فیلم سینمایی غریب فیلم تکنیک، ساختار و موقعیت است. صحنه‌های جنگی اش و آرایش میزانسن ها، به درستی در آمده است و درگیری ها، قتل عام کومله‌ها و کشتار مردم بیگناه در سکانس های مختلف به ضرورت منطق روایت نفس گیر است. بازی بابک حمیدیان در نقش شهید بروجردی و ظرافت های که برای باور پذیری و طراحی گریم درخشان اش؛ آن را به یک اثر سینمایی خوش ساخت و مهم تبدیل می کند.
سازمان اوج این بار و در اینجا تمام قد پشت فیلمی ایستاده که تحقیق و نگارش درستی داشته است. اگر به این جمله شهید همت که درباره شهید بروجردی شش ماه قبل از شهادتش گفت: بروجردی شناخته نشد. نه بر ملت ایران و نه بر تاریخ ایران شناخته نشده است. تصور من بر این است که زمان بسیاری باید سپری شود تا شناخته شود.
استناد کنم، به جرات می توان گفت به ضرورت و نیاز درام، فیلمنامه خوبی دارد تا زوایای پیدا و پنهان زندگی این شهید در این ١٢٨ دقیقه درست روایت کند. جدا از همه ویژگی های مبارزه و چریک بودن، شهید بروجردی؛ تصویر تازه ای از شخصیت او به تصویر کشیده می شود، شهید بروجردی اهل سینما است و فیلم نبرد الجزایر و محمد رسول الله می بیند، خانواده برای او مفهوم دارد و اهل شعر است. همین نگاه یک دستاورد بزرگ و تازه ای است که از شهید ارائه می شود و این قدرشناسی قابل اهمیت و تامل است.
غریب یک ادای دین با زبان سینمایی است، شاید آنطور که تصور می کنیم به واقعیت موجود وفادار نباشد اما همین شاعرانگی در لحنش این فیلم را شاخص می کند. "مسیح کردستان" و تاثیرگذاری اش در تاریخ جنگ و انقلاب، رشادت ها و از خودگذشتگی هایش در مبارزه و کنار مردم بودنش در تاریخ ثبت شده و خالقان این اثر تلاش کردند که وجوه شخصیتی شهید بروجردی را به درستی روایت کنند.این قصه یکی از مهم ترین و تاثیرگذار ترین روایت ها درباره شهدا است. در پایان هم به این دو بیت وحشی بافقی که در تیتراژ با صدای حمیدیان خوانش می شود بسنده می کنم: مبادا یارب آن روزی که من از چشم یار افتم/ که گر از چشم یار افتم، ز چشم اعتبار افتم
انگار همین شعر راوی عاشقانه های شهید بروجردی نسبت به دنیای پیرامونش بوده است ...
نظر شما