نسرین‌سادات آذریان دانش آموخته دانشگاه صنعتی امیرکبیر و مجری طرح «ایجاد پوشش‌های زیست‌فعال روی آلیاژ منیزیم ۳۱AZ به روش پلاسمای الکترولیتی» گفت: کنترل نرخ خوردگی در کنار بهبود زیست‌سازگاری و زیست‌فعالیت آلیاژ پایه منیزیمی به عنوان کاشتنی فلزی تجزیه‌پذیر از جمله اهداف این طرح است.
وی افزود: با به کار بردن اجزای زیست‌فعال در سطح کاشتنی، شرایط بهبود بافت استخوانی آسیب‌دیده تسریع می یابد و همزمان با تجزیه‌پذیری کاشتنی در بدن، بافت استخوانی جدید رشد کرده و جای آن را می گیرد.
مجری طرح «ایجاد پوشش‌های زیست‌فعال روی آلیاژ منیزیم ۳۱AZ به روش پلاسمای الکترولیتی» با اشاره به روند این طرح تصریح کرد: در این طرح، با استفاده از روش PEO (که بر مبنای اکسیداسیون آندی فلزات در ولتاژی بالاتر از ولتاژ شکست دی‌الکتریک لایه‌های اکسید سطحی فلز است) پوشش اکسیدی چند جزئی حاوی اجزای زیست‌فعال (کلسیم، فسفر، سیلیسیم و فسفر) بر سطح آلیاژ منیزیم ۳۱AZ ایجاد شد.
آذریان ادامه داد: با مطالعه بر روی متغیرهای فرایند، پوشش بهینه به لحاظ ضخامت، ویژگی‌های میکروسکوپی و خواص خوردگی و زیستی تولید و در محلول شبیه‌سازی‌شده بدن به لحاظ تجزیه‌پذیری با گذشت زمان مورد ارزیابی قرار گرفت.
وی به نتیجه این طرح گفت: نتیجه، اثربخشی روش PEO در کنترل نرخ خوردگی منیزیم بود به طوری که با تجزیه‌پذیری آلیاژ دارای پوشش، رسوبات غنی از کلسیم و فسفر (مشابه فاز معدنی استخوان) بر سطح تشکیل می‌شد.
این محقق افزود: کنترل خوردگی آلیاژهای پایه منیزیمی و همچنین توسعه کاشتنی‌های تجزیه‌پذیر درون‌تنی از نتایج این طرح است.
وی با بیان اینکه از این طرح مقاله ای منتشر شده است، خاطرنشان کرد: این مقاله تحت عنوان «مکانیزم فرایند پوشش‌دهی اکسیداسیون پلاسمای الکترولیتی (PEO) و نقش متغیرها در ترکیب شیمیایی پوشش» است که در «ژورنال منیزیم و آلیاژها» منتشر شده است.
به گفته این محقق، ادامه و نتیجه این طرح منوط به انجام آزمایش های زیستی تکمیلی و آزمون های حیوانی است.
آذریان درخصوص کاربردهای ایجاد پوشش‌های زیست‌فعال روی آلیاژ منیزیم ۳۱AZ به روش پلاسمای الکترولیتی گفت: تولید کاشتنی‌های استخوانی تجزیه پذیر با ویژگی تسریع ترمیم بافت استخوانی آسیب دیده از کاربردهای ویژه این طرح محسوب می شود.
استاد راهنمای این طرح دکتر سید محمد موسوی خوئی عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر است.
نظر شما