به گزارش روز سه شنبه ایرنا از مرکز ملی ذخایر ژنتیکی و زیستی ایران وابسته به جهاددانشگاهی، دکتر شقایق نصر عضو هیات علمی این مرکز در خصوص این مطالعه گفت: زیست پالایی فرآیندی است که در آن از ارگانیسم هایی، مانند گیاهان، میکروارگانیسم ها و یا متابولیت‌های آنها مانند آنزیم، برای تخریب یا سم زدایی آلاینده های محیطی استفاده می شود.
نصر افزود: صنعتی شدن و شهرنشینی منجر به افزایش تولید زباله ها و پساب ها شده است. در حال حاضر، زباله ها اغلب با روش هایی مانند سوزاندن و تجزیه شیمیایی تیمار می شوند. با این حال، تیمارهای جدید زباله ها با استفاده از روش های زیستی برای تصفیه پسماندهای آلی استفاده می شود که این روش ها، ساده تر، با پذیرش عمومی بیشتر و اثرات زیست محیطی کمتر همراه هستند.
وی گفت: علاوه برآن، تبدیل زیستی مواد سلولزی به رفع کمبود مواد غذایی و خوراک دام و مشکل دفع زباله ها کمک کرده و با تأمین یک منبع انرژی تجدید پذیر مناسب به شکل گلوکز، از وابستگی به سوخت های فسیلی می کاهد.
نصر توضیح داد: تاکنون طیف متنوعی از میکروارگانیسم ها عمدتا شامل قارچ ها و باکتری ها با قابلیت تجزیه زیستی سلولز جداسازی و شناسایی شده اند که از سلولاز تولید شده توسط این میکروارگانیسم ها برای تولید محصولات ارزشمند مانند آنزیم ها، قندها، سوخت های زیستی استفاده می شود و این امکان را فراهم می کند که از سوبسترای گیاهی به عنوان منابع انرژی ارزان قیمت برای تخمیر، بهبود خوراک دام و تولید مواد مغذی در صنایع مختلف استفاده کرد.
نتایج این مطالعه در هشتمین کنگره زیست شناسی و علوم طبیعی ایران که در سوم شهریورماه ۱۴۰۰ برگزار شد، به صورت پوستر ارایه شد.
پسماندهای کشاورزی منبع بزرگی از زیست توده لیگنوسلولزی هستند که تجدید پذیر، بدون نیاز به استخراج کردن و ارزان قیمت است. این منابع تجدیدپذیر شامل برگ، ساقه و الیاف ذرت، باگاس نیشکر، پوسته برنج، محصولات چوبی و بقایای جنگلی هستند.
علاوه بر این، منابع متعددی از زباله های لیگنوسلولزی حاصل از فرآیندهای صنعتی و کشاورزی، به عنوان مثال ضایعات پوست مرکبات، زیست توده نارگیل، خاک اره، کاغذ، زباله های صنعتی، زباله های جامد سلولزی شهری و لجن کارخانه کاغذسازی در دسترس هستند.
نظر شما