به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از پایگاه اطلاع‌رسانی ساینس‌دیلی، این محققان با بررسی مجموعه‌ای از سنگ‌های حکاکی شده، معروف به پلاکت ها که اکنون در موزه انگلیس نگهداری می شود و در فرانسه کشف شده اند، آسیب حرارتی صورتی‌رنگی را اطراف لبه‌های برخی سنگ‌ها شناسایی و شواهدی ارایه کردند که نشان می‌دهد آنها در مجاورت آتش قرار گرفته‌اند.
بر اساس این گزارش، حکاکی های روی این سنگ ها با استفاده از ابزار سنگی توسط مردم عصر ماگدالنی (Magdalenian people) تمدنی انجام شده که قدمت آن به ۱۴ تا ۲۳ هزار سال پیش یعنی آخرین تمدن باستانی دوران پارینه سنگی در غرب اروپا برمی گردد. این تمدن در محل رودخانه وزر، در فرانسه در نزدیکی قصری به نام لاماولین به‌دست آمده است؛ فرهنگ این مردم در سراسر قاره اروپا گسترش داشته است.
پس از کشف این یافته‌ها، محققان روی نمونه‌های بازتولیدشده سنگ‌ها آزمایش و از مدل‌های سه‌بعدی و نرم‌افزار واقعیت مجازی برای بازتولید کپی پلاکت‌ها استفاده کردند تا پلاکت ها را همانطور که هنرمندان ماقبل تاریخ می‌دیدند بازسازی کنند: با شرایط نوری کنار آتش و با خطوط تازه سفید حکاکان که هزاران سال قبل سنگ ها را حک می کردند.
سرپرست این پژوهش، دکتر اندی نیدهام از گروه باستان‌شناسی دانشگاه یورک و مدیر مشترک مرکز تحقیقات باستان‌شناسی تجربی این دانشگاه گفت: پیش از این، فرض بر این بود که آسیب حرارتی قابل مشاهده روی برخی پلاکت ها به احتمال زیاد تصادفی ایجاد شده باشد، اما آزمایش روی نمونه های کپی پلاکت ها نشان داد آسیب بیشتر با قرار گرفتن عمدی و هدفمند در نزدیکی آتش ایجاد شده است.
وی خاطرنشان کرد: در روزگار مدرن، آثار هنری نقاشی روی یک بوم خالی در نور روز یا با منبع نور ثابت خلق می‌شود. اما اکنون می‌دانیم مردم ۱۵هزار سال پیش شب‌ها در اطراف آتش با نور و حرارت زبانه‌های آتش هنر خلق می‌کردند.
این باستان شناس افزود: ایجاد هنر با نور آتش می‌توانست تجربه‌ای بسیار درونی و عمیق باشد که بخش‌های مختلف مغز انسان را فعال می‌کند. می‌دانیم سایه و نور زبانه‌های آتش استعداد انسان را برای دیدن اشکال و چهره در اجسام بی‌جان افزایش می دهد. همین امر نشان می‌دهد چرا نقاشان طرح های پلاکت ها از ویژگی‌های طبیعی در سنگ برای ترسیم حیوانات یا اشکال هنری استفاده کرده اند.
برپایه این گزارش، عصر مادلین شاهد شکوفایی هنرهای اولیه، از هنر غارنشینی و ابزار تزئینی و سلاح تا حکاکی سنگ و استخوان بود.
ایزی ویشر یکی از نویسندگان این پژوهش و از گروه باستان‌شناسی دانشگاه دورام هم گفت: در طول عصر مادلین، شرایط آب و هوایی بسیار سرد بود و چشم انداز آشکار بیشتری در معرض دید قرار داشت. در حالی که مردم به خوبی با سرما سازگار شده بودند و لباس‌های گرم از پوست و خز حیوانات می‌پوشیدند، آتش همچنان برای گرم نگه داشتن مهم بود.
وی افزود: یافته‌های ما این نظریه را تقویت می‌کند که درخشش گرم آتش، آن را به مرکزی برای گردهمایی‌های اجتماعی، داستان‌سرایی و خلق هنر تبدیل می‌کرده است.
این محقق یادآور شد: در زمانی که وقت و تلاش زیادی برای یافتن غذا، آب و سرپناه صرف می‌شد، شگفت‌انگیز است که فکر کنیم مردم فرصت و ظرفیت خلق هنر را پیدا کرده بودند. این نشان می‌دهد چگونه این فعالیت‌ها بخشی از روند شکل گیری انسان طی هزاران سال است و پیچیدگی شناختی انسان ماقبل تاریخ را نشان می‌دهد.
نظر شما