به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از «ساینس الرت»، این الگوهای تازه کشف شده به دانشمندان اجازه می‌دهد تا بهتر نتیجه‌گیری کنند که کدام یک از دایناسورها هم می‌توانستند پرواز کنند.
«جینگ‌مای اوکانر» دیرین‌شناس تاریخ طبیعی در موزه «فیلد» گفت: دایناسورهای دوپا (Theropod) از جمله پرندگان، یکی از موفق‌ترین تبارهای مهره‌داران در سیاره زمین هستند. یکی از دلایل موفقیت آنها هم پرواز آنها است. یکی از علل دیگر نیز احتمالا مربوط با پرهای آنها بوده است؛ زیرا ساختارهای بسیار تطبیق‌پذیر و متنوعی دارند.
داده‌های جدید این محققان می‌تواند برخی از اختلاف نظرهای قدیمی حوزه دیرین‌شناسی درباره نمونه‌های پرواز دایناسورها را حل و فصل کند.
«یوسف کیات» پرنده شناس موزه فیلد با بررسی پرهای بال های ۳۴۶ گونه متفاوت از پرندگان از موزه‌های سرتاسر دنیا به یک نتیجه جالب دست یافت. از کوچکترین مرغ مگس‌خوار تا سرسخت‌ترین عقاب، همه پرندگان پروازکننده ۹ تا ۱۱ پر پروازی نامتقارن موسوم به شهپر (primaries) دارند. اما تعداد این شهپرها در پرندگانی که پرواز نمی‌کنند، بسیار مختلف است. شترمرغ بطور کلی فاقد این پرها است؛ در حالی که پنگوئن‌ها حدود ۴۰ شهپر دارند.
تعداد پرهای اصلی شهپر در کنار تقارن پرها و خصوصیات بال ها به درستی بازتاب دهنده توانایی پرواز همه پرندگان امروزی است.
این محققان با بررسی فسیل‌هایی با قدمت حد ۱۶۰ میلیون سال مشخص کردند که کدام نیاکان پرندگان این خصوصیات را داشته اند و از این رو احتمالا قادر به پرواز بوده اند. این محققان از بین ۳۵ گونه مختلف تعدادی را مشخص کردند که پرهای مناسب برای پرواز داشته اند.
به گفته این محققان، نتایج تحقیقات آنها حاکی است که پرواز فقط یک بار در دایناسورها تکامل یافته است و ادعاهای مربوط به اینکه پرواز چندین بار در دایناسورها تکامل داشته، تنها بر اساس داده‌های اسکلتی استوار است.
نظر شما