در آخرین پژوهش ایرنا، در گفتگو با کارشناسان حوزه کشاورزی، مشکلات و راهکارهای توسعه بخش کشاورزی بررسی می‌شود و به این سؤال پرداخته می‌شود که عدم توسعه کشاورزی به سیاست‌گذاری و نبود راهبرد توسعه بازمی‌گردد یا اجرا؟ آیا عدم هماهنگی در به‌کارگیری ظرفیت‌های بخش اجرا، مداومت در پیاده‌سازی و تداوم سیاست‌های اجرایی و .. دچار چالش جدی است؟ ارزیابی کلی آن است که کشور ما از نظر برخورداری از اسناد بالادستی و راهبردی برای توسعه کشاورزی مشکلی ندارد و در چهار دهه اخیر سیاست‌های کلان و اسناد بالادستی ارزشمندی در این حوزه تدوین شده اما کمتر به حوزه اجرا رسیده است.
توسعه نگاه فرابخشی به بخش کشاورزی، تقویت صنایع تبدیلی و تکمیلی با محوریت توسعه روستایی و ارتقای زنجیره تولید و توزیع مواد غذایی و همچنین بهره‌وری در بخش در کنار تغییر الگوی کشت محصولات، توسعه مکانیزاسیون از جمله راهکارهای ارائه شده کارشناسان برای بهبود شرایط بخش کشاورزی کشور است.
براساس آمار منتشر شده، در حال حاضر بخش کشاورزی با دارا بودن بیش از ۴.۳ میلیون نفر تولیدکننده، سهمی هشت درصدی از تولید ناخالص داخلی (رقمی حدود ۴۰ میلیارد دلار) در اختیار دارد.
بخشی که پیش از انقلاب هم نقشی پایه‌ای در اقتصاد ایران داشت و در دهه اول انقلاب سهم کشاورزی در اقتصاد ایران به ۱۴.۴ درصد افزایش یافت و در سال‌های دهه ۷۰ این رقم به حدود ۲۶ درصد رسید اما از آن زمان به مرور، این سهم کاهش یافته است. نمود این وضعیت در ترکیب جمعیتی کشور مشهود است. جمعیت کشور در ابتدای انقلاب ۷۰ درصد روستایی و ۳۰ درصد شهری بود، حال آنکه براساس آخرین سرشماری در سال ۱۳۹۵ این رقم معکوس شده، چنان که ۲۵.۹ درصد جمعیت کشور روستایی هستند و بقیه شهرنشین و مصرف‌کننده شده‌اند.
این آمارها بیانگر تغییرات شدید در این حوزه، از جمله در سرمایه‌گذاری است. طبق گزارش های منتشر شده، سرمایه گذاری در بخش کشاورزی در دهه‌های اخیر منفی بوده و هرگز از پنج درصد سرمایه‌گذاری‌های کشور فراتر نرفته است.
به گفته کارشناسان، اکنون به دلیل بهره‌برداری‌های نادرست، در منابع پایه مانند آب وخاک، دچار بحران هستیم؛ کشاورزی مدرن و مکانیزه نشده و پیشرفت به میزانی نبوده که منجر به تحولی اساسی شود.
متن کامل این پژوهش از این آدرس قابل دریافت است.
نظر شما