به گزارش ایرنا، کشتی فرنگی ایران که با ۶ سهمیه کامل راهی پاریس شده بود در قلب اروپا نمایش بی‌نظیری داشت و توانست با کسب ۲ طلا، یک نقره و یک برنز جایگاه ایران را در جدول مدالی سی و سومین دوره بازی‌های المپیک سامان دهد.
برای شاگردان حسن رنگرز، محمدهادی ساروی و سعید اسماعیلی مدال طلا، علیرضا مهمدی مدال نقره و امین میرزازاده مدال برنز کسب کردند. این دومین نتیجه تاریخی کشتی فرنگی ایران در ادوار المپیک به شمار می‌رود. پیش از المپیک پاریس، شاگردان محمد بنا در المپیک ۲۰۱۲ لندن با کسب سه نشان طلا بهترین نتیجه این رشته را به ثبت رساندند.
تیم ملی کشتی فرنگی کشورمان با کسب ۲ طلا، یک نقره و یک برنز برای اولین بار با کسب ۴ مدال در المپیک تاریخ‌ساز شد و بهترین عملکرد مدالی را بین تیم‌های حاضر از خود به جای گذاشت.
اما شاهکار پاریس چگونه شکل گرفت و عوامل دخیل در این اتفاق مهم ورزشی چه کسانی بودند؟
برای بررسی موفقیت تیم ملی کشتی فرنگی در پاریس نخست باید به دنبال استعدادیاب‌ها و مربیان سازنده در استان‌ها و شهرستان‌ها برویم، کسانی که در ورزش ایران ناشناخته هستند و شاید فراموش شده؛ اما نقش آنان در توسعه کشتی فرنگی و معرفی جوانانی مانند سعید اسماعیلی بر کسی پوشیده نیست. این نفرات از دورافتاده‌ترین روستاها تا کلان شهرها حضور دارند و حلقه اول پازل موفقیت به شمار می‌روند.
شاید تعداد محدودی از این مربیان سازنده، فرصت حضور در جمع اعضا کادر فنی را داشته باشد. مانند حسن حسین‌زاده که در ۱۲ سال گذشته ۲ قهرمان المپیک (قاسم رضایی و محمدهادی ساروی) را از شهرستان آمل به ورزش ایران تحویل داد یا رحیم گیوی مربی سازنده برادران گرایی از دیگر مربیان سازنده کشتی کشورمان در شیراز است که حاصل کار شاگردانش