به گزارش خبرنگار ایرنا، منصور ضابطیان متولد ۷ آذر ۱۳۴۹ در تهران، سفرنامه نویس نام آشنایی است که در روزنامه نگاری نیز خوش درخشیده و شاهد این گفته دستکم همان "قلم بلورین" است که برای برترین گزارش سال از جشنواره مطبوعات دریافت کرده و در مجری‌گری نیز ماندگار شده و نمونه آن "رادیو هفت" و مردم ایران سلام است که صاحب این قلم پرطرفدار را به چهره نیز شناخته شده کرده است.
با این همه سفرنامه‌های ضابطیان بیش از همه او را شناسانده و پرمخاطب کرده است، طوری که به عنوان نمونه "مارک و پلو" او که سال ۸۹ به کتابفروشیها آمد در کمتر از یکسال به چاپ دهم رسید و هنوز هم پرطرفدار است.
سفرنامه اخیر منصور ضابطیان که به تازگی از سوی نشر مون منتشر شده، مخاطب را شهر به شهر به توکیو، یوکوهاما، کیوتو، اوساکا، کوبه، نارا و هیروشیما برده و دیده‌ها و شنیده‌های خود از زندگی، فرهنگ و میراث فرهنگی ژاپن را "دودستی" به خواننده ارائه می‌کند.
جشن امضای کتاب دودستی، در شیراز برگزار و با استقبال طرفداران سفرنامه‌های ضابطیان روبرو شد. در این مراسم، نشست پرسش و پاسخ با نویسنده نیز برپا بود و ساعتی از آن به گفت و گو درباره سرزمین آفتاب تابان و دیگر تجربه های سفر او گذشت.
آنطور که ضابطیان در این نشست به یکی از کودکان طرفدارش پاسخ گفت تا کنون به حدود ۵۰ کشور دنیا سفر کرده است. حاصل سفرهای پرشمار این سفرنامه نویس ایرانی کتاب‌های مارک و پلو (سفرنامه‌ای از فرانسه، اسپانیا، لبنان، هندوستان، ایتالیا، اتریش، ارمنستان، کره جنوبی و آمریکا)، مارک دو (سفرنامه کشورهای دیگری مانند هلند، آلمان، پرتغال، یونان، عراق، کنیا)، برگ اضافی ( مجموع خاطرات از سفرهای مختلف)، سباستین (سفر به کوبا)، چای نعنا (سفر به مراکش)، موآ (سفرنامه ویتنام)، بی زمستان (سفرنامه تاجیکستان، آذربایجان و گرجستان) و اکنون دودستی (سفر به ژاپن) است.
با این همه منصور ضابطیان یکبار گفته بود عطر لوبیا پلو مادرش رابا هیچ چیز دنیا عوض نمی‌کند، در نشست پرسش و پاسخ با شیرازی‌ها از او پرسیدند آیا هنوز بر این گفته خود استوار است گفت: هر چند مشکلات بسیاری وجود دارد، اما مشکلات در همه جای دنیا هست و من ایران را با همه شرایط با هیچ کجا عوض نمی‌کنم، او در پاسخ به اینکه کدام کشور را بیشتر دوست داشتید گفت: برای هر کسی کشورش از همه عزیزتر است اما از میان کشورهایی که سفر کردم ایتالیا را دوست داشتم.
بیشتر پرسش و پاسخ‌ها معطوف به سفرنامه اخیر ضابطیان بود. او درباره نامگذاری این کتاب گفت: ژاپنی‌ها هر حرکتی را در ارتباط با دیگران با دو دست انجام می‌دهند به عنوان نمونه ارائه کارت و پرداخت پول در فروشگاه تنها با یک دست نوعی توهین به شما می‌رود، این حرکت در طول اقامت در ژاپن در من نیز عادت شد به گونه‌ای که در ایران نیز ناخودآگاه با ۲ دست چک را به متصدی بانک دادم و همانجا دیدم که چقدر این دو دستی در فرهنگ ژاپن اهمیت دارد.
