روایتی از شواز کهن، برشی تاریخی از زندگی روستایی در دهه چهل خورشیدی

روایتی از شواز کهن توسط نشر آرتاکاوا در  ۲۶۴ صفحه به رشته تحریر درآمده و با شمارگان ۲۰۰۰ نسخه و لیتوگرافی چاپ و صحافی قم زیتون به چاپ رسیده است.
این کتاب در ۱۰ بخش به رشته تحریر در آمده که بخش اول آشنایی نخستین، بخش دوم اوضاع جغرافیایی، بخش سوم اوضاع تاریخی، بخش چهارم شکل ظاهری ده و چگونگی ساختمان های عمومی، بخش پنجم قلعه شواز، بخش ششم کار و هنر، بخش هفتم زندگی و آداب و رسوم، بخش هشتم تعلیم و تربیت و بهداشت، بخش نهم فرهنگ محلی و دینی و بخش دهم فرهنگ واژگان شواز است.

در بخش مقدمه این کتاب آمده است؛  کشور ایران و مناطق روستای آن در قرون گذشته و به ویژه در نیم قرن اخیر تحولات اجتماعی چشمگیری را تجربه کردند، در دهه ۱۳۳۰ بیش از دو سوم جمعیت کشور در نقاط روستایی ساکن بودند ولی در حال حاضر کمتر از یک چهارم جمعیت در این نقاط ساکنند، گسترش شهرنشینی نه تنها جابجایی جمعیت به شهرها را به دنبال داشته ، بلکه اوضاع اجتماعی فرهنگی روستاها را نیز دستخوش تحول قرار داده است بسیاری از نقاط روستای دارای قدمت هزاران ساله بوده اند به مرور زمان خالی از سکنه شده و آثار تاریخی آنها تخریب و فرهنگ و آداب و رسوم آنها نیز دگرگون و به بوته فراموشی سپرده شده است.
از این رو تهیه مونوگرافی و ثبت آثار فرهنگی اجتماعی و تاریخی نقاط روستایی در هر زمان از جنبه‌های مختلف حائز اهمیت است، نخست شناخت نقش آفرینان و بازیگران اصلی روستا به ویژه اربابان، روحانیون، کشاورزان و صنعتگران و سایر افرادی که در توسعه و تکامل روستا و شکل گیری روابط اجتماعی و فرهنگی محلی نقش داشتند، قابل توجه است، بسیاری از آنان ممکن است در قید حیات نباشند ولی آثار و تحولاتی که در زمان خود خلق کردند سال‌ها پایدار می‌ماند و به هر حال آینده روستا تاثیرگذار است.

نگارنده در فضای اجتماعی و سیاسی متاثر از شرایط اصلاحات ارضی در دهه ۱۳۴۰ با بررسی و نقد رابطه ارباب و رعیت در روستا این اثر را خلق کرده است با این حال نقش سازنده و اثرگذار بزرگان و اربابان روستا به ویژه مرحوم حاج اسدالله عباسی شوازی در ارائه خدمات از جمله تاسیس خانه بهداشت، مدرسه، حمام‌عمومی، موتورخانه برق و غیره را به یادماندنی عنوان کرده است.
شواز در بخش نیر یکی از بخش های دوازده گانه یزد قرار دارد و از طرف شمال به دهستان ندوشن از طرف مشرق به دهکده بندادون از طرف جنوب به ده عبدالله و دهشیر از مغرب به بیابان ابرکوه به نام کلافه ابرقو محدود است.
نویسنده در بخش تاریخی نوشته است؛ هر کجا که جستجو نمودم نتوانستم تاریخ مستندی از شواهد به دست آورم در کتاب های تاریخی و کتاب دیگری هم چیزی به دست نیاوردم، آنچه به عنوان تاریخش بازمی نویسم چیزهایی است که در اذهان مردم باقی مانده و قسمتی هم از مطالعه و بررسی‌های قضایی شواز و قبرستان‌های قدیمی به دست آمده است.