به گزارش ایرنا، حمیدرضا رنجبرزاده در نقد و بررسی فیلم آن‌ها مرا دوست داشتند، گفت: یک فیلم تماشاگرآزار، منتقدآزار، سینمادارآزار و اساسا سینما آزار است و سینمای ما به شدت به وسیله این فیلم‌ها تخریب می‌شود. به نظرم فیلم سادیستی است و از آزار تماشاگرش لذت می‌برد. کش‌آمدن فیلم را مخاطب کاملا احساس می‌کند. یکی از فقدان‌هایی که این فیلم دارد، فقدان منبر در طراحی صحنه هست. با پدر و مادری طرف هستیم که دغدغه بیماری بچه را دارند؛ اما اتفاقی که می‌افتد این است که ۴۰ دقیقه از فیلم می‌گذرد و تنها همان سکانس ابتدایی را در بیمارستان داریم. موسیقی را به صورت رندوم استفاده می‌کند.
امیر مومنی درباره این فیلم گفت: باید از کارگردان‌ها درخواست کرد که به سراغ بچه‌ها نروند. امیرحسین آرمان به شدت انتخاب بدی است و سیگارکشیدنش هم مصنوعی است. فکر می‌کنند تعلیق در سینما یعنی نفهم‌کردن مخاطب. کارگردان توانایی اینکه منظور خود را به مخاطب برساند ندارد.
محمد قربانی ذر بررسی خود بیان کرد: مسئله این است که انتخاب بازیگری در کار نیست و با یک بسته بازیگری روبه‌رو هستند. امیرحسین آرمان آخرین انتخاب برای این نقش بود؛ نه دغدغه بچه را دارد و نه حسی نسبت به مادر بچه. فیلمنامه نداریم و با ورود آدم‌های جدید و فلش‌بک‌ها هیچ اتفاقی رخ نمی‌دهد. برای پرداختن به این نوع آدم‌ها می‌بایست آن‌ها را دوست داشت. فلش‌بک در سینما زمانی اتفاق می‌افتد که من محرم کاراکتر باشم و بتوانم به جهان درونی او بروم. کارگردان بدون اینکه کاراکتر معرفی شود به گذشته او می‌رود؛ گاهی اوقات اولین چیزی که از کاراکتر می‌بینیم فلش‌بک هست.
کار شرافتمندانه ای نیست که بدبختی کسی را بدون اینکه به آن نزدیک شویم جلوی دوربین بیاوریم و فقر آن‌ها را بفروشیم.
نظر شما