به گزارش ایرنا، ورزشگاه آزادی پس از نزدیک به دو سال که از آغاز عملیات بازسازی آن می‌گذرد، آماده افتتاح شده و این هفته قرار است در صورت صدور مجوز شورای تامین استان تهران، با دیدار استقلال و سپاهان در روز ۱۳ دی رسما بار دیگر میزبان مسابقات فوتبال باشد.
طبق برآوردها، بیش از هزار میلیارد برای بازسازی کامل ورزشگاه آزادی بودجه لازم است و با وجود آماده شدن ورزشگاه بزرگ کشورمان برای میزبانی از مسابقات، فازهای بعدی بازسازی هم ادامه پیدا خواهد کرد تا این استادیوم بار دیگر نونوار شود و با رفع کامل خطراتی که درباره سازه‌های آن وجود داشت، دوباره میزبان مسابقات خاطره‌انگیر فوتبال کشورمان باشد.
در کنار خبر بازگشایی مجدد استادیوم آزادی، عملیات ساخت یک ورزشگاه ۴۰ هزار نفری هم که از گذشته طرح‌ریزی شده، قرار است سرعت بگیرد تا در کنار استادیوم صدهزار نفری، کمک حال فوتبال ملی و باشگاهی باشد. با این حال تجربه بازسازی ورزشگاه آزادی آن هم با یک هزینه گزاف نشان داد که فوتبال ایران بیشتر از آن که به ساخت استادیوم جدید نیاز داشته باشد، به اولویت قرار دادن نگهداری ورزشگاه‌ها و اماکن ورزشی نیاز دارد.
ورزشگاه آزادی را می‌توان نماد آشکاری از بی‌توجهی به مسئله نگهداری اماکن ورزشی در دهه‌های اخیر دانست. استادیومی که در چند سال اخیر با توجه به حجم بالای آسیب‌ها و تخریب‌هایی که داشت، تبدیل به یک بمب خاموش برای فوتبال ایران شده بود؛ به‌طوری که در یک بازه زمانی، دادستانی وارد عمل شد و به دلیل ناایمن بودن، سکوهای طبقه دوم که احتمال ریزش آن می‌رفت، ورود تماشاگران را به این طبقه ممنوع کرد. با وجود گذشت بیش از ۵۰ سال از عمر ورزشگاه آزادی، این استادیوم قطعا نیازمند بازسازی بر اساس تکنولوژی روز دنیا بود. با این حال مسئله‌ای که سبب شد ورزشگاه آزادی بازسازی شود، به روز شدن آن نبود. بلکه این استادیوم به دلیل یک شرایط حاد و خطرناک و ناایمن که ادامه بی‌توجهی به آن می‌توانست به یک فاجعه تبدیل شود، سبب شد مسئولان وزارت ورزش تصمیم به تعطیلی این ورزشگاه و آغاز تعمیرات آن بگیرند.
نکته قابل تامل اینکه ورزشگاه‌هایی هم که قرار بود در زمان تعطیلی استادیوم آزادی به عنوان استادیوم جایگزین میزبانی مسابقات را داشته باشند، با توجه به غفلت در موضوع نگهداری، با آسیب روبرو شده بودند. نمونه آن ورزشگاه تختی بود. ورزشگاهی که عدم برگزاری بازی‌های لیگ در چند سال اخیر در این استادیوم هم سبب شد تا عملا این ورزشگاه خاک بخورد و بخش‌های مختلف آن مستعمل و فرسوده شود. البته این‌ها تنها مشت نمونه خروار از استادیوم‌های مختلفی است که با توجه به در حاشیه قرار گرفتن مسئله نگهداری، آسیب‌های زیادی دیده‌اند و مورد تخریب قرار گرفته‌اند.
بی‌توجهی به شرایط نامناسب نگهداری استادیوم آزادی در چند دهه اخیر، زمینه‌ای را فراهم کرد تا بخش‌های ناایمن ورزشگاه، سال به سال بیشتر شود و چاره‌ای جز ورود بازسازی فوری و تعطیلی آن تا زمان ایمن شدن آن وجود نداشته باشد. با توجه به تجربه ورزشگاه آزادی، به نظر می‌رسد مسئولان باید مسئله نگهداری و پیشتیبانی اماکن ورزشی را با توجه بیشتری در برنامه قرار دهند و اجازه ندهند به مرور زمان در اثر کم‌توجهی‌هایی که صورت می‌گیرد، ورزشگاه از نظر ایمنی به شرایط خطرناکی برسد.
قطعا موضوع نگهداری و پشتیبانی از اماکن ورزشی اگر به صورت کامل در برنامه قرار بگیرد، هزینه‌هایی را به مجموعه ورزش کشور تحمیل خواهد کرد اما هزینه نگهداری و مرمت نقاط آسیب‌دیده در اسرع وقت، به مراتب کمتر از هزینه بازسازی آن پس از تلنبار شدن نقاط آسیب‌پذیر و همچنین ساخت یک ورزشگاه جدید خواهد بود.
به خصوص این که پژوهشگران، نگهداری را کلید فعالیت ایمن و صحیح اماکن می‌دانند و فعالیت‌های مربوط به اداره و نگهداری اماکن تنها ۵ تا ۱۵ درصد هزینه نهایی را در بر می‌گیرد. در این وضعیت، سیستم مدیریتی ورزش ایران به بازخوانی مسئولیت‌های نگهداری اماکن ورزشی نیاز مبرم دارد. در صورت در پیش گرفتن یک رویکرد عملی در این بخش و بازدیدهای منظم، می‌توان امیدوار بود که ورزشگاه‌های کشورمان علاوه بر عمر و خدمات بیشتر، با وضعیت حادی مانند اتفاقی که برای استادیوم آزادی افتاد، روبرو نشوند و باشگاه‌ها و تیم ملی کشورمان مانند ۲ سال اخیر از این استادیوم به آن استادیوم خانه‌به‌دوش نباشند.
نظر شما