«روز افشای حقوق بشر آمریکایی» اسم بامسمایی برای روز ۱۲ تیر در تقویم رسمی کشورمان است. روزی که ثابت می‌کند آمریکا و غربی‌ها دموکراسی را ابزاری برای پیاده کردن نقشه ها و توطئه های خود قرار داده اند و این نام را به نفع خود مصادره نموده‌اند.
ایرانیان با مرور تاریخ خاطره خوبی از واژه «دموکراسی» ندارند چرا که مدعیان آزادی از آن به عنوان ابزاری برای سرکوب کردن و کینه‌توزی علیه ملت‌های مظلوم، آزاده و بی‌دفاع استفاده می‌کنند و برای توجیه این اقدامات استکباری و متوحشانه خود نام دموکراسی به آن می‌نهند. دموکراسی غربی غیر از قتل، خونریزی، آوارگی و بدبختی رهاورد دیگری برای ملت های مظلوم نداشته است.
هفته حقوق بشر آمریکایی فرصت مناسبی برای بازخوانی جنایت آمریکایی ها علیه ملت بزرگ ایران است. تیر ماه فرصت مناسبی برای بررسی کارنامه غربی‌ها در حوزه دموکراسی در ایران است. از انفجار دفتر مرکزی حزب جمهوری اسلامی و شهادت آیت الله دکتر سیدمحمد بهشتی و ۷۲ تن از یارانش تا بمباران شیمایی شهر سردشت در استان آذربایجان غربی و سرنگونی هواپیمای مسافربری جمهوری اسلامی ایران در خلیج فارس.
همگی این جنایت مستقیم و غیرمستقیم به دستور آمریکا انجام شده و عمق کینه و دشمنی سردمداران ایالات متحده علیه ملت ایران را نشان می‌دهد و این نفرت همچنان ادامه دارد و پایانی برای آن متصور نیست.
ملت ایران انقلاب کردند و پای آن ایستادند، هشت سال جانانه و دلامردانه در برابر شرق و غرب ایستادند و جنگ تحمیلی را با پیروزی به پایان بردند و اینها دلیلی بر کینه توزی آمریکایی ها از این ملت صبور و آزاده است و آنها به انحای مختلف در پی ضربه زدن به مردم بی دفاع و مظلومی بودند که انقلاب را دوست داشتند و برای توسعه کشورشان تلاش می کردند.
بهترین شخصیت های کشور را با ترور از عرصه خارج کردند، کشور را به ناامنی کشاندند، جنگی هشت ساله و ویرانگر را به این مردم بی دفاع تحمیل نمودند و با حمایت از رژیم بعث صدام، شهرها و روستاهای مرزی را بمباران شیمایی کردند تا اثبات کنند در جنایت علیه بشریت دست برتر دارند.
بمباران شیمیایی سردشت توسط رژیم بعث عراق در ۷ تیرماه ۱۳۶۶ و شهادت ۱۰۰ تن از مردم مظلوم و بی دفاع این شهر ۱۲ هزار نفری و مصدومیت ده ها نفر سندی روشن از جنایات غربی ها علیه ملت ایران است. بیش از ۴۰۰ شرکت تولیدکننده مواد شیمیایی از عراق برای تجهیز شیمیایی حمایت کردند که بیشترین آنها از آلمان و انگلیس بودند و اینها نمونه هایی آشکار از حمایت مدعیان دموکراسی از جنایات علیه بشریت است.
سکوت غربی ها در پی این بمباران شیمیایی طبل رسوایی آنها را بار دیگر به صدا درآورد. این مدعیان دموکراسی هیچگاه این جنایت علیه بشریت را محکوم نکردند و ثابت کردند که از واژه های دموکراسی، آزادی و دفاع از حقوق بشر تنها برای اهداف خود به عنوان ابزاری در اختیار استفاده می کنند.
