عرب ها بعد از دو شکست ۱۹۶۷ و ۱۹۷۳ عملا قطع امید کردند و از اسرائیل هیولایی تصویر کردند که شکست ناپذیر است، و حاصل آن شد قرار داد کمپ دیوید که انور سادات رئیس جمهور وقت مصر آن را در سال ۱۹۷۹ میلادی امضاء و سپس به تل آویو سفر کرد و همین باعث خشم ملت مصر شد و انقلابیون ارتش این کشور سرانجام او را در یک رژه نظامی در ششم اکتبر ۱۹۸۱ کشتند.
اما این تصویر غیر واقعی بزودی از اذهان مسلمانان پاک شد؛ جنگ ۳۳ روزه صهیونیست ها با ارتش حزب الله لبنان!
جنگ ۳۳ روزه که با حمله اسرائیل به لبنان در ژوئیه ۲۰۰۶ آغاز شد، آن تابویی را که با استفاده از امکانات و تکنولوژی رسانه ای شکل داده بودند، شکست؛ بطوری که حزب الله لبنان در این مدت موفق شد تلفات سنگینی به نیروهای اشغالگر اسرائیلی وارد و آنها را از بخش اشغالی جنوب لبنان خارج کند.
جنگ ۲۲ روزه اسرائیل با فلسطینی ها در غزه نیز که حدفاصل دسامبر ۲۰۰۸ تا ژانویه ۲۰۰۹ بطول انجامید، یکبار دیگر به عرب ها نشان داد که این هیولا چندان هم جدی نیست.
این دو جنگ در واقع به ملت های عرب و مسلمان ثابت کرد که نباید مقهور و مرعوب قدرت نظامی رژیم صهیونیستی باشند و سازش اعرابی همچون اردن و مصر هم نباید بر روحیه آرمان خواهی و حق طلبی مسلمانان و فلسطینیان تاثیر بگذارد.
اما بعد از پیمان سازش مصری ها در دهه ۷۰ قرن میلادی گذشته، پیمان موسوم به توافق صلح ابراهیم که با ابتکار داماد دونالد ترامپ در سال ۲۰۲۰ ضربه بزرگی به روحیه انقلاب و جنبش فلسطین محسوب می شد، آنقدر ذلیلانه بود که حتی اردنی ها که سال ها پیش تر به استقبال رابطه با اسرائیل رفته بودند نیز از آن ابراز انزجار کردند.
امارات متحده عربی در آگوست ۲۰۲۰ و بحرین ، کشور اشغالی منطقه در سپتامبر همین سال روابط خود را با تل آویو عادی ساختند و جهان عرب و جنبش فلسطین را در شوک فرو بردند.
در ادامه این حرکت تخریبی، برخی کشورها نیز پیوستن به توافق صلح ابراهیم را زمزمه کردند، ازجمله سودان و حتی سعودی ها نیز تحرکاتی از خود نشان دادند؛ ازجمله باز کردن فضای آسمان خود برای تردد هواپیماهای اسرائیل، اما بدنامی و نفرت انگیزی اقدام امارات و بحرین به حدی بود که گویا برخی ها مانند عربستان علنی کردن روابط با اسرائیل را به موقعیتی دیگر موکول کردند.
شاید برای برخی ها این حرکت اخیر کشورهای عرب خلیج فارس تیر خلاصی به جنبش فلسطینیان تلقی شد ، اما سه شنبه نهم فروردین ماه "ضیاء حمارشه" ، بر تمام این تصورات و برداشت های غلط خط بطلان کشید.
این رزمنده فلسطینی که سال ها در زندان های رژیم صهیونیستی در حبس بسر برده بود، برای اینکه نشان دهد فلسطین هنوز زنده است، خود را به قلب صهیونیست ها زد؛ اگرچه در اقدام انقلابی خود حتی مراقبت کرد تا به غیر نظامیان آسیبی نزند.
ضیاء، پرچم فلسطین را به دوش گرفت و یک باردیگر صدای ملتی مظلوم ، آواره و زیر سرکوب مستمر صهیونیست ها را به گوش جهانیان رساند.
نظر شما