از ششم بهمن تا ۲۶ اسفندماه ۱۴۰۱، موسیقی ایران شاهد ۳ رونمایی بود. زانکو، معین زندی و آرمین، سه خواننده‌ای که طی این ۵۰ روز، برای نخستین‌بار به روی صحنه رفتند و توانستند با اجراهای خود، پیام‌هایی متفاوت از آنچه در شبکه‌های ماهواره‌ای فارسی‌زبان و حتی عامه مردم دست به دست می‌شد را مخابره کنند.
داستان از زانکو شروع شد. خواننده جوانی که علیرغم فعالیت در بازار موسیقی و انتشار تک‌قطعه معروف مثلا در خرداد ۱۴۰۰، فرصت اجرای کنسرت را پیدا نکرده بود. زانکو در شرایطی، ۶ بهمن‌ماه طی ۲ سانس به روی سن سالن میلاد نمایشگاه بین‌المللی رفت که بسیاری از خوانندگان موسیقی کشور منتظر کسی بودند تا چراغ کنسرت‌ها را روشن کند.
به‌عبارتی، فشار اقتصادی سنگینی که به روی اهالی موسیقی وارد آمده بود در کنار فعالیت نرمال تمامی اصناف کشور، این باور را در میان مردم و هنرمندان به وجود آورده بود که کنسرت به‌عنوان یکی از پیشران‌های نشاط اجتماعی، علیرغم آن‌که گردش مالی مناسبی را برای بسیاری از فعالان این حوزه رقم می‌زند، بلکه سهم بسزایی در تغییر روحیه مردم و پویایی بیشتر آنهایی دارد که چندماه پرتنش و ملتهب را پشت سر گذاشته بودند.
در چنین شرایطی که بسیاری از هنرمندان، مترصد روشن شدن نخستین چراغ کنسرت‌ها بودند، زانکو به روی صحنه رفت و توانست در نخستین اجرای رسمی خود، ۴ هزار نفر را به سالن میلاد بکشاند. پس از این اجرا بود که طبق تخمین‌ها، قطار کنسرت در کشور به راه افتاد و رضا صادقی، سیروان خسروی و ماکان‌بند ازجمله نخستین نفراتی بودند که در نمایشگاه بین‌المللی و برج میلاد به روی صحنه رفتند و پس از آن، این حرکت، به شکلی مستمر، تداوم پیدا کرد.
دومین رونمایی، مربوط به معین زندی بود. خواننده‌ای که فعالیت خود را از سال ۹۳ آغاز کرد و توانست تا خرداد ۹۸ که برای نخستین‌بار، مجوز رسمی برای یک قطعه خود (جاده هراز) می‌گیرد، توجه بسیاری را به موسیقی منحصر خود جلب کند.
معین زندی در اول اسفند ۱۴۰۱ و در چهارمین شب برگزاری جشنواره موسیقی فجر به روی صحنه رفت و علیرغم تمامی انتقادهایی که از این چیدمان کنداکتور برای یک جشنواره رسمی شده بود، توانست خوش بدرخشد و مخاطبان خود را راضی از سالن بدرقه کند.
تا پیش از این اتفاق، همواره عنوان می‌شد که خواننده‌ای مانند معین زندی به دلیل رپ‌خوانی و یا استفاده از کلماتی در ترانه‌هایش، هیچ‌گاه نمی‌تواند به روی سن برود اما اجرای رسمی این خواننده در مهم‌ترین جشنواره موسیقی کشور، به تمامی این شائبه‌ها پایان داد تا این خواننده جوان، طی ۴۰ روز اخیر، چندین اجرای زنده را در تهران و شهرستان‌ها تجربه کند.
قسمت اصلی این رونمایی‌ها اما به آرمین زارعی تعلق داشت. خواننده‌ای که مخاطبان بسیاری دارد و از دهه ۸۰، در کانون توجه بسیاری از موسیقی‌دوستان قرار دارد. آرمین پس از ۶ سال تلاش و تمرین برای رسیدن به صحنه، بالاخره موفق شد طی ۲۶ و ۲۷ اسفندماه اجرای زنده داشته باشد تا به‌نوعی یک عیدی بزرگ به هواداران بسیار خود بدهد.
