وقتی قرار شد به مناسبت هفته بسیج با گروهی از همکاران به دیدار تعدادی از جانبازان قطع نخاعی در آسایشگاه ثارالله برویم، قرار نبود گزارشی تهیه کنم و فقط می خواستیم انجام وظیفه ای کرده باشیم و یکی دو ساعت پای حرف ها و نصیحت های جانبازان بنشینیم؛ جانبازانی که بیش از ۴۰ سال است با درد و رنج انس گرفته و مونس شب و روزهایشان شده و ما بی خبران از درد و رنج آن ها، مشغول گذران زندگی دنیای خودمان هستیم و خیلی وقت ها فراموش می کنیم همین جانبازان بودند که در هشت سال دفاع مقدس جانانه جنگیدند و مصداق این آیه قرآن شدند که فمنهم من قضی نحبه و منهم من ینتظر حالا هم آن ها انتظار می کشند تا روزی که به آرزوی ۴۰ ساله خود برسند.
در همین آسایشگاهی که با همکاران به دیدن این عزیزان رفتیم، مسئول آسایشگاه می گفت که از ابتدای سال تاکنون دو جانباز، آسمانی شدند و جایشان خالی است
در همین آسایشگاهی که با همکاران به دیدن این عزیزان رفتیم، مسئول آسایشگاه می گفت که از ابتدای سال تاکنون دو جانباز، آسمانی شدند و جایشان خالی است. ۱۰ سال از آخرین دیداری که با تعدادی از جانبازان دفاع مقدس داشتیم و برخی از همکاران بسیجی با این عزیزان دیداری تازه کردند، می گذرد. آن روز تیتر زدم هنوز دیر نیست و حالا هم می گویم هنوز دیر نیست. اگر به دلیل گرفتاری های روزمره و مشکلات اقتصادی و بهانه های دیگر هنوز به دیدار جانبازانی که در گوشه آسایشگاه ها کم کم به فراموشی سپرده می شوند، نرفته اید، دست اهل و عیال را بگیرید و به یکی از این آسایشگاه ها سر بزنید تا روحیه بگیرید و ببینید که چگونه با ۴۰ سال درد و بیماری و عمل جراحی و مشکلات مالی هنوز روحیه دهه شصتی دارند و به شما امید و نشاط می دهند.
هنگام ورود به آسایشگاه با پذیرایی گرم سیدعباس موسوی سرپرست مرکز توانبخشی آسایشگاه جانبازان ثارالله و همکارانش روبرو شدیم و موسوی توضیح داد که در مجموع چهار آسایشگاه برای جانبازان در تهران وجود دارد. یعنی به جز آسایشگاه ثارالله، جانبازان می توانند برای درمان به بیمارستان های خاتم الانبیاء، ساسان و مصطفی خمینی مراجعه کنند. بیمارستان نیایش هم میزبان خانم های جانباز است.
بعضی از صحبت های موسوی به مصیبت نزدیکتر بود تا اطلاع رسانی. او می گفت آسایشگاه ثارالله از سال ۶۰ راه اندازی شده و حتی جانبازی در این آسایشگاه داریم که ۴۰ سال فقط روی تخت خوابیده است. تصور کنید به شما بگویند که چند روز فقط از منزل خارج نشوید، چه حالی پیدا می کنید؟ اگر فیلم هشت دقیقه ای سقف را ندیده اید، دو دقیقه اول این فیلم را به دقت ببینید تا شاید کمی متوجه وضع و حال جانبازان شوید.
حالا سایر درد و رنج های این عزیزان را به این مشکلات اضافه کنید؛ مثل بیماری های کبد، کلیه، گوارش و سایر بیماری هایی که با افزایش سن به سراغ انسان های سالم هم می آید چه رسد به جانبازان. موسوی که جانبازان را قهرمان های ملی کشور می داند، به مشکلات دیگری هم اشاره کرد که برخی از خدمات رسانی های زحمتکشان به جانبازان را با مشکل روبرو می کند.
