سقوط هلند برای عشق به فوتبال؛ گاهی نمی‌شود که نمی‌شود که نمی‌شود

به گزارش ایرنا، گاهی گمان نمی‌کنی ولی خوب می‌شود            گاهی نمی‌شود که نمی‌شود که نمی‌شود

احتمالا ماجرای هلند و جام قهرمانیِ تورنمنت‌های معتبر با مصرع دوم همین بیت از قیصر امین‌پور رابطه مستقیم دارند. لاله‌های نارنجی همواره بازیکنان بزرگ و مربیان نامداری همراه خود داشته ولی میزان موفقیت این تیم در طول تاریخ با دستاوردهای حاصل شده، همخوانی نداشته است.

آنها کار خود را به خوبی شروع می‌کنند؛ با قدرت ادامه می‌دهند اما در گام آخر کم می‌آورند و سرشکسته به خانه باز می‌گردند. این اتفاق بارها در جام جهانی و جام ملت‌ها رخ داده و یورو ۲۰۲۰ در مقابل شکست‌های قبلی درد و رنجی به مراتب کمتر بر دوش هوادارانش گذاشت. شاید اگر هلندی‌ها تا این حد به فوتبال و تیم ملی کشورشان علاقه نداشتند به جای ششمین کشور شاد دنیا، رتبه نخست را مال خود کرده بودند.

شکست در یک هشتم نهایی یورو ۲۰۲۰ مقابل جمهوری چک تلخ بود اما کسی از این هلند انتظار قهرمانی نداشت. شاید نهایت توقع این بود که با توجه به سه پیروزی به دست آمده در دور گروهی و همچنین مسیر مناسبی که در مرحله حذفی نصیب شاگردان دی‌بوئر شده بود آنها بتوانند تا مرحله نیمه‌نهایی پیش بروند و نشان دهند پس از غیبت در یورو ۲۰۱۶ و جام جهانی ۲۰۱۸ نباید به دست فراموشی سپرده شوند و از جمع بزرگان کنار بروند.

اما اکثر شکست‌های قبلی هلند در رویدادهای مهم به این شکل ساده نبوده و آنها سخت دست‌ها را به نشانه تسلیم بالا می‌آوردند. در جام جهانی ۱۹۷۴ تیم رینوس میشل با قدرت هر چه تمام‌تر و پس از شکست دادن مدافع عنوان قهرمانی(برزیل)، آرژانتین و آلمان شرقی به فینال رسید ولی با وجود یک گل زودهنگام مغلوب آلمان غربیِ میزبان شد. چهار سال بعد بازهم لاله‌های نارنجی به دیدار پایانی راه پیدا کردند اما این بار تیم ارنست هاپل در اوقات اضافه قافیه را به آرژانتینِ میزبان واگذار کرد و نایب قهرمان شد.

در یورو ۹۲ هیچ‌کس فکر نمی‌کرد تیم رینوس میشل در نیمه‌نهایی به دانمارکِ ناشناش ببازد اما فان باستن بدترین زمان را برای از دست دادن پنالتی انتخاب کرد و درخشش اشمایکل، دانمارک را فینالیست و در نهایت قهرمان کرد. ۶ سال بعد در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه، هلند در گروه خود صدرنشین شد؛ در مرحله یک چهارم نهایی آرژانتین را با گل به یادماندنی دنیس برگکمپ از پیش رو برداشت اما در ضربات پنالتی به برزیل باخت و در نهایت به عنوان چهارمی جهان بسنده کرد.

این پایان ماجرای هلند و شکست در ضربات پنالتی نبود. تیم جذاب فرانک رایکارد در یورو ۲۰۰۰ همه رقبا را از دم تیغ گذراند و به قهرمان جهان و همان یورو(فرانسه) هم رحم نکرد ولی در نیمه‌نهایی و در ضافت پنالتی‌ها مقابل ایتالیا و فرانچسکو تولدوی آماده تسلیم شد و حسرت به دل ماند. آنها هشت سال بعد هم در یورو ۲۰۰۸ کار خود را با قدرت آغاز کردند ولی پس از زدن سه گل به ایتالیا و چهار گل به فرانسه، در یکچهارم به دست روسیه حذف شدند و به خانه بازگشتند.

در جام جهانی ۲۰۱۰ تیم برت فان‌مارویک منظم بود و پخته. آنها در یک چهارم نهایی با درخشش وسلی اسنایدر از سد برزیل گذشتند و در نیمه‌نهایی از سد اروگوئه‌ی شگفتی‌ساز گذشتند تا با ۶ برد متوالی به مسابقه پایانی قدم بگذارند. دیداری که تلخ تمام شد. دقیقه ۱۱۷ آندرس اینیستا مهمترین گل دوران ورزشی‌اش را زد و هواداران هلند در حالی اشک‌های خود را پاک کردند که هنوز باورشان نمی‌شد چگونه آرین روبن آن تک به تک را از دست داد و مغلوب کاسیاس شد.

هلند آن باخت را فراموش نکرد و چهار سال بعد جام جهانی برزیل را با پنج تایی کردن اسپانیا آغاز نمود. صدرنشینی مجدد با ۹ امتیاز و صعود دوباره به جمع چهار تیم پایانی. آنها فکر همه جا را کرده بودند جز اینکه آرژانتین هم مانند خودشان شکست را فراموش نکرده بود. آلبی سلسته در ضربات پنالتی، انتقام باخت جام ۹۸ را گرفت و هلند را به سومی در جام راضی کرد.

پس از بسته شدن پرونده یورو ۲۰۲۰، همچنان تنها خاطره خوش مردم هلند از تیم ملی کشورشان به یورو ۱۹۸۸ برمی‌گردد. جایی که در خاک دشمن قسم خورده خود آلمان، توانستند از سدشان بگذرند و در فینال با ۲ گل شوروی را شکست دهند و فاتح جام ملت‌های اروپا شوند. تیمی که مارکو فان‌باستن، رود گولیت، فرانک رایکارد، رونالد کومان و ... را در ترکیب خود داشت و از همه مهم‌تر به جای فرانک دی‌بوئر، رینوس میشل روی نیمکتش جلوس کرده بود.