به گزارش ایرنا؛ المان حکیم «ابوالقاسم فردوسی» در مجموعه تفریحی و توریستی مینی‌وُرلد ملایر برای نخستین بار شاعران، ادبا و هنرمندان استان همدان و قم را به این شهرستان کشاند تا در خُنکای آخر اردیبهشت زیر نم‌نم باران و گاهی وزش باد، گپ و گفتی شاعرانه با شاهنامه داشته باشند و اشعار حکیم سخن را با هم ردّ و بدل کنند.
حکیمِ سخن که در سخنان شایسته و بی‌بدیلش چنین گفت: «دریغ است ایـران که ویـران شود، کُنام پلنگان و شیران شـود»؛ «چـو ایـران نباشد تن من مـباد، در این بوم و بر زنده یک تن مباد».
و ادبا و شعرایی که ساعت‌ها زیر سایه کاخ خورشید از شکوه و فخر زبان و ادب پارسی گفتند و شنیدند، از حکیم «ابوالقاسم فردوسی» که یک تنه به اندازه هر فرمانروایی و هر شهریاری و به اندازه هر پهلوانی، زبان فارسی را نجات داده است.
استاد «فریدون محمودی» شاعر ملایری ضمن گرامیداشت زادروز حکیم فردوسی اظهار داشت: آنچه زبان فارسی دارد و به آن تکلم می‌کند از فرزانه طوس است و چه زیبا سرود: «ایران من ای خطه شیران بیشه/ خصم‌افکن و سردار و سالاری همیشه» یادآور مردان بی‌باک و دلیری/ بر شرق و غرب آسیا کردی امیری».
«دریای آبی رنگ تو همتا ندارد/ سرسبزی و ذهن تو را صحرا ندارد، «در خاک تو تهمینه‌ها سهراب دیدند/ راه‌های کژ اندیشه و عکس آب دیدند، «دهقان طوس این قصه را می‌خوانده/ بردما زال سپیدت مانده بر تاریخ برجا».
وی بیان کرد: زبان و ادبیات فارسی که در طول اعصار گذشته ایران در برابر بلایا و مصائبی که قرار گرفته، یک حلقه اتصال برای همه فرهنگ‌ها، استقامت و پایداری و در اصل استحکام ایران زمین بوده و فرهنگ غالب بر شمشیر بوده است.
حکیم فردوسی بزرگترین حماسه‌سرای جهان هستی
محمودی با اشاره به سخنی شیوا از حکیم طوس، اینگونه ادامه داد: «پی افکندم از نظم کاخی بلند/ که از باد و باران ناید گزند» و آنچه ما امروز می‌بینیم از زبان پارسی، اینکه باید زبان و ادب پارسی برای همیشه زنده بماند.
«حسن مالمیر شاه‌زیدی» متخلص به «حامد تویسرکانی» که ۳۱ سال در سنگر تعلیم و تربیت تدریس کرده و انجمن ادبی رضی را در تویسرکان عهده دار است، از چاپ کتاب جدیدی از خود که وزن را در شعر نو سروده، خبر داد و افزود: حکیم فردوسی بزرگترین حماسه سرای جهان هستی است و این افتخار نصیب ملت ایران شده که همچون مردی بزرگ، زبان و ادبیات فارسی را تا قله‌های ترقی و تعالی ارتقا داده است.
وی اظهار کرد: حکیم فردوسی در راه وطن‌پرستی و وطن‌دوستی و ارج نهادن به حرمت آب، خاک و نوامیس ایران زمین چنین فرمود: «چو ایران نباشد تن من مباد/ در این بوم و بر زنده یک تن مباد».
مالمیر وصیت‌نامه منظومی به زبان فارسی سروده که به بخشی از آن اشاره کرد؛ «به مرگم باده و مطرب بخندید/ درِ غم را به روی خود ببندید»، «نباید خاک غم بر سر ببارید/ یا اشکی به روی گونه آرید».
«تنم را در خم میخانه شویید/ به گوشم رمز مستی مرا بگویید»، «مبادا مُفتی و ملا و قاری به بزم ما نماید سوگواری/ به خاکم شاخ انگوری بکارید/ شراب و شمع و شیرینی گذارید».
«برایم نی‌نوازان نی نوازند/ سرود عشق و مستی را بسازند»، «دهد جامی به دست هر که آید/ جماعت را سراسر مست سازید».