یکی از صحبت های دردآور موسوی به جانبازان مربوط نمی شد بلکه به ما و برخی افراد ربط دارد که برای عکس یادگاری گرفتن با جانبازان و در واقع برای خودشان به این آسایشگاه ها می آیند. موسوی که می گفت جانبازان را فراموش نکنید، این را هم گفت که فقط در مناسبت هایی مثل هفته دفاع مقدس یا هفته بسیج یا روز جانباز به آسایشگاه نیایید. او می گفت ۱۲۰ جانباز در اینجا بستری بودند ولی الان ۲۵ نفر هستند که وقتی ما به دیدار آن ها رفتیم فقط ۱۰ تا ۱۲ جانباز حضور داشتند. خود جانبازان هم از عیادت تبلیغاتی برخی افراد به ویژه آن ها که به دنبال پست و مقام هستند و فقط قبل از انتخابات در این آسایشگاه ها آفتابی می شوند، انتقاد داشتند.
اگر می خواهید به عمق مشکلات جانبازان پی ببرید، کافی است به همین آمار مختصری که آقای موسوی برای حاضران ارائه کرد، توجه کنید: دو هزار و ۳۰۰ بیمار نخاعی در کشور داریم که ۶۰۰ نفر آن ها در تهران هستند و یک موسسه مردم نهاد به نام انجمن ضایعات نخاعی استان تهران در این زمینه فعالیت می کند. آمار ابتدایی جانبازان قطع نخاعی در طول ۴۴ سال گذشته حدود دو هزار ۱۰۰ نفر بودند که با شهادت تعدادی از آنان، اکنون به حدود هزار و ۶۵۰ نفر می رسد و فعلا در تهران حدود ۴۳۰ جانباز قطع نخاع ساکن هستند که این آسایشگاه ها ظرفیت این تعداد از جانبازان را ندارد و بسیاری از آن ها خانه را آسایشگاه خود کرده اند و بسیاری از آن ها رنج و درد را تحمل می کنند و صورت خود را با سیلی سرخ نگه می دارند تا مبادا کسی از درد آن ها با خبر شود.
قبل از ورود به اتاق های جانبازان یک تصویر و متنی جالب، جلب توجه می کرد: این عکس به ظاهر ساده، یک دنیا حرف دارد که خیلی ها با نگاه اول متوجه آن نمی شوند. در سال ۱۹۳۷ در انگلستان مسابقه بین تیم‌های چلسی و چارلتون به علت مه شدید در دقیقه ۶۰ متوقف شد. سام بارترام، دروازه‌بان چارلتون تا ۹ دقیقه پس از سوت توقف بازی همچنان درون دروازه بود. وی به علت سر و صدای زیاد پشت دروازه، صدای سوت داور را نشنیده بود و با حواس جمع درون دروازه ایستاد و با دقت به جلو نگاه می‌کرد تا به گمان خودش در برابر شوت‌های حریف غافلگیر نشود. وقتی پلیس ورزشگاه به او نزدیک شد و خبر لغو مسابقه را داد، سام بارترام با اندوهی گفت «چه غم‌انگیز است که دوستانم مرا فراموش کردند در حالی که من داشتم از دروازه آنها حراست می‌کردم. در طول این مدت فکر می‌کردم تیم ما در حال حمله است و مجال نزدیک شدن به دروازه‌مان را به آنها نمی‌دهند!»
در ادامه این تابلو نوشته بودند «در میدان زندگی، چه بسیار بزرگانی که از شرایط، با غیرت و تلاش حراست کردند اما با مه‌آلود شدن وضعیت، در همان لحظه اول، خیلی‌ها میدان را خالی کردند و آنها را تنها گذاشتند» و در پایان این متن یک خط به رنگ قرمز خودنمایی می کرد «یاد و خاطره شهدا و جانبازان و آزادگان و ایثارگران تا ابد زنده باد که مردانه ایستادند.»
وارد نخستین اتاق شدیم؛ اتاقی بزرگ که چند تخت خالی دیده می شد و ظاهرا برخی از جانبازان برای مداوا به بیمارستان رفته اند ولی روی یک تخت جانبازی دراز کشیده بود. آقای کبیری یکی از جانبازان قطع نخاعی، وقتی شنید از ایرنا آمده ایم، تصور کرد که همه ما خبرنگار و گزارشگر هستیم و درخواستش این بود که رسالت خبرنگاران حقیقت نوشتن آنها است. او صحبت هایش را ادامه داد و از مصلحت اندیشی های بعضی مصلحت اندیشان انتقاد کرد ولی آقای خوش‌لهجه که الان مدیرکل اخبار خارجی ایرناست و به ایثار جانبازان غبطه می خورد، اینگونه گفت که زحمات یک شب جانبازی شما را نمی توان جبران کرد و اجر معنوی شما جانبازان بیشتر از شهداست.
