اقامتگاه سفیر ایتالیا در تهران میزبان نمایش «نگاه دوموس به ایران» شد

به گزارش گروه فرهنگی ایرنا از سفارت ایتالیا در تهران، این قسمت نگاهی دوباره و عمیق تر به یک مقاله چاپ شده در مجله دوموس (Domus) در سال ۱۹۵۸ با عنوان منظر ایرانی دارد که به توسعه معماری مدرن در پایتخت ایران از طریق برخی ساختمان های بارز طراحی شده توسط معمار هوشنگ سیحون، از جمله کارخانه کانادا درای، شیرخوارگاه آمنه و سه ویلای مسکونی در شمال شهر اختصاص یافته بود.
بدین ترتیب دوره ای روایت می گشود که در آن توسعه معماری تهران بطور کامل همگام با جریان های آوانگارد معماری جهانی پیش می رود و از استادان بزرگی چون لوکوربوزیه، میس فن در روهه و جو پونتی الهام می گیرد.

جو پونتی در همان سال ها ساخت ویلای نمازی، جواهر معماری مدرن در تهران را به پایان برد که موضوع قسمت آخر سری "«نگاه دوموس به ایران» است که در ماه اکتبر به نمایش در خواهد آمد.

جوزپه پرونه سفیر ایتالیا در ایران  در سخنرانی افتتاحیه  بر این موضوع تاکید کرد که قصد این مجموعه، جان بخشیدن دوباره به داستان های دارای جذابیت و اهمیت اجتماعی فرهنگی است که مقاله به شدت زیبا که در سال ۱۹۵۸ در مجله دوموس چاپ و  به خوانندگان معاصر ارائه شد.
به این مناسبت همچنین طراحی هایی از پایتخت ایران در دهه ۱۹۵۰ اثر هنرمند ایرانی، خسرو خورشیدی، در باغ اقامتگاه سفارت به نمایش درآمدند. مستند منظر ایرانی نیز، همچون قسمت های قبلی این مجموعه، در کانال های اجتماعی سفارت ایتالیا در تهران قابل مشاهده است.

مجله دوموس (Domus) یک مجله ایتالیایی در زمینه معماری است که در سال ۱۹۲۸ توسط جیو پونتی (Gio Ponti) طراح، نویسنده، معمار و مدرس ایتالیایی پایه‌گذاری شد و توسط هیات‌تحریریه‌ای متشکل از طراحان مطرح هر سال ۱۱ شماره از آن به زبان‌های ایتالیایی و انگلیسی منتشر و در سراسر جهان توزیع می‌شود.
این مجله از ابتدا حوزه تمرکز خود را هنر و معماری دوران مدرن و بعدها پست‌مدرن در مناطق شهری، روستایی و حومه شهر اعلام کرد و بررسی معماری و طراحی داخلی ایتالیا با توجه به هنرهایی چون خانه‌آرایی، گل‌کاری و حتی آشپزی از دیگر ماموریت‌هایش بود.

دوموس در تمام دوران انتشار خود به معماری مدرن در دیگر کشورها نیز پرداخته و گزارش‌های مختلفی در مورد معماران مطرح کشورهای دیگر و آثار آنها منتشر کرده است. سنت توجه به معماری جهان دوموس حتی در دوران حکومت فاشیست‌ها در ایتالیا با وجود موانع مختلف ادامه داشت. این مجله از اواسط دهه ۵۰ میلادی به آثار معماری معماران ایرانی و خارجی فعال در ایران توجه و گزارش‌هایی را از آثار شاخص آنان منتشر کرد.