نتایج نویدبخش یک دارو در تقویت توجه و حافظه مبتلایان به بیش فعالی

به گزارش روز شنبه گروه دانشگاه و آموزش ایرنا از خبرگزاری یونایتدپرس، داده های این مطالعه نشان داد محرک «لیزدگازامفتامین» که تحت عنوان Vyvanse فروخته می شود، این علایم را که در مجموع به عنوان «تنبلی شناختی» (SCT) شناخته می شود، تا ۳۰ درصد کاهش می دهد.

تنبلی شناختی یا Sluggish cognitive tempo، یکی از سندرم های مربوط به بیش فعالی است که اختلالی جداگانه به حساب می آید. از نشانه های تنبلی شناختی می توان به رویا پردازی زیاد، مه آلودگی ذهنی، کندی ، خیره شدن مداوم و سرعت حرکت پایین اشاره کرد. تنبلی شناختی از این رو مهم است که می تواند تاثیرات منفی در کیفیت زندگی بگذارد و استرس و احتمال خودکشی را افزایش دهد. از هر سه فرد مبتلا به اختلال بیش فعالی-کم توجهی، یک نفر به این اختلال مبتلاست. 

نتایج این مطالعه همچنین نشان داد، افرادی که این دارو را دریافت کرده بودند، دوره های گیجی کمتری داشتند و نیز توانایی آنها برای حفظ مسائل در ذهن و  مهارت اولویت بندی تقویت شد. همچنین علایم بیش فعالی در این افراد تا ۴۰ درصد بهبود یافت.

محققان گفتند، یک چهارم بهبود کلی در علایم «تنبلی شناختی »، مانند احساس بی حوصلگی، مشکل در هوشیاری و علایم گیجی، به دلیل بهبود علایم بیش فعالی بود.

آنها خاطر نشان کردند: این مطالعه شواهد دیگری را نشان می دهد که ممکن است روند «تنبلی شناختی» از اختلال بیش فعالی - کم توجه متمایز باشد و ماده محرک «لیزدگزامفتامین» هر دو بیماری را در بزرگسالان زمانی که با هم بروز می کنند، درمان می کند.

اختلال بیش فعالی- کم توجهی (ADHD)، شایعترین اختلال رفتاری در سنین کودکی و بلوغ است و حدود سه تا پنج درصد کودکان قبل از هفت سالگی به آن مبتلا می‌شوند. طبق تحقیقات، بروز این اختلال در گروه‌ های سنی ۷ و ۱۱ ساله بیش از سایر گروه‌ ها است.

یک تحقیق جالب در کانادا نشان داد میزان بروز اختلال بیش فعالی در پسران ۶ تا ۹ سال بالا و در پسران ۱۴ تا ۱۵ سال پایین است؛ اگرچه بطور کل میزان بروز ADHD در پسران ۹ درصد و در دختران سه درصد است. معمولا این اختلال با بالا رفتن سن بهتر می‌ شود، اما آمارها نشان می‌ دهد ۵۰ درصد کودکان بیش‌فعال، در بزرگسالی همچنان بیش فعال مانده‌ اند.

به گفته محققان نتایج این مطالعه که در مجله Clinical Psychiatry منتشر شده است، اهمیت ارزیابی علایم «تنبلی شناختی« و عملکرد اجرایی مغز را در بیماران مبتلا به اختلال بیش فعالی- کم توجهی برجسته می کند.