کشف فرایند تغییر ژنتیکی سلول‌های کبد توسط ویروس هپاتیت

به گزارش روز یکشنبه گروه علم و آموزش ایرنا از تارنمای اخبار علمی ساینس، محققان موسسه فرانسیس کریک واقع در انگلیس با همکاری محققان دانشگاه سانتیاگو در اسپانیا، در این تحقیقات با استفاده از جدیدترین روش‌های توالی‌یابی ژنتیکی، ۲۶۹ مورد ابتلا به تومورهای سرطانی هپاتوسلولار را مورد مطالعه قرار دادند و دریافتند ویروس هپاتیت بی فرایند تغییر ژنتیکی سلول‌های کبد را تا ۲۰ سال قبل از تشخیص سرطان، آغاز می‌کند.

در بخشی از این تحقیقات مشخص شد از بین ۱۴۸ نمونه مورد بررسی، دی ان ای ویروس هپاتیت ب  با دی ان ای ۵۱ نمونه از سلول‌های سرطانی یکپارچه شده است. در ۲۳ مورد از این نمونه‌ها شدت یکپارچگی دی ان ای به میزانی بود که موجب تغییرات وسیع در دی ان ای سلول‌های آلوده به ویروس شد. به اعتقاد محققان این وضعیت نشان می‌دهد ویروس هپاتیت ب نقش قابل توجهی در پیشرفت سرطان کبد دارد.

محققان با استفاده از الگوریتم‌های کامپیوتری توانستند زمان ورود مواد ژنتیکی ویروس هپاتیت بی به سلول‌های کبد را تخمین بزنند و پس از بررسی نمونه‌های مختلف مشخص شد این اتفاق ممکن است سال‌ها قبل از تشخیص سرطان کبد رخ دهد. در یک مورد معلوم شد مواد ژنتیکی ویروس هپاتیت بی ۲۱ سال قبل از تشخیص سرطان وارد سلول‌های کبد شخص شده است.

به گفته محققان برای شناسایی دقیق‌تر رابطه بین سرطان کبد و هپاتیت ب انجام تحقیقات بیشتر ضروری است.

به التهاب کبد، هپاتیت گفته می‌شود. التهاب کبد می‌تواند به فیبروز، سیروز یا سرطان کبد منجر شود. ویروس هپاتیت مهمترین عامل بروز این بیماری است ولی عفونت‌های دیگری مانند مواد سمی (مصرف الکل و مواد مخدر) و بیماری‌های خود ایمنی نیز از دلایل بروز هپاتیت محسوب می‌شوند.

تاکنون پنج ویروس اصلی هپاتیت شناخته شده است که به عنوان هپاتیت نوع A، B، C، D و E شناخته می‌شوند. احتمال سیروز کبدی و سرطان در دو نوع B و C بیشتر است. هپاتیت نوع A و E معمولا بر اثر مصرف آب و غذای آلوده ایجاد می‌شوند. هپاتیت نوع B، C و D معمولا نتیجه تماس با مایعات آلوده بدن است.

به گزارش سازمان جهانی بهداشت هپاتیت‌های نوع B و C با ۳۲۵ میلیون مورد ابتلا،‌ عامل مرگ ۱.۴ میلیون نفر در سراسر جهان در سال است. دریافت خون آلوده، تماس با تجهیزات آلوده، انتقال از مادر به نوزاد و تماس جنسی کنترل نشده مهمترین روش‌های انتقال این ویروس کشنده است. این بیماری می‌تواند با علایمی مانند یرقان (زردی پوست و چشم)، تیرگی ادرار، خستگی مزمن، تهوع، درد و استفراغ همراه باشد یا بدون هیچ علامت اولیه ای بروز کند.

گزارش این تحقیقات در نشریه Nature Communications  منتشر شده است.