به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، رضا بابک ۳۶ قطعه از دل‌نوشته‌ها و شعرگونه‌های خود را در مجموعه برف، راه، بی‌ردپایی خوانده است و مهدی زارع، نوازنده و آهنگساز برای این قطعات آهنگسازی کرده است.
او در یکی از قطعه‌هایش گفته است:
عشق پیدا شد
درودی بی‌بدرود نثارش
عشق پیدا بود
من گم شده بودم
رضا بابک با اشاره به این که این مجموعه دلنوشتههای او بعد از انقلاب نوشته یا سروده شده و بخش عمده آن برای ده یا پانزده سال اخیر است، درباره این اثر گفت: من شاعر نیستم، نقاش هم نیستم. گاهی وقتی یک فیلم می‌بینم، یا حتی یک اتفاق خاص رخ می‌دهد و احوالم دگرگون می‌شود، تفکر و حسی در من جاری و آغاز می‌شود که آن را در دنیای کلمات یا رنگ نشان می‌دهم.
آنچه در برف، راه، بی‌ردپایی می‌شنوید، حاصل شعرها یا دل‌نوشته‌هایی است که در سال‌های اخیر آن را نوشته‌ام و گاه‌گاه بازنگری کرده‌ام. چندی پیش، تعدادی از آنها را انتخاب کردم و در یک استودیوی حرفه‌ای خواندم
این اثر توسط نوین کتاب گویا صوتی شده است.
پیش از این، رضا بابک در این نشر دو اثر قاشق چای‌خوری نوشته هوشنگ مرادی کرمانی و پیاله‌ای چای بنوش نوشته علی کرمی را نیز در قالب کتاب صوتی خوانده بود.
مهدی زارع که تحصیلات آکادمیک خود را در گرایش نوازندگی موسیقی ایرانی در پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران در سال های ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۹ به سرانجام رسانده، درباره آهنگسازی این مجموعه می‌گوید: هنگامی که برف، راه، بی‌ردپایی به دستم رسید و آنها را گوش کردم، متوجه شدم که شعرها یا دلنوشتههای رضا بابک جدا از ابراز احساسات، بیشتر دغدغه‌های این هنرمند هستند؛ دغدغه‌های فکری و زندگانی.
وی افزود: همین نکته ارزش شعرهای او را بیشتر می‌کند. من برای نشان دادن حال و هوای این اثر، غیر از استفاده از دو ساز ایرانی با نام‌های سه تار و کمانچه، زمان زیادی صرف کردم تا کلمه به کلمه و مصرع به مصرع این دل‌نوشته‌ها با موسیقی همراه شده باشد. به عبارت دیگر، موسیقی این اثر از دل شعرها دریافت شده است.
نظر شما