سر سوزنی بددلی، دشمنی و کین ورزی در بساط نداشت. سراسر مهر بود و ادب. اهل انس بود و انسانیت. مرامش مردمداری، ذاتش پدرانگی و رسمش امیدواری. محال بود کسی را نام ببرد و پسوند «عزیز» از دهانش بیفتد. با این که در کار جدیتی کم نظیر داشت، اما اگر مثلا در اوج عصبانیت می خواست شاگردی را تادیب، یا حتی در کلام از روی خشم بدترین نامردمان یاد کند، بازهم “فلانی عزیز” خطابش می کرد.
استاد، یا آن طور که بچه ها صدایش می زدند حاجی منوچهری، گنجینه شریف و نازنینی از هنر و معرفت بود که مصاحبت مغتنمی داشت. تاریخ شفاهی و راوی ناگفته ها. کافی بود پای خاطراتش بنشینی تا از جهانی تجربه حظ ببری و نکته ها بیاموزی...
تئاتر و تلویزیون را دوست داشت اما به رادیو عشق می ورزید. همیشه هم با آن طنین جادویی صدای خاطره انگیزش می گفت «رادیو یعنی میدان ارگ، جام جم تلویزیونه». ارگ را با یک دنیا خاطره خانه خویش می دانست و اهالی اش را خانواده، و خانواده برای او قداستی فوق العاده داشت. هیچ یادم نمی رود که هر چیز تعارفش می کردم دو تا برمی داشت و می گفت «یکی را می برم برای حضرت عیال…». هر بارش هم از این جمله عشق می بارید.
از سر همین آیین وفاداری بود که تا آخرین نفس از حال و کار بچه ها، خصوصا جوان ها می پرسید. این اواخر دیگر جسم نحیف و کهنسال، حریف روح بزرگ دغدغه مندش نمی شد. با این حال، حتی روی تخت بیمارستان هم از خواندن مدام نمایش های رادیویی و تصحیحشان دست نکشید. آخرین تصویری که از ایشان به یاد دارم، لحظه ای است که در بستر بیمارستان، به رغم نفس های سخت و کلام دشوار، دستم را فشرد و به هم چنان امیدوار ماندن و تلاش برای سامان دادن اوضاع وصیت کرد.
حاجی برای همه ما پشت و پناه بود. هنوز باورم نمی شود که دیگر نباید منتظر از راه رسیدنش با نفس های شمرده و گام های آهسته باشم تا به لبخندی مهمانم کند و با قلب مطمئن به فرداهای روشن نوید دهد. او از عمق دل و جان واله و شیفته حضرت امیر بود و تکیه کلام همیشه وداع هایش «مولا یارت…»
خوشحالم که توانستیم بزرگترین آرزویش «کتاب صوتی نهج البلاغه» را به سرانجام برسانیم. به لطف همدلی و همراهی دکتر محسن حبیبی عزیز طی مراسم نکوداشتی به تاریخ ۲۵ تیر ۱۴۰۱ از این اثر فاخر در دانشگاه علامه طباطبایی رونمایی شد تا کلام گهربار مولای عاشقان و عارفان، با صدای دلنشین حمید منوچهری برای همیشه تاریخ به یادگار بماند.
به قول جلال در وصف نیما «سلام علیکی می‌کردیم و احوال می‌پرسیدیم و من هیچ فکر نمی‌کردم که به زودی خواهد رسید روزی که او نباشد.» دردا و بسیار دریغا. از شمار دو چشم یک تن کم؛ وز شمار خرد هزاران بیش؛ یادش گرامی، جایگاهش بهشت برین باد و، مولا یارش…
پی نوشت: تا هستیم قدر هم را بدانیم. همین.
نظر شما