«هر آنچه به خونها ماند باقی/ به خاکم شُر دهد مستانه ساقی»، «که تا مست از شراب ناب گردم/ به آرامی به گورم خواب گردم».
هر چه داریم از حکیم فردوسی است
و «علی علیپور» مسئول انجمن ادبی سرای سخن شهرستان نهاوند اینگونه سخن آغاز کرد: «به نام خداوند جان و خرد/ کزین برتر اندیشه برنگذرد».
او گفت: ما هر چه داریم، از حکیم فردوسی است، از نظر احساسی، عاطفی، ناسیونالیستی و تاریخی و باید به حکیم سخن افتخار کنیم.
علیپور تاکید کرد: سعدی و حافظ جای خود را دارند، این سروده «ز شیر شتر خوردن و سوسمار/ عرب را به جایی رسیده است کار/ که چرخ کیانی کند آرزو/ تفو بر تو این چرخ گردون تفو»، در مقابل ادب و زبان فارسی ماست، آنجا که فردوسی ۳۰ سال زحمت می‌کشد تا زبان فارسی را زنده نگه دارد و در مقابل اعراب می‌جنگند و خودش می‌گوید: «بسی رنج بردم در این سال سی/ عجب زنده کردم بدین پارسی».
وی تاکید کرد: انجمن‌های ادبی سراسر ایران با زبان و تفکر فردوسی ایستاده‌اند و زندگی می‌کنند و همایش امروز بزرگداشت حکمی فردوسی در ملایر نیز افتخاری برای ایران شناسان و فارسی شناسان است.
و این سروده زیبا از استاد علیپور شاعر نهاوندی که گفت: «تازه‌تر آورده است کوله‌باری یاس و شب بو از سفر آورده است/ غنچه دل را زد به دریا/ تن به پیراهن درید»، «دامن احساس خود را تا کمر آورده است/ تا همیشه روشنی بخشد به برکه بی‌درنگ».
«کرم شب‌تاب از دیاری بی‌خطر آورده است/ از میان موج و باد آهسته و با غرور/ کاروان همدلی بی‌دردسر آورده است»، «عشق چون آمد به استقبال با لبخند گفت/ ای عجب ساقی شرابش را تا سحر آورده است»، «کاش برگردی ببینی ای پلنگ این صحنه را/ آهوان را ماه امشب زیر پر آورده است».
فردوسی زبان فارسی را زنده نگه داشت
رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی ملایر نیز اظهار کرد: فردوسی یکی از پنج شاعر برجسته ایران است که با ۶۳ هزار بیت بر وزن فعولن فعولن فعل، حماسی‌ترین اشعار را سروده و زبان و ادب پارسی را زنده نگه داشته است.
«فرشاد کشاورزیان» با تاکید بر اینکه در شاهنامه کمترین لغات و واژه‌های عربی بکار رفته است، افزود: حکیم ابوالقاسم فردوسی در روستای پاژ از توابع توس در مشهد و در خانواده‌ای از دهقانهای توس زاده شد و دوران جوانی را در ثروت و خوشی فراوان گذراند، اما به دلیل اینکه به کار شاهنامه پرداخت در ۶۵ سالگی دچار تنگ‌دستی شد و برخی اغنیا از وی حمایت کردند.
وی به این بیت حکیم ابوالقاسم فردوسی «بیفکندم از نظم کاخی بلند که از باد و باران نیابد گزند» اشاره و بیان کرد: این کاخ بلندی که فردوسی بزرگ به وسیله ابیات حماسی شاهنامه پی‌افکنده در بلندای زمان و تاریخ، زنده‌تر شده است.
رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی ملایر افزود: امروز با همکاری فرمانداری ویژه و شهرداری ملایر در مجموعه مینی‌وُرلد یا جهان کوچک برنامه‌ای به مناسبت پاسداشت زبان و ادبیات فارسی و بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی با حضور شاعرانی از شهرهای همدان، ملایر، تویسرکان، نهاوند و قم برگزار شد.
کشاورزیان هدف از برگزاری این برنامه را بهره‌مندی از آثار بزرگان شعر و ادب پارسی و معرفی این آثار و معرفی مجموعه جهان کوچک عنوان کرد.
به گزارش ایرنا؛ ۲۵ اردیبهشت‌ماه روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی است.
نظر شما