این عیدی به اندازه‌ای دلچسب بود که تمام ۸ هزار بلیت این خواننده در کمتر از ۱ ساعت به فروش رفت. دیگر اجراهای این خواننده در تهران و کیش نیز با اقبال بالایی همراه بود و بلیت‌های این اجراها نیز در کسری از ساعت به فروش رفتند. آرمین درحالی برگ برنده موسیقی کشور در پایان یک سال سخت بود که پیام‌های به‌مراتب بیشتری را به‌نسبت دو رونمایی دیگری داشت.
اول نشان داد که خوانندگان به‌اصطلاح زیرمینی و غیرمجاز می‌توانند با تمرین و مراقبت، روزی به روی صحنه بروند. ثابت کرد که درصد بالایی از گوش شنیداری جامعه مربوط به گونه‌هایی هستند که تاکنون کمتر به شکل رسمی به آنها پرداخته شده بود و اگر فضا برای ارائه کارهای این گونه‌ها فراهم شود، سبب به میدان آمدن درصد بیشتری از مخاطبان طیف‌های گوناگون جامعه می‌شود.
وقتی خواننده‌ها، از ترانه‌هایی که زبان محاوره جامعه است، استفاده می‌کنند، دیگر جوان ما اعتنای چندانی به موسیقی‌های زیرزمینی ندارداین اتفاق فارغ از چابک‌سازی اقتصاد موسیقی، نشان می‌دهد که آستانه تحمل‌پذیری مدیران موسیقی و مسئولان ذیربط، بالاتر رفته و فضا برای میدان دادن به موسیقی‌های کمترپرداخته‌شده بازتر شده است. این اتفاق اگرچه یک بازی برد – برد برای هنرمندان این عرصه و مدیران است، به کام مردم نیز بسیار خوشایند آمده است. استقبال قابل‌توجه از تمامی کنسرت‌ها، علی‌الخصوص اجراهای این ۳ خواننده نشان از رضایت طرف سوم این معادله دارد که اگرچه کمی دیر استارت خورد اما امید است با تداوم این مسیر به دست خوانندگان سبک‌های مختلف دیگر، موسیقی کشور در سال ۱۴۰۲، سهم بیشتری در نشاط اجتماعی طبقات گوناکون مردم جامعه داشته باشد و حرکت رو به صعود آن، با شتاب بیشتری همراه شود.
ضمن اینکه باید به این مورد مهم نیز اشاره کرد که در سالیان دور، ضریب رضایت‌مندی از اجرا و انتشار موسیقی‌ها و برنامه‌های هنری، خوب بوده اما در سال‌های اخیر، این ضریب رضایت‌مندی در سطح خوبی قرار نداشت. اکنون و در طول یک‌سال و اندی اخیر، دولت ثابت کرده که دارد به سطح رضایت‌مندی مردم فکر می‌کند. این جریان، علی‌الخصوص طی چند ماه گذشته و با رونمایی از این چند خواننده جدید، سبب شده تا ضریب رضایت‌مندی مردم، بالاتر برود.
همچنین وقتی خواننده‌ها، از ترانه‌هایی که زبان محاوره جامعه است، استفاده می‌کنند، دیگر جوان ما اعتنای چندانی به موسیقی‌های زیرزمینی ندارد. این رضایت‌مندی و تاثیر مثبت سبب می‌شود تا جوان جامعه ما، دیگر مجبور نباشد تا به سراغ خوانندگانی برود که وسط ترانه‌شان، از عبارات و الفاظ نامناسب استفاده می‌کنند.
بنابراین این رویه، یک سیاست هوشمندانه و درستی است که در پیش گرفته شده و امید است تا این جریان، با قدرت و گستره بیشتری، طیف گسترده‌تری از مردم و هنرمندان را در بر بگیرد.
نظر شما