روایتی تلخ از غزه؛ اینجا فوتبال تسکین دردشان است

به گزارش ایرنا، پنج ماه از آغاز جنگ رژیم صهیونیستی علیه غزه می‌گذرد. بیش از ۳۱ هزار فلسطینی از جمله حداقل ۱۲ هزار ۳۰۰ کودک از ۷ اکتبر در غزه کشته شده‌اند. به گفته وزارت بهداشت فلسطین، بیش از ۸ هزار مفقود هستند و بسیاری در زیر آوارهای ویرانی ناشی از حملات هوایی و زمینی اسرائیل محبوس شده‎‌اند.

بر اساس آخرین داده‌های دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل متحد (OCHA)، سازمان بهداشت جهانی (WHO) و دولت فلسطین، بیش از نیمی از خانه‌های غزه یعنی ۳۶۰ هزار واحد مسکونی، ویران یا آسیب دیده‌اند. خیابان‌هایی که زمانی مملو از خنده بودند، اکنون تصویری دردناک را پیش رویتان گذاشته‌اند. زنان بر سر اجساد فرزندان مرده‌شان ناله می‌کنند، مردان به دنبال افراد مدفون در زیر آوار می‌گردند و کودکان ناامیدانه به دنبال غذا می‌گردند.

الجزیره در گزارشی درباره غزه نوشت: مردم غزه عشق خود را به فوتبال در میان آوارگی، ویرانی‌ها و قطعی اینترنت زنده حاصل از تجاوز وحشیانه اسرائیل به این منطقه، زنده نگه داشته‌اند.

مانند حمزه ال اوتی، هوادار رئال مادرید که شب‌های فوتبال لیگ قهرمانان اروپا برای او همیشه ویژه بوده است.در ماه نوامبر، ال اوتی و خانواده‌اش از حمله موشکی اسرائیل در کنار خانه‌شان در دیرالبلاح، که عمدتاً در هفته‌های اولیه به عنوان منطقه امن تعیین شده بود، به طرز معجزه‌آسایی نجات پیدا کردند.

ال اوتی در حالی که اشک‌هایش را پاک می کند، می‌گوید: «خانه من تلی از آوار است، جایی که تمام خاطرات فوتبالی من در آن دفن شده است. وقتی خانه داشتم، همیشه با یک قوطی نوشابه، چیپس و پاپ کورن پای تماشای بازی‌های لیگ قهرمانان می‌نشستم.»

او بازی رئال مادرید و لایپزیش در یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا را سعی کرد که در خانه یکی دوستانش تماشا کند: «به خانه دوستم خواهم رفت تا بازی را تماشا کنم. من نمی‌توانم این بازی را از دست بدهم. آنها [رئال مادرید] تکه‌ای از قلب من هستند.»

غزه از زمان آغاز جنگ مکرر با خاموشی های طولانی مدت اینترنت مواجه بوده زیرا چندین دکل مخابراتی سیار در حملات ویران شده است.

با وجود شرایط چالش برانگیز، هواداران فوتبال در غزه عشق به بازی را در دل خود دارند. این برای آن‌ها شادی و حواس‌پرتی لحظه‌ای را از بمباران‌ها و از دست دادن زندگی‌های گران‌بها به ارمغان می‌آورد.

فلسطینی‌های غزه چه روی دستگاه‌های رادیویی با باتری یا صفحه‌نمایش تلویزیون، چه روی تلفن‌هایشان با وجود اتصال ضعیف به اینترنت در میان قطعی ارتباطات، تمام تلاش خود را می‌کنند تا بازی‌ای که خیلی دوست دارند را پیگیری و تماشا کنند.

سوندوس ابونمر و مادرش از طرفداران بزرگ فوتبال هستند. این دختر ۱۵ ساله اهل دیرالبلاح، صاحب پیراهن النصر است که نام کریستیانو رونالدو، بازیکن مورد علاقه او را بر روی خود دارد.

او می‌گوید: «آخرین باری که یک بازی النصر را دیدم در ۱ فوریه، مقابل اینتر میامی بود، زمانی که تالیسکا گل شگفت انگیزی زد.» ابو نمر قبل از قطع شدن اینترنت، به سختی چند دقیقه از بازی را با تلفن تماشا کرده بود.

