به گزارش روز جمعه گروه علم و آموزش ایرنا از روزنامه دیلی میل، «جیک ابوت»، استاد دانشگاه «یوتا» در آمریکا گفت: قطعات پراکنده سفینه ها در فضا احتمالاً حلقه‌هایی به زمین می‌دهند که از «زباله های فضایی» ساخته شده‌اند.
با این حال، ابوت و همکارانش با قرار دادن آهن‌ربایی در انتهای بازوی روباتیک و استفاده از جریان‌های گردابی آهنربا برای جمع‌آوری زباله‌های فضایی، سرگرم فعالیت روی ابداع روشی برای پاکسازی زباله های فضایی هستند.
ناسا تخمین می زند که حداقل ۲۳ هزار قطعه زباله بزرگتر از یک توپ سافت بال به قطر ۱۱ تا ۱۲ اینچ (۲۸ تا ۳۰/۵ سانتیمتر) و حدود ۵۰۰ هزار قطعه زباله بین چهار دهم تا چهار اینچ ( بین ۱ تا ۱۰ سانتی متر) در مدار پایین زمین (LEO) وجود دارد.
سازمان فضایی اروپا اعلام کرده است که ۱۷۰ میلیون قطعه زباله فضایی کوچکتر از چهار دهم اینچ (یک سانتی متر) ممکن است وجود داشته باشد. بیش از ۲۷ هزار قطعه زباله مداری توسط حسگرهای شبکه جهانی نظارت فضایی وزارت دفاع آمریکا ردیابی می شوند.
چهار سیاره در منظومه شمسی به نام های مشتری، زحل، نپتون و اورانوس در حال حاضر دارای حلقه هستند. ناسا خاطرنشان کرد که حلقه‌های زحل از یخ و سنگ ساخته شده‌اند که اندازه‌های متفاوتی دارند و می‌توانند بقایای دنباله‌دارهای باستانی، سیارک‌ها یا ماهواره‌های آسمانی باشند.
حلقه هایی که به دور مشتری و نپتون می چرخند به طور قابل توجهی کم نورتر هستند و عمدتاً از غبار ساخته شده اند. طبق اعلام موزه سلطنتی گرینویچ در انگلیس، ممکن است حلقه‌های مشتری از برخورد شهاب‌هایی که به ۷۹ قمر سیاره برخورد کرده‌اند، نشات گرفته باشند.
ناسا توضیح می‌دهد که مدار پایین زمین (LEO) اکنون به‌عنوان «بزرگ‌ترین زباله‌دان جهان» در نظر گرفته می‌شود. این سازمان افزود حذف زباله‌های فضایی به دلیل بزرگی این کار پر هزینه است؛ چرا که ممکن است تا ۶ هزار تن زباله در مدار پایین زمین وجود داشته باشد.
ناسا تاکید کرد، بخش زیادی از زباله های فضایی می توانند سرعت بسیار بالایی ( در برخی موارد ۱۸ هزار مایل در ساعت یا هفت برابر سرعت یک گلوله) پیدا کنند؛ بطوری که برخورد حتی یک قطعه کوچک از زباله های مداری با یک فضاپیما یا با زمین می تواند مشکلات بزرگی ایجاد کند.
اکنون این استاد دانشگاه یوتا سرگرم فعالیت در زمینه ابداع روشی برای پاکسازی بیش از ۶ هزار تن مواد در مدار پایین زمین است که اکثر آنها با سرعت ۱۵ هزار و ۷۰۰ مایل در ساعت در حرکت هستند.
در مطالعه‌ای که ماه گذشته در نشریه نیچر منتشر شد، ابوت و تیمش خاطرنشان کردند که باید آهن‌ربایی در انتهای یک بازوی روباتیک نصب شود. همان طور که این آهنرباها می چرخند، جریان های گردابی (جریان های الکتریکی که به شکل گرداب هستند) را فعال می کنند که میدان مغناطیسی خود را ایجاد می کند. در نهایت با استفاده از میدان مغناطیسی می توان زباله های فضایی را جمع آوری کرد.
زباله فضایی در واقع بقایای فعالیت بشر در فضا است، از قطعات سفینه‌ها گرفته تا قسمت‌هایی از سفینه که در مراحل مختلف مأموریت فضایی از آن جدا می‌شوند یا هر چیز دیگری که در مدار زمین رها شده و دیگر کاربردی ندارد.
نظر شما