وی این را هم گفت که تلاش می کنیم تا رسالت خود را برای رفع دغدغه های جانبازان که حکایت از دلسوزی آنان به انقلاب است، انجام دهیم. این مداح اهل بیت(ع) که شبانه روز اخبار رسانه های داخلی و خارجی را رصد می کند، موضوع ضرورت سواد رسانه ای را پیش کشید و گفت که گاهی تبلیغات رسانه ها باعث می شود تا برخی از مردم اینگونه تصور کنند که ایثارگران در ناز و نعمت هستند ولی بیشتر مردم می دانند که شما جانبازان چه سختی ها ومرارت هایی را تحمل می کنید و ما هم شما را فراموش نمی کنیم.
کبیری که در سال ۶۵ در جزیره مجنون، جزیره ای که خیلی ها را مجنون خود کرد، بعد از عملیات کربلای چهار جانباز شد و به عملیات کربلای پنج نرسید، در وصف حال و روز خود اینگونه سخن گفت که خوش به حال شهدا که رفتند؛ یعنی همان آیه ای که نوشتم فمنهم من قضی نحبه و بعد هم اشاره ای به شهدای غزه و فلسطین کرد و یادی از حدود ۷۰ خبرنگاری کرد که در یکی دو ماه اخیر در غزه به شهادت رسیدند. حاضران هم فاتحه ای نثار این شهدای فلسطین کردند.
کبیری که به جانبازی خود افتخار می کرد، گفت که «افتخار ما سربلندی ایران و اسلام است» و بعد به مسائل جاری کشور اشاره ای کرد و با بیان این نکته که البته ناملایمات و تبعیض وجود دارد، از خبرنگاران خواست تا مشکلات جانبازان را مستندسازی کرده و به مسئولان نشان بدهند نه این که بگویند همه جا گل و بلبل است. یکی از جانبازان هم خطاب به ما گفت که شما خبرنگاران چشم و گوش نظام هستید. طبیعی است که مسئولان مربوطه هم از حال و روز جانبازان خبر دارند و تمام تلاش خود را برای آسایش این عزیزان به کار می بندند ولی گاهی مشکلاتی مثل تحریم و کاغذبازی باعث می شود تا بعضا به درخواست های آنان توجهی نشود و برخی از جانبازان هم به قدری حجب و حیا دارند که حاضر نیستند دم برآورند و از مشکلات خود بگویند و با روزگار می سازند.
محمدرضا بارانی یکی از جانبازان این آسایشگاه است؛ جانباز ۷۰ درصد نخاعی که در لشکر ۵۸ ذوالفقار خدمت می کرد و فرشتگان در عین خوش، قبل از عملیات والفجر هشت، نامش را در فهرست جانبازان نوشتند. محمدباقر بابادی مردی از مسجد سلیمان که در سال ۶۲، زمانی که ۲۴ سال داشت مثل شیر بسیجیان در عملیات های خیبر و بدر درخشید و در سال ۶۴ مجروح شد و ۳۸ سال است که روی تخت خوابیده است. عبدالله علیمحمدی دیگر جانباز قطع نخاعی بود که در سال ۶۱ به عنوان یک بسیجی اعزامی از تهران، پوتین های رزم پوشید و در عملیات بیت المقدس، زمانی که ۲۰ ساله بود به جمع جانبازان پیوست. موسی سلامت، طرفدار معروف تیم فوتبال پرسپولیس که سال ۶۱ در عملیات بیت المقدس مجروح شد و فاضل شایسته جانباز آبادانی که در عملیات ثامن الائمه و شکست حصر آبادان در سال ۶۰ نشان جانبازی را کسب کرد، از جانبازانی بودند که افتخار هم صحبتی با آنان نصیب همکارانم شد.