او درباره روابط انسانی ژاپنی‌ها هم گفت: آنها اصلا خوشحال نیستند و روابط انسانی در میانشان بسیار کمرنگ است، دوستانشان را بغل نمی‌کنند، خارجی گریز هستند و دوست شدن با آنها دشوار است.
پس از برگزاری آیین رونمایی و امضای کتاب دودستی با این نویسنده نام آشنا و سفرنامه نویس پرطرفدار به گفت‌و گو پرداختیم.
یک سفرنامه خوب را با چه ویژگی‌هایی می‌شناسید؟
ضابطیان: سفرنامه باید اثری مستند، مبتنی بر حقیقت و بیان تجربه واقعی باشد و تخیل در آن راه پیدا نکند چرا که در این صورت به رمان تبدیل می‌شود.
ویژگی دیگری که یک سفرنامه را موفق می‌کند، این است که با قلمی شیرین و شیوا نوشته شود، این ویژگی است که هر اثر نوشتاری باید داشته باشد.
سفرنامه‌های کدام سفرنامه نویس‌ها را می‌پسندید؟
ضابطیان: هم در میان نوشته‌های داخلی و هم خارجی آثاری که شیوه سفرنامه نویسی داشته باشد خیلی پرشمار نیست، برخی از آنها از جنبه ای و برخی از آنها در بخش‌هایی سفرنامه است یا به سفرنامه نزدیک می‌شود.
اما نوشته‌های ویتولد شابوفسکی لهستانی را دوست دارم، نوشته‌های زولفو لیوانلی ترک جذاب است و از میان نویسنده‌های ایرانی هم قلم شیوا و روان رضا امیرخانی را دوست دارم و نوشته‌های او را می‌خوانم.
با گسترش گردشگری نیاز به سفرنامه‌ها هم بیشتر احساس می‌شود، اینکه با آگاهی به نقطه‌ای سفر کنیم مهم است.
سفرنامه بعدیتان مخاطب را به کجا می‌برد؟
ضابطیان: برای نگارش سفرنامه به مکزیک خواهم رفت، برنامه ریزی کرده‌ام در پاییز امسال سفری یک ماهه به مکزیک داشته باشم و سپس آغاز به نگارش سفرنامه‌ای از این کشور کنم.
معمولا ۲ ماه نیز نگارش کتاب طول می‌کشد و با زمان لازم برای چاپ و نشر، می‌کوشم تا کتاب تازه‌ام تا شب عید به دست مخاطبانم برسد.
کدام سفرنامه‌تان را بیشتر دوست دارید؟
ضابطیان: من داور خوبی برای پاسخ به این سوال نیستم و شاید با توجه به علاقه‌ای که به یکی از سفرها داشته‌ام ، درباره کتاب نیز سخن بگوییم اما از فاصله دورتر و نگاهی کلی‌تر، برای یک نویسنده بسیار شیرین و دلچسب است که مخاطب بگوید کتاب آخری از همه بهتر بود.
این گفته نشانه پخته شدن قلم و رشد است و خوشبختانه بسیاری از خوانندگان درباره کتاب دو دستی اینگونه گفتند.
کدام ویژگی، سفرنامه‌های شما را پرمخاطب کرده است؟
ضابطیان: شاید بتوان گفت روان نوشتن شاید هم چیز دیگری باشد و برخی خوانندگان آن را روان هم ندانند اما هر چه هست اکنون مخاطبان نوشته‌های من به این لحن عادت کرده‌اند و با آن همراه شده‌اند.
اگر بخواهید یک توصیه به جوانان روزنامه‌نگار بکنید؟
روزنامه‌نگاری پیوند محکمی با جست‌وجوگری دارد، باید از دفتر کار بیرون آمد، مشاهده کرد و به گفت‌وگو پرداخت.
این فرمول فعالیت روزنامه‌نگاری است، روزنامه نگار نباید در دفتر بنشیند و کپی پیست کند.
من از جوانی که فعالیت روزنامه‌نگاری را آغاز کردم، یک روزنامه نگار میدانی و گفت وگوگر بودم. اکنون عطش روزنامه‌نگاری خود را با با ساخت پادکست‌ها پاسخ می‌دهم چرا که امروز طرفداران عمومی بسیاری دارد.
نظر شما