به گزارش ایرنا، فوتبال ایران را با هیچ استانداردی نمی‌توان سنجید. ظاهر ساختاری آن شکل کاریکاتورگونه‌ای از فوتبال روز دنیا است که در بطن آن وضعیت پیچیده و ناخوشایندی وجود دارد. دلالان، تصمیم‌گیرندگان اصلی فوتبال باشگاهی هستند. بخش زیادی از فعل و انفعالاتی که در لیگ‌های فوتبال ایران رخ می‌دهد محصول حضور دلال‌هاست؛ واقعیتی تلخ که نمی‌توان به هیچ شکل ممکن آن را نفی کرد.
فضای مجازی، ابزار دست دلالان
مهمترین ترفند دلالان برای اینکه شرایط به نفع آنها باشد ذائقه‌سازی است. آنها به جهت طرفداران میلیونی که تیم‌های باشگاهی فوتبال ایران دارند از طریق فضای مجازی و راه‌اندازی کانال‌ها و پیج‌های هواداری، احساسات هواداران را برانگیخته می‌کنند و به پشتوانه همین احساسات، باشگاه‌ها را تحت فشار می‌گذارند تا به درخواست‌هایشان جامه عمل بپوشانند. همین می‌شود که بازیکنان و مربیان بی‌کیفیت سر از تیم‌های بزرگ در می‌آورند. بخشی از این بی‌کیفیت‌ها خارجی‌ها هستند. سالهاست پرونده‌های شکایت از تیم‌های ایرانی در فیفا باز است. این تیم‌ها مجبورند میلیاردها تومان برای راضی کردن طلبکاران خارجی بپردازند. استقلال و پرسپولیس در صدر این تیم‌ها قرار دارند و هر روز خبری در خصوص بسته شدن پنجره نقل و انتقالات‌شان به جهت شکایت‌هایی که از آنها شده منتشر می‌شود.
رادو، دروازه‌بانی که در ایران میلیاردر شد
یکی از مهمترین چالش‌هایی که امسال مدیران پرسپولیس داشتند طلب میلیاردی رادوشوویچ از این باشگاه بود. دروازه‌بانی که برای هر دقیقه بازی برای سرخپوشان، بیشتر از ۵۰ میلیون تومان دریافت کرد. برانکو عملکرد خوبی در پرسپولیس داشت؛ اما چگونگی جذب بازیکنان خارجی که در زمان او به پرسپولیس آمدند با اما و اگرهای زیادی روبرو است. بازیکنان اوکراینی و استرالیایی هم چنین شرایط داشتند و بدون هیچ کیفیت فنی با آنها قرارداد بسته شد.
چه کسانی با دلالان همکاری می‌کنند؟
اگر دلال‌ها به راحتی می‌توانند با باشگاه‌ها معامله کنند تنها به دلیل این است که با آنها همکاری‌هایی صورت می‌گیرد. مربی‌ای که برای تیمش مهاجم خارجی ۷۵۰ هزار دلاری جذب کرد در نهایت مجبور شد این مهاجم بی‌کیفیت را در پایان فصل کنار بگذارد. جذب چنین بازیکنان بی‌کیفیتی زمانی شائبه‌برانگیز می‌شود که چندین بار مشابه آن تکرار می‌شود. در حالت نرمال یک مربی نمی‌تواند چندین بازیکن را با نظر خودش جذب کند و در نهایت عذر آنها را بخواهد؛ اما در فوتبال ایران چندین بار این اتفاق رخ داده است.
برخی دیگر از مربیان، خودشان دلال نیز هستند. آنها زمانی که هدایت تیمی را قبول می‌کنند با یکسری بازیکن که پیش از این هم با آنها کار کرده‌اند قرارداد می‌بندند؛ شرط امضای قرارداد با این بازیکنان، واریز بخشی از مبلغ قرارداد به حساب آنها است. این اتفاق در خصوص برخی مدیران باشگاهی نیز صدق می‌کند. چنین وضعیتی فقط باب میل دلالان و کسانی است که ذینفع هستند.
دلالی در فوتبال ایران آنقدر بسط پیدا کرده که حتی گفته می‌شود در مقاطعی برخی بازیکنان با نظر دلالان شانس پوشیدن پیراهن تیم ملی را پیدا کردند. اینکه این مسئله تا چه حد واقعیت داشته مشخص نیست اما نمی‌توان به راحتی آن را نفی کرد. با دلالی در تیم‌های باشگاهی نمی‌توان کنار آمد؛ امان از روزی که این موضوع به تیم‌های ملی هم سرایت کند.
نقش رسانه‌ها در دلالی
رسانه‌های پرمخاطب در ورزش ایران کم نیستند. بخشی از این رسانه‌ها که ادبیات هواداری‌شان کاملا متضاد با استانداردهای رسانه است در زمینه دلالی فعالیت‌های پیچیده‌ای دارند. کار به جایی رسیده که مدیران این رسانه‌ها توقع دارند انتخاب سرمربیان تیم‌های باشگاهی و حتی تیم ملی هم با جلب نظر مثبت آنها انجام شود؛ در غیر این صورت روزگار این تیم‌ها سیاه می‌شود. بدبختانه این که مخاطبان رسانه‌های دلال تصور می‌کنند دروغ هایی که توسط آنها منتشر می‌شود درست است.
چه باید کرد؟
مقابله با دلالی نیازمند یک همیت همه جانبه از سوی دست‌اندرکاران فوتبال اعم از مدیران، مربیان و بازیکنان است. در این خصوص فدراسیون فوتبال و به خصوص کمیته اخلاق باید همه اتفاقات غیرطبیعی که در فوتبال ایران رخ می‌دهد را رصد کند و با صدور احکامی بازدارنده، عوامل دلالی را بدون توجه به اسم و رسم‌شان حذف کنند. فوتبال ایران نیازمند یک پالایش است و نباید تحت تاثیر هجمه های احتمالی از سوی هواداران، بی‌تفاوت از کنار آن گذشت. قطعا اگر فدراسیون فوتبال در این خصوص اراده جدی داشته باشد سایر نهادهای مرتبط هم پای کار خواهند آمد و این اتفاق، شدنی است؛ به شرط اینکه مقابله با دلالی تبدیل به یک مطالبه عمومی باشد.
هواداران فوتبال ایران باید متوجه این واقعیت باشند که بخش زیادی از واکنش‌های آنها در خصوص تیم‌های مورد علاقه‌شان در جهت منافع دلالان است. هر خبری که در کانال‌های هواداری با سایت‌های زرد منتشر می‌شود پشت‌پرده‌ای دارد و هواداری که سرنوشت تیم محبوبش برای او اهمیت دارد نباید فریب این اخبار را بخورد. احساسات هواداری زمانی ارزشمند است که به پشتوانه‌ای در جهت اعتلای تیم‌ها تبدیل شود؛ وگرنه هستند کسانی که از این احساسات سوءاستفاده کنند و در نهایت به خواسته‌های خود که کسب منافع مالی است دست پیدا کنند.
نظر شما