نمر درباره چگونگی دنبال کردن اخبار فوتبال می‌گوید: «[زمانی که] اینترنت وصل نیست، برای کسب خبرها، به رادیو اعتماد می‌کنیم و من از این طریق در مورد عملکرد فلسطین در جام ملت‌های آسیا در قطر شنیدم.»

فلسطین برای اولین بار در تاریخ خود به مرحله یک هشتم نهایی مسابقات رسید و موجی از شادی را در نوار غزه و کرانه باختری اشغالی به راه انداخت.

این هوادار جوان، با افتخار می‌گوید: «هیچ کس انتظار نداشت فلسطین از دور اول عبور کند. ما همه به این بازیکنان افتخار می‌کنیم.»

در غزه، فوتبال همیشه مترادف با زندگی بوده است. قبل از ۷ اکتبر و تجاوز رژیم صهیونیستی، فوتبال یکی از بحث‌های اصلی در بین مردم چه پیر و جوان در غزه بود. کافه‌هایی که در امتداد سواحل دریای مدیترانه که خط ساحلی غزه را تشکیل می‌دهند، ترتیبات ویژه‌ای را برای پخش بازی‌های فوتبال انجام می‌دادند و صدها طرفدار برای تماشا و تشویق دور هم جمع می‌شدند. بیشتر این کافه‌ها مانند کافه رانوش، الواها و فلامینگو در جنگ ویران شده‌اند.

در غزه پیش از جنگ بزرگ‌ترین بازی‌های فوتبال باشگاهی، مانند ال‌کلاسیکو (رئال مادرید و بارسلونا) یا دربی‌های انگلیس و جام جهانی فوتبال، خیابان‌ها را خالی می‌کرد زیرا همه در خانه‌هایشان جلوی تلویزیون به تماشای این مسابقات نشسته بودند.

بازل عبدالجواد، هوادار بارسلونا، پرستار بیمارستان شهدای الاقصی، یکی از طرفداران فرنکی دی یونگ است. در حالی که یک نسل در دوران کریستیانو رونالدو در مقابل لیونل مسی بزرگ شد، نسل فعلی به افرادی مانند وینیسیوس جونیور، جود بلینگهام، پدری و لمینه یامال احترام می گذارد. او می گوید: «من هر بازی بارسلونا را قبل از جنگ تماشا می‌کردم.»

این جوان ۲۳ ساله در خیابان صلاح الدین زندگی می‌کند. آخرین باری که بارسلونا در لیگ قهرمانان اروپا بازی کرد، عبدالجواد حرف تلخی در ادامه می‌زند: «فوتبال من را از بمب‌گذاری‌هایی که به نظر می‌رسد هرگز متوقف نمی‌شوند و واقعیت‌های این جنگ وحشیانه منحرف می‌کند.»

در حالی که بیشتر جمعیت غزه که بیش از ۱.۵ میلیون نفر هستند، در بحبوحه تخریب گسترده خانه‌ها به رفح در جنوب رانده شده‌اند، صدها هزار نفر اکنون در چادرها پناه گرفته‌اند. مانند هانی قرموت که یکی دیگر از هواداران بارسلونا است که پس از حمله نیروهای اسرائیلی به خانه‌اش در کمپ آوارگان جبالیا از شمال به رفح نقل مکان کرد. این اتفاق در ۲۷ اکتبر، یک روز قبل از ال کلاسیکو رخ داد.

او می‌گوید: «برای بازی شمارش معکوس داشتم که خانه‌ام مورد حمله قرار گرفت. پسرعموهایم که طرفدار رئال مادرید بودند و با آنها فوتبال تماشا می‌کردم نیز در یک بمب‌گذاری کشته شدند.»

قرموت دل‌شکسته و آواره راهی برای هواداری از تیم محبوبش ندارد. کسانی که می‌توانند برای مدت کوتاهی به اینترنت متصل شوند، خبرهای فوتبال را با همه افراد ساکن چادر به اشتراک می‌گذارند.

بیرون از چادرها، بچه‌ها هنوز هم فوتبال بازی می‌کنند. البته زیر سایه پهپادهای معلق و در میان ترس از بمب‌های اسرائیل. صرف نظر از آشفتگی اطرافشان، هواداران فوتبال به بازی روی می‌آورند تا از دردهای خود خلاص شوند.