تلفات طاعون نشخوارکنندگان کوچک در البرز سه رقمی شد

«فردین حکیمی» روز شنبه در نشست وبیناری تخصصی حفاظت محیط زیست استان البرز که برای سمن های محیط زیستی با موضوع مهار و رفع بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک با استفاده از توان و ظرفیت علاقه مندان به محیط زیست برگزار شد، افزود: از ابتدای مهرماه امسال تا کنون شاهد سه موج شیوع بیماری ویروسی طاعون نشخوارکنندگان در منطقه شکار ممنوع طالقان بوده ایم.

وی ضمن ارایه گزارشی از وضعیت شیوع بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک، عامل شیوع و تعداد تلفات حیات وحش، اظهار داشت: در طول مسیر موج بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در سال جاری حدود ۱۰۰ راس از گونه کل و بز تلف شده اند و اقدامات کنترلی در جهت مهار بیماری و کاهش میزان تلفات با همکاری و مشارکت محیط بانان، همیاران محیط زیست و جوامع محلی در حال انجام است.

حکیمی ادامه داد: یکی از دلایل عمده شیوع دوباره بیماری عدم واکسیناسیون تکمیلی دام ها به ویژه دامهای عبوری و همچنین شیوع بیماری در زیستگاه های حیات وحش استان مازندران بوده که به محض شیوع بیماری در استان، اقدامات پیشگیرانه توسط منابع طبیعی و دامپزشکی انجام شد.

وی اظهار داشت: علیرغم انجام این اقدامات در آذر ماه مجدد درگیر این بیماری شدیم که با توجه به سابقه این بیماری در استان نیاز است تمامی دستگاههای ذیربط در سال آینده در زمان ورود دام در منطقه، اقدام پیشگیرانه و نظارتی را برای الزام دامداران به انجام واکسیناسیون و جلوگیری از ورود دام های فاقد واکسیناسیون بعمل آورند.

در پایان مدیرکل حفاظت محیط زیست استان البرز به سوالات شرکت کنندگان در وبینار پاسخ داد.

همچنین دکتر سعید یزدانی نیا دامپزشک و مشاور طب و امنیت‌زیستی حیات‌وحش در اداره‌کل، اطلاعاتی را در خصوص این بیماری وچگونگی مقابله با آن برای شرکت کنندگان در وبینار ارائه کرد.

منطقه شکار ممنوع طالقان ۷۵ هزار هکتار وسعت دارد.

بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در سال ۹۴ حدود ۲۰۷ تلفات راس وحوش و در سال ۹۷ حدود ۲۸ راس کل و بز وحشی را در منطقه شکار ممنوع طالقان تلفات برجای گذاشت.

بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک (PPR) که با عنوان "طاعون بزی" نیز شناخته می شود، یک بیماری کشنده حاد با واگیر بسیار بالا می باشد که نشخوار کنندگان کوچک و شترها را درگیر می کند. علائم این بیماری تب، ترشحات چشم و بینی، تورم دهان، اسهال، ذات الریه همراه با سختی تنفس بوده که گاهی منجر به مرگ نیز می گردد. عامل بیماری موربیلی ویروس از خانواده پارامیکسوویریده می باشد. بیماری PPR جزء فهرست بیماری های مهم در سازمان جهانی دام (OIE) می باشد و کشورها موظف هستند که در صورت وقوع، بیماری را به این سازمان گزارش نمایند.

ترشحات مختلف بدن دام مانند ترشحات چشم، بینی، دهان و مدفوع آبکی حاوی مقدار زیادی موربیلی ویروس هستند. انتقال ویروس به شکل ریزقطره های عفونی در هنگام عطسه، سرفه و استنشناق هوای آلوده توسط دام های سالم و همچنین تماس بین دام بیمار و سالم مهمترین راه انتقال این بیماری است. وجود ترشحات و تراوشات عفونی در محل زندگی دام مانند آبشخورها، آخورها و بستر نیز میتواند یکی از راههای انتقال بیماری باشد اما موربیلی ویروس ها به مدت طولانی نمی تواند در بیرون از بدن میزبان زنده بمانند. همه گیری  PPR بر اساس کنترل جابه جایی حیوانات، دفع صحیح لاشه و استفاده از واکسن قابل کنترل می باشد. موثرترین روش برای کنترل بیماری واکسیناسیون می باشد که باید در مناطق اندمیک قبل از شروع فصول بارانی به صورت سالانه تکرار شود.