کمبود مراکز مراقبتی برای افراد اوتیسم مشهود است

سعیده صالح غفاری روز جمعه در گفت وگو با خبرنگار ایرنا با بیان اینکه تعداد مراکز مراقبتی برای این بیماران به چهار یا پنج مرکز شبانه‌روزی اختصاصی برای طیف اوتیسم - نه دیگر موارد مزمن روانی- می رسد، تاکید کرد: ایجاد این مراکز با رویکرد خانواده محور کاملا ضروری است.

وی با یادآوری اینکه ماه جهانی آگاهی‌بخشی اوتیسم از دوم آوریل برابر با ۱۳ فروردین آغاز شده، گفت: تمرکز همه سازمان‌های فعال در حوزه اوتیسم بر امر آگاهی‌بخشی با تاکید بر پذیرش افراد دارای اوتیسم است.

مدیرعامل انجمن اوتیسم ایران اظهار داشت: با توجه به پیچیدگی‌های طیف اختلال اوتیسم در ایران، شناسایی موارد این طیف تنها حدود هشت سال است که آغاز شده بنابراین نیازمندی‌های جامعه اوتیسم ایران نسبت به جوامع دیگر به ویژه در کشورهای پیشرفته، بسیار متفاوت است.

غفاری افزود: تمرکز امسال سازمان ملل در حوزه اوتیسم بر اشتغال با رویکرد کرونا و چالش های آن است در حالیکه طیف بزرگسالی اوتیسم در ایران به شدت دچار نبود توجه است و در این زمینه با خلاء کامل در برنامه ریزی، دستورالعمل و آیین‌نامه‌های فرهنگی و اجتماعی و مهارت آموزی برای افراد دارای اوتیسم روبرو هستیم.

وی اضافه کرد: قاعدتا اشتغال در طیف اوتیسم برای سطح یک یعنی افراد دارای اوتیسم با عملکرد بالا، مطرح می‌شود که برای حضور آنها در فضاهای اشتغال باید تمهیدات لازم از سوی کارفرمایان در چهارچوب قانون جامع حقوق افراد دارای معلولیت انجام شود اما متاسفانه بیشتر افراد دارای طیف اوتیسم در سطوح دو و سه یعنی اوتیسم شدید و متوسط قرار می‌گیرند.

مدیرعامل انجمن اوتیسم ایران گفت: متاسفانه در طیف شدید اوتیسم، بحث اشتغال و مهارت‌آموزی را نمی‌توان اجرا کرد و لازم است برای آنان حمایت‌ها بیشتر از جنس حمایت خانواده از فرد بزرگسال اوتیسم باشد.

غفاری با تاکید بر ضرورت راه‌اندازی مراکز مراقبتی روزانه برای افراد اوتیسم افزود: این مراکز باید به گونه‌ای باشند که در آنها شرایط مناسب و استاندارد نگهداری مهیا باشد تا خانواده فراغ‌بال برای سلامت جسمی و روحی خود پیدا کند.

وی گفت: همچنین نظام‌های سلامت و رفاه باید در این مساله و در رسیدگی به نیازهای بزرگسالان طیف اوتیسم به ویژه در سطوح دو و سه (شدید و متوسط)، برنامه‌ریزی مشخصی داشته باشند.

غفاری خاطرنشان کرد: ۳۰ هزار فرد دارای اوتیسم شناسایی شده غیر رسمی در کشور داریم که بیش از نیمی از آنها در سطوح دو و سه یعنی شدید و متوسط هستند.

اوتیسم یا درخودماندگی یک اختلال عصبی رشدی با شاخص های نقص در ارتباط اجتماعی، رفتارهای کلیشه‌ای، مشکلات درک شناختی و خزانه رفتاری، حرکتی و کلامی محدود است.