معلولان و رنج‌های روزمرگی

به گارش ایرنا، معلولان فاصله زیادی با جامعه ندارند اگر مسئله معلولیت به عنوان امری اجتماعی پذیرفته شود و همگان برای خود مسوولیتی قائل شوند این افراد دیده خواهند شد اما اگر مسئله آنها شخصی و فردی پنداشته شود پس باید رنج روزمرگی ها را تحمل کنند و لاجرم بپذیرند راهی برای رهایی از این مشکل نیست.

براساس آمارهای جهانی حدود ۱۵ درصد هر جامعه را افراد معلول تشکیل می دهند یعنی از هر ۶ نفری که در اطراف ما هستند یک نفر دارای نوعی از معلولیت ها است، اما آیا به پیرامون مان که نگاه می کنیم و در کوچه و خیابان که می گذریم اینگونه است که این افراد را ببینیم، پاسخ به نظر منفی می آید زیرا این افراد اغلب از شرایط کوچه و خیابان فاصله گرفته زیرا اشتغال و کسب کار آنگونه که باید مناسب سازی نشده تا به نسبت عادلانه این افراد در جامعه حضور یابند.

تلخی این واقعیت را می توان از روزمرگی های زندگی افراد دارای معلولیت مشاهده کرد تا آنجا که همین افراد در کنج خانه هایشان می مانند و رنج راه آنچنان ناهموار است که آنها را در این ماندن و دوری از بیرون مصمم تر می کند، هر چند بیشتر افراد دارای معلولیت از گذران امورات روزمره خود به سختی می افتند اما تعدادی هم هستند که تسلیم نمی شوند و با هر درجه ای از معلولیت که دارند روزنه های امیدی برای موفقیت خود پیدا کرده و با اراده در آن راه گام برداشته اند.

اما باز باید یادآوری کرد همگان در همه اقشار از آنچنان اراده و توان و انگیزه ای برخوردار نیستند که از تمام موانع یک نفس عبور کنند و نیاز به فراهم کردن زمینه های آسودگی بیشتر و حمایت هایی دارند تا در مسیر ترقی و رشد فردی و اجتماعی آنها موثر باشد.

پیش تر از هر نهاد و سازمان حمایتی که به مسائل جامعه معلولان رسیدگی می کند سایر افراد، بخش ها و دستگاه‌ها اگر اصولی را رعایت کنند می توان به ایجاد جهانی بهتر برای افراد دارای معولیت امیدوارتر شد، اصولی از قبیل اینکه؛ موانع فیزیکی برای افراد دارای معلولیت ایجاد نکنیم، در طراحی های بناهای شهری و معابر استاندارد مناسب سازی و دسترس پذیر بودن رعایت شود، در مکان پارکینگ ویژه معلولان پارک نشود، موزاییک های برجسته زرد رنگ وسط پیاده روها مسیر ویژه نابینایان است خللی در این مسیر ایجاد نشود و به هنگام نصب داربست در پیاده رو حتما آن را ایمن کنیم تا افراد دارای آسیب بینایی با آن برخورد نکنند.

آنچه خلاصه وار برشمرده شد همان چکیده موضوع و مسئله مفصل مناسب سازی است که در جوامعی که مناسب سازی فیزیکی و بناها و مبلمان شهری بدرستی اجرا نشده است پس مجالی دیگر برای مناسب سازی در عرصه های بیشتر از جمله فرهنگی و اجتماعی و استخدامی و موارد مشابه فراهم نیست، اما در عین حال باید یادآور شد که افراد دارای معلولیت پیش تر از مسکن و شغل و اقتصاد بهتر خواهان آن هستند همین مسئله به نظر عادی شده مناسب سازی است زیرا اولین قدم برای بیرون زدن از کنج خانه راه صافی است که باید باشد.

نکته مشترکی که در گفت و گوهای افراد دارای معلولیت وجود دارد این است که ضمن تاکیدی که بر مناسب سازی اماکن عمومی دارند از نگاه توام با ترحم و دلسوزی هم بیزار هستند، به نظر می رسد با توجه به اینکه شرایط حضور معلولان در جامعه فراهم نیست پس آنها هم ماندن در خانه را بر می گزینند.

حس استقلال و وابسته نبودن به دیگری تمام آن چیزی است که با هر یک از معلولان که صحبت می شود خواهان آن هستند و البته خود به درستی تاکید می کنند اولین گام برای رسیدن به همین حس فاخر استقلال، مناسب سازی معابر و اماکن عمومی شهر است که به آنها کمک می کند از خانه به سمت اجتماع حرکت کنند.

