدیک هم کمک بگیرید تا بتوانید بر شرایط مسلط شوید.
نظر شما