«چو عضوی به درد آورد روزگار/ دگر عضوها را نماند قرار»؛ هشت قرن از این سروده سعدی می‌گذرد؛ بار دیگر فرزندان آدم نهیب زده می‌شوند که «همه اعضای یک پیکرند»، بدتر آنکه درد بیماری فرزند باشد، درد که می‌آید غصه و بی‌تابی، آه و امید و دعا، گوشه نشین دل پدر و مادر دردمند است.
وقتی کودکی تب می‌کند، چشمانش دیگر شاد نیست، پدر و مادر دردمندترینِ جهانند، اگر پزشکان از درمان عاجز باشند، شیرازه زندگی، خانه و خانواده از هم می‌پاشد، دیگر رشته امیدت فقط به معجزه و رحمت خدا بند است، هر کورسوی امیدی صدایی و نجوایی از هر جایی دلت را گرم می‌کند، بند دلت به خداست.
«رها» دختر ۶ ساله‌ای است که حدود ۱۰ روز پیش سرگیجه کوچکی داشت، خانواده او را برای معاینه می‌برند، متوجه می‌شوند که توده‌ای در سرش است، جدی‌تر که پیگیر می‌شوند، بیمارستان و پزشکان متخصص معاینه می‌کنند، او به تومور به شدت تهاجمی و پرخاشگری مبتلا شده است؛ توموری که بیشتر کودکان را مورد حمله قرار می دهد، وحشی و پرخاشگر که با سرعت پیش می رود.
پزشکان و متخصصان می‌گویند «ریسک عمل جراحی رها بالاست»، تومور در نقطه بسیار حساسی قرار دارد و شاید با عمل جراحی زندگی این کودک با خطر مواجه می شود، از طرفی شیمی درمانی نیز برای این کودک آسیب زاست پس ادامه زندگی با این بیماری نیز محال است، مهمترین مساله در این زمان که به سرعت می گذرد، تصمیم درست و به موقع توسط پزشکان است تا جان این کودک نجات پیدا کند. خانواده رها علیرغم سخت بودن تصمیم مصمم با جراحی اند و تنها امید آنها یافتن پزشکی در هر نقطه این جهان است که ریسک جراحی را بپذیرد.
رها هنوز مدرسه نمی‌رود، اما حافظ را به خوبی می‌خواند، اشعار سعدی و مولانا را به خوبی می‌شناسد، عاشق محیط‌زیست است، ساعت‌ها به دریا نگاه می‌کند، حیوانات را دوست دارد، یکی از آرزوهایش دیدن همه جای ایران است، بهار که تازه رسیده بود در باغچه گل می‌کاشت و شعر می‌خواند و آرزو می‌کرد و می‌گفت «می‌خواهم روزی یک باغ بزرگ پراز گل لاله، پر از پرنده و پروانه داشته باشم؛ آن‌جا را دامپزشکی کنم، می‌خواهم دامپزشک شوم»
اما «رها» الان تنها آرزویش تمام شدن این درد جان‌سوز است و تا همین دیروز که قدرت حرف زدن داشت می‌گفت: «مرا به خانه ببرید»، دیروز که پرستارها دورش جمع شده بودند می‌گفت «من هم مثل شما پرستارمی‌شوم، مهربونید از بس ...»
همه دوستان و اطرافیان که در تمام این سال‌ها «رها» و خانواده‌اش را می‌شناسند، در بهت فرو رفته‌اند، مگر می‌شود این دختر شاد و بانمک و مهربانی که همیشه لبخند بر لب داشت، برایمان شعر می‌خواند، برای هدیه چهرهایمان را نقاشی می‌کشید، اکنون در چنگال سرطان باشد، چگونه می‌تواند با غول سرطان مبارزه کند؟ آن هم این وحشیِ بی‌رحم.
حدود ۱۰ روز می‌گذرد، الان دیگر حلقه دوستان «رها» از خانواده و همکار و همشهری و هموطن گذشته، او را دیگر نه فقط در تهران و شیراز و ایران، در لندن و سیدنی و تورنتو از استرالیا تا کانادا و آمریکا می‌شناسند.
پزشکان و متخصصان ایرانی، ایرانی‌ها حتی آنها که تجربه درمان سرطان داشته‌اند، از هر راهی پیام می‌دهند، امید می‌فرستند، حتی پیشنهاد کمک مالی می دهند، اما خانواده‌اش می‌گویند «کمک مالی نمی‌خواهیم، فقط پزشکی در این جهان باشد کمک‌مان کند دخترمان به خانه برگردد، کمک کند دردانه‌مان زنده بماند، او می‌خواهد زنده بماند»
رها به نوعی از سرطان نادر موسوم به «گلیوم پونتین / Pontine Glioma» مبتلا است، این نوع از تومورهای گلیومای مغزی تومورهای درجه ۴ بسیار تهاجمی هستند و اگرچه به نظر می‌رسد که از پایه ساقه مغز شروع می‌شوند، اما می‌توانند در سراسر ساقه و ساختارهای مجاور رشد کنند. سلول‌های این تومور به سرعت گسترش می یابند و به سایر بافت‌ها حمله می‌کنند و دارای تغییرات ژنتیکی خاص مشترک هستند.
همرسانی داستان بیماری «رها»، روایت ابیات جهانی سعدی است، شاید همه کمک کنیم، تجربه‌ای و تخصصی از مهار و شکست این نوع سرطان در گوشه‌ای از دنیا پیدا شود، برای رها و همه مبتلایان به این بیماری، شاید بتوانیم اندوه را از خانواده او دور کنیم، کمک کنیم «رها» بهار آینده را ببیند، باز نقاشی بکشد، سال آینده مدرسه برود، با لبانی خندان برایمان باز هم حافظ بخواند «از صدای سخن عشق ندیدم خوش تر/ یادگاری که در این گنبد دوار بماند»
پدر و مادر «رها» اسناد و مدارک پزشکی او را همراه با حق اجازه انتشار در اختیار خبرگزاری جمهوری اسلامی قرار داده اند (که در ایرنا محفوظ است)، اما رسما اعلام کرده اند «هر رسانه دیگر، هر شخصیت حقیقی (پزشک متخصص) و حقوقی (اعم از مجامع و انجمن ها و واحدهای علمی، پزشکی و درمانی) در داخل و خارج ایران که می‌تواند به شناخت دقیق این بیماری و درمان «رها» کمک کند، می‌تواند این مدارک را از طریق وکیل خانوادگی آنها 1326260@gmail.com دریافت و منتشر کند، با این امید و آرزو که راهی برای درمان فرزندشان و هر کسی که در جهان به این تومور مبتلا است یا مبتلا می‌شود، پیدا شود.
نظر شما