افراد دارای معلولیت از مشکلات اجتماعی و محیطی تا مشکلات فرهنگی و نگاه ترحم آمیز و حتی بدتر از آن نگاه توام با تمسخر می گویند که همه این موارد آنها را به این نتیجه رسانده که خانه محیط امن تری برای آنهاست، گاه ریزترین مسائل روزمره برای این افراد دغدغه می شود، دراین خصوص می توان به گفته های یکی از افراد دارای معلولیت در اندام حرکتی اشاره کرد وی می گوید: وقتی در همایش یا جلسه ای که مربوط به معلولان است، شرکت می کنم از یک ساعت قبل مایعات استفاده نمی کنم و حین همایش هم پذیرایی برنمی دارم چون می دانم رفتن و پیدا کردن دستشویی مناسب سازی شده برای معلولان اصلا وجود ندارد.
نادر محسنی ۳۵ ساله در گفت و گو با خبرنگار ایرنا گفت: هنوز بعد از مدت ها روزی را که چند ساعت یک روز تعطیل تمام خیابان های اطراف یک پارک را به امید پیدا کردن راه مناسبی برای ورود به پارک چرخیدم را در خاطر دارم.
وی که دارای معلولیت شدید حرکتی است و به کمک کفش های مخصوص (برس) راه می رود، افزود: کانال هایی که باید از آنها عبور کنی تا به پارک برسی یا عریض هستند و امکان پریدن از آنها نیست و یا پل هایی که برای عبور وجود دارد متناسب با وضعیت معلولان نیست.
تاج الدین عبدی زاده جوان ۳۰ ساله دیگری که از نظر جسمی و حرکتی دچار معلولیت است، می گوید: بعد از مناسب سازی مهمترین خواسته ما اشتغال و مسکن است.

همراه فردی که دارای مشکل ناشنوایی است، می گوید: افراد دارای مشکل ناشنوایی به مراتب مشکلات بیشتری دارند چون قدرت تکلم ندارند و در ارتباطات اجتماعی با بیرون و یا با ادارات مختلف که ممکن است کار داشته باشند در صورت مراجعه کسی متوجه کلام و گفته آنها نمی شود.

فراهم نبودن زمینه برای حضور اجتماعی و بدون وابستگی افراد دارای معلولیت در جامعه منجر به خانه نشینی آنها می شود و گاهی همین به چشم نیامدن باعث می شود وقتی در شهر و خیابان و کوچه دیده می شوند باید نگاه های خیره و همراه با ترحم و دلسوزی را تحمل کنند، پس می توان گفت تغییر نگاه به این قشر از جامعه از ضروریات است.

در این خصوص روانشناس بالینی می گوید: یاری رساندن به هم نوع، فضیلتی بزرگ در تمام جوامع انسانی و متمدن است که در اسلام نیز سفارش زیادی به آن شده است، البته این کمک باید به حال کمک گیرنده مفید باشد و موجب ناراحتی او نشود، کسانی که با انگیزه خودنمایی، ارضای حس خود بزرگ بینی و فخرفروشی به دیگران کمک می کنند، راه خطا می روند.

سمیه کریمی افزود: کمک به افراد معلول، برداشتن همه موانع و مشکلات نیست، بلکه کمک به انجام کاری است که این افراد از عهده آن برنمی آیند، فراهم ساختن امکانات شرکت واقعی معلولان جسمی در زندگی اجتماعی، در آنها دلگرمی، اعتماد به نفس و نشاط می آفریند.

وی در خصوص اینکه در خانواده و در جامعه چگونه با این افراد ارتباط بگیریم، بیان کرد: ارتباط مبتنی بر احترام و نه ترحم یک اصل ضروری است، آنچه در ارتباطات اجتماعی با معلول باید در نظر گرفت، این نکته است که ارتباط با آنها، باید همراه احترام باشد و از ترحم با آنها خودداری کرد، تفاوت این ۲ نوع رفتار در این است که در اولی، طرف مورد احترام، انسانی بزرگ به شمار می آید؛ اما در گزینه ترحم، مخاطب انسانی ذلیل و خوار شمرده می شود که باید همواره دست او را گرفت و به شخصیت و روحیات وی، اندک توجهی نمی شود.

هفت هزار مددجوی بهزیستی بروجرد

بنا بر گفته رییس اداره بهزیستی بروجرد هم اکنون هفت هزار معلول با معلولیت‌های مختلف شامل جسمی، حرکتی، شنوایی، ضایعه نخاعی و از کارافتادگی تحت پوشش بهزیستی این شهرستان هستند که مناسب سازی یکی از مطالبات اولیه این قشر از جامعه است و باید رعایت شود، با توجه به اینکه امروز علاوه بر معلولان، جانبازان و سالمندان و برخی بیماران با شرایط خاص در خصوص مناسب سازی با مشکل مواجه هستند، ضرورت این مسئله بیشتر می شود.

کرم رضا پیردایه افزود: شهرداری یکی از اعضای مهم ستاد مناسب سازی است که مناسب‌سازی اماکن عمومی، دولتی و غیردولتی، معابر عمومی، فضاهای عمومی و پارک‌ها و پیاده‌روها را دنبال می‌کند، شرط اولیه صدور پروانه ساختمان یا پایان کار تمامی اماکن عمومی دولتی و غیردولتی منوط به رعایت اصول مناسب‌سازی و دسترسی آسان برای جامعه هدف بهزیستی است.
وی بیان کرد: رعایت ضوابط و اصول مناسب‌سازی، م‎سئله ای است که باید به‌عنوان یک اولویت همیشه مورد توجه قرار گیرد.

مناسب سازی در حوزه های مختلف شهری ، فضای مجازی و فرهنگی همچنان مهمترین مطالبه و اولویت معلولان است تا ورود آسان تری به جامعه داشته باشند. فراهم نبودن این زمینه منشا شایر مشکلات افراد دارای معلولیت است تا آنجا که همین عامل می تواند باعث این شود که روزمره ترین و ساده ترین امورات روزانه برای آنها تبدیل به دغدغه شود.