غربی ها همچنان در این جنایات‌ها نشان دادند که خود را محق استفاده از بمب‌های شیمایی، قتل و کشتار علیه ملت های مظلوم می دانند و برای این اقدامات وحشیانه خود به کسی هم پاسخگو نیستند و این موضوع سبب شده که ملت های آزاده دنیا نیز بیدار شوند و دیگر فریب شعارهای رنگی آنها را نخوردند.
در طول جنگ تحمیلی، ایران ۲۵۲ بار مورد حمله شیمیایی رژیم بعث عراق قرار گرفت که به حدود ۱۰۰ هزار مجروح شیمیایی منتج شد که هنوز از آثار آن رنج می‌برند و این سند بزرگی از جنایت علیه حقوق بشر است. حقوق بشری که امروز آمریکا و غربی ها از آن دم می زنند اما فراموش کرده اند که حنای این واژه ها دیگر رنگی ندارد.
دیگر حادثه هولناک تیرماه سرنگونی هواپیمای مسافربری در آب های خلیج فارس است. ۱۲ تیرماه سال ۶۷ (سوم ژوئیه ۱۹۸۸ میلادی) «ولیام راجرز»، ناخدای ناو وینسنس با شلیک ۲ موشک، هواپیمای مسافربری ایران را در آب‌های خلیج‌فارس سرنگون کرد و باعث کشته شدن ۲۹۸ ایرانی از جمله تعدادی کودک و نوزاد شد.
این هواپیما که با ۲ موشک ناو جنگی وینسنس مورد حمله عمدی نیروهای تجاوزگر آمریکا قرار گرفت حامل ۲۹۸ مسافر و خدمه بود که تمامی آنها اعم از مرد و زن، کودک و نوجوان و کهنسال به شهادت رسیدند، در میان سرنشینان هواپیما، ۶۶ کودک زیر ۱۳ سال، ۵۳ زن و ۴۶ تن تبعه کشورهای خارجی نیز بودند که همگی کشته شدند.
این جنایت هولناک نیز به مانند دیگر جنایات ضد حقوق بشری آمریکا از دید رسانه ها و مدعیان دموکراسی دور ماند و حامیان ایالات متحده همچنان سکوت پیشه کردند تا بار دیگر به ملت ایران ثابت شود که دم از حقوق بشر زدن غربی ها شعاری بیش نیست و آنها از هر راهی برای ضربه زدن به ملت بزرگ ایران و عقده گشایی علیه آنها استفاده می‌کنند.
امروز هم جنایات علیه ملت ایران همچنان ادامه دارد، ملتی که انقلاب و کشورشان را دوست دارند و پای آن خون داده اند. تحریم های ظالمانه و جنگ و فشار اقتصادی از یک دهه پیش به این ملت تحمیل کرده اند و همچنان ندای دموکراسی و دفاع از حقوق بشر می دهند اما این ملت آنها را از همان ابتدای پیروزی انقلاب شناخته اند. ملت ایران در سال ۵۷ دست آمریکایی را از این کشور قطع کردند و آنها را بیرون انداختند و آنان نیز همچنان از این مردم به شیوه های مختلف انتقام می‌گیرند.
ملت ایران در پی این همه جنایت آمریکایی ها، هیچگاه عرصه را خالی نکرد و همچنان با اقتدار و صلابت در میدان ایستاد و ثابت کرد برای حفظ استقلال و آزادی خود خون می دهد و نمی گذارد پای آمریکایی ها به کشور باز شود.
حافظه تاریخی ملت ایران قوی است آنچنان قوی که با رصد تاریخ به این نتیجه رسیده است که آمریکا و غربی ها هیچگاه به دنبال ایرانی قوی، توسعه یافته و مستقل و آزاد نبوده اند بلکه آنان ایرانی ضعیف، وابسته و مستعمره را می خواهند که جولانگاه اهداف شومشان باشد و منافع خود را از آن تامین نمایند اما جواب این ملت همچنان مرگ بر آمریکا است.
نظر شما