این جانبازان هنگام ملاقات با عیادت کنندگان ضمن این که با رویی باز و لب هایی خندان، روحیه امید و زندگی می دادند، گویی روی تخت نخوابیده اند یا شاید صحبت هایشان معنا و مفهوم ایثار و از خودگذشتگی را در ذهن ها بازتعریف می کرد و گویی دوباره باید در فرهنگ نامه ایثار و شهادت تجدیدنظری کرد ولی نوشتن فایده ای ندارد و تعریف ایثار را باید در چشم ها و سخنان این جانبازان تعریف کرد. شاید گل های سرخی که همکاران به جانبازان تقدیم می کردند، کوچکترین اظهار ارادت به مقام و جایگاه این جانبازان سرافراز بود؛ همان جانبازانی که شاید در محله و شهرمان باشند ولی ما از حضور آنان بی خبریم؛ حضوری که رحمت الهی به خاطر وجود آنان بر ما می بارد و برخی مشکلات و عذاب ها به واسطه نفس های بی رمق آن ها از ما برداشته می شود.
هر یک از جانبازان آسایشگاه ثارالله کوه صبر و استقامت هستند. وقتی از یکی از آن ها خواستم تا به حاضران تذکری بدهد تا شاید از خواب غفلت بیدار شویم و کمی از این زندگی دنیایی فاصله بگیریم، با کمال متانت و ادب، خود را شایسته بیان موعظه و تذکر نمی دانست و هر بار که اصرار می کردیم، به گونه ای موضوعی دیگر را مطرح می کرد ولی یک جمله در میان سخنانش هنوز در گوشم است؛ زمانی که سخن از صبر و تحمل شد، گفتم مردم تا کی صبر کنند که مشکلات به پایان برسد و امام زمان (عج) ظهور کند، فقط یک جمله گفت و آن این که «هنوز مردم تشنه نشده اند»
عیادت جانبازان، ناخودآگاه مرا به یاد صحنه هایی از فیلم سینمایی خداحافظ رفیق انداخت؛ صحنه هایی که از آسمانی شدن یک جانباز را به تصویر کشید و این که چگونه و منهم من ینتظر به پایان می رسد. دیدار به پایان رسید ولی هنوز یکی دو نفر از جانبازان را ندیده بودیم که متوجه شدیم این جانبازان مصداق آیه رجال لا تلهیهم هستند که با صدای اذان راهی نمازخانه شده بودند و همکاران ایرنا هم به آن ها پیوستند و پس از نماز جماعت حدیث کساء را زمزمه کردند.
در نماز جماعت علاوه بر جانبازان، تعدادی از خواهران هم حضور داشتند که در قالب گروه های بسیجی به دیدار جانبازان آمده بودند اما در میان آن ها یکی از خانم های همسایه آسایشگاه حضور داشت که وقتی یکی از همکارانم درخواست مصاحبه از او کرد، با این که ظاهری متفاوت از دیگر خواهران داشت ولی به هیچ وجه حاضر به معرفی خود و مصاحبه نشد؛ چه دل پاک و مخلصی داشت که نمی خواست مثل بعضی هایی باشد که برای انتخابات یا دیده شدن و انتشار عکس خود در فضای مجازی دست و پا می زنند.
فضای نمازخانه مکان مناسبی بود برای مصاحبه با عزیزان جانباز که همکاران نیز دست به کار شدند و چند گفت و گوی صمیمانه را ضبط کردند؛ به ویژه موسی سلامت جانباز پرسپولیسی که آوازه اش در فضای مجازی و فضای حقیقی پیچیده است و در اتاقش بیش از هر چیز رنگ قرمز دیده می شود.
ما که از وصف جانبازان عاجزیم و هرچه بنویسیم به دیدار حضوری و تماشای جمال جانبازان و شنیدن کلامشان نمی رسد. لذا توصیه می کنم گفت و گوهای این عزیزان را ببینید. یکی از مشکلات جانبازان این آسایشگاه مربوط به پرستاران بود. آقای موسوی گفت ۸۶ نفر در آسایشگاه ثارالله مشغول به کار هستند؛ از پرستار گرفته تا خدمات و مانند آن که به صورت شبانه روزی از برگزیدگان روی زمین مراقبت می کنند و برای دل خودشان خدمت گذار آنان هستند. یکی از همکاران سوال کرد آیا کسی می تواند به عنوان پرستار، خادمی جانبازان در این آسایشگاه را بدون دریافت حقوق و به طور خالصانه انجام دهد که موسوی گفت با جان و دل آماده پذیرش این پرستاران هستیم؛ البته باید شرایط ویژه داشته باشند.
نظر شما