به گزارش روز دوشنبه ایرنا از پایگاه اطلاع رسانی ریاست جمهوری، غلامحسین اسماعیلی در این پیام افزود: درگذشت اندیشمند و اسلام‌پژوه فرهیخته، محمدرضا حکیمی موجب تأسف و تأثر عمیق شد.
اسماعیلی اظهار داشت: این فقیه وارسته و توانمند در کمال زهد و تقوا و با روحیه عدالت‌خواهانه، زندگی خود را در مسیر خدمت به اسلام و ترویج معارف دینی سپری نمود و با تألیف و نشر آثار وزین فراوان، چراغی روشن در راه فهم عمیق اندیشه‌های نوین دینی و درک معارف مکتب متعالی تشیع برافروخت.
وی خاطر نشان کرد: بی‌شک تلاش‌های علمی و باقیات صالحات معرفتی این استاد بزرگ، منبع ارزشمندی برای جوانان و دانش‌پژوهان این مرز و بوم بوده و همواره الهام‌بخش خواهد ماند.
رییس دفتر رییس جمهوری در این پیام تاکید کرد: اینجانب این ضایعه را به همه دوستداران، علاقمندان و خانواده بزرگوار حکیمی تسلیت عرض می‌کنم و از درگاه خداوند رحمان برای روح پرفتوح ایشان علو درجات و همجواری با ائمه اطهار(ع) و برای بازماندگان ارجمند صبر و اجر مسألت دارم.
به گزارش ایرنا، استاد حکیمی در ماه‌های اخیر چند بار به علت ابتلا به کرونا و بار دیگر به علت ضعف جسمانی ناشی از بیماری در بیمارستان بستری شد و تحت مراقبت‌های ویژه قرار گرفت، اما پس از بهبود وضعیت و با نظر پزشکان از بیمارستان ترخیص و روند درمان در منزل پیگیری می‌شد تا اینکه در آخرین شب مرداد ۱۴۰۰ به علت کهولت سنی دیده از جهان فرو بست.
«الحیاة»، «خورشید مغرب»، «عقل سرخ»، «عاشورا: مظلومیتی مضاعف»، «شیخ آقا بزرگ تهرانی»، «تفسیر آفتاب» و «فریاد روزها» از مهم ترین آثار این اندیشمند ایرانی است.
وی متولد ۱۴ فروردین ۱۳۱۴ شمسی (۱۳۵۴ قمری) در مشهد و پدرش عبدالوهاب از معتمدان و محترمان بازار این شهر بود.
استاد حکیمی در سال ۱۳۲۰ تحصیلاتش را آغاز کرد و در سال ۱۳۲۶ وارد حوزه علمیه خراسان شد و ۲۰ سال از عمر خود را در این حوزه به تحصیل دروس مقدمات و سطح، خارج، فلسفه، ادبیات عرب، نجوم و تقویم گذراند.
محمد تقی ادیب نیشابوری، شیخ مجتبی قزوینی خراسانی، سید محمدهادی میلانی، احمد مدرس یزدی، اسماعیل نجومیان، حاج سید ابوالحسن حافظیان و حاجی‌خان مخیری از مهمترین اساتید وی بودند.
او علوم غریبه، رمل و اوفاق را نزد ابوالحسن حافظیان و شیخ مجتبی قزوینی آموخت.
استاد حکیمی اجازه اجتهاد را از آقابزرگ تهرانی در سال ۱۳۴۸ شمسی دریافت کرد.
نظر شما