به گزارش ایرنا، تیم ملی فوتبال آرژانتین با عبور از سد فرانسه در ضربات پنالتی، برای سومین بار در طول تاریخ، فاتح مهمترین رویداد فوتبالی جهان شد و پشت سر برزیل، ایتالیا و آلمان ایستاد و از کشورهای فرانسه و اروگوئه سبقت گرفت.
آلبی‌سلسته همانند جام ۱۹۷۸ در دور گروهی یک شکست را متحمل شد. درست مثل همان تورنمنت در بازی فینال بازی برده را با تساوی عوض کرد و در ۹۰ دقیقه به پیروزی دست نیافت. البته به جای وقت اضافه، نوبت به پیروزی در پنالتی از راه رسیده بود.
آرژانتین در جام ۸۶ هم بازی‌ای که ۲ بر صفر پیش افتاده بود را با تساوی ۲ بر ۲ در انتهای مسابقه عوض کرد. آنها مانند بازی آزتکا گل سوم را هم به ثمر رساندند ولی همانند آن جام بازی با حساب سه بر ۲ تمام نشد و فرانسه خلاف آلمانِ غربی گل سوم را زد تا همه‌چیز برابر شود.
آرژانتین در جام ۹۰ هم کار خود را با باخت آغاز کرد و در ۲ مسابقه فاتح ضربات پنالتی شد و امیلیانو مارتینز در نقشی شبیه به گویی‌گوچه‌آ درخششی فوق‌العاده در ضیافت پنالتی‌ها داشت اما این بار قرار نبود باختی در فینال نصیب نماینده‌ی آمریکای جنوبی شود و مردان سرزمین نقره، طلایی شدند.
اسکالونی مثل آلخاندرو سابه‌یای فقید تیمش را به فینال رساند. همانند او تیمش در ۹۰ دقیقه به تساوی رضایت داد اما در اوقات اضافه شکستی در راه نبود. آنها در ضربات مرگبار پنالتی بر حریف اروپایی خود چیره شدند و جام را بالای سر بردند.
آرژانتین درست مثل اسپانیای ۲۰۱۰ با باختی غیر قابل باور شروع کرد اما دیگر به هیچ تیمی رحم نکرد. مارتینز همانند کاسیاس در وقت‌های اضافه واکنشی محشر داشت اما به جای اینیستا، آنها در پنالتی‌ها رقیب خود را شکست دادند.
این سومین فینالی بود که به ضربات پنالتی کشیده شد اما مثل آن دو تای دیگر که در سال‌های ۱۹۹۴ و ۲۰۰۶ شاهدش بودیم در ۱۲۰ دقیقه جدالی سرد و کم‌موقعیت نبود و ۶ گل داشت. دومین فینال پرگل جام جهانی پس از بازی برزیل و سوئد در جام جهانی ۱۹۵۸ و نخستین فینالی که تیم بازنده‌اش سه گل به ثمر رساند.
سناریوی سال ۲۰۰۲ بازهم تکرار شد تا آمریکای جنوبی پس از ۲۰ سال دوباره بر بام جهان بایستد. آنها همچنان نشان دادند در فینال‌های بین آمریکای جنوبی و اروپا، این تیم‌های آمریکایی هستند که موفق‌تر هستند. آخرین بازنده‌ی کونمبول آرژانتین بود و حالا آخرین برنده هم خودشان هستند.
می‌بینید؟ این قهرمانی هم شبیه خیلی از قهرمانی‌ها بود و هم هیچ شباهتی به آنها نداشت. این یک قهرمانیِ آرژانتینی بود. مملو از دیوانگی و فراز و فرود. پر از اشک و لبخند و در نهایت جامی که روی دست‌های مسی بالای سر رفت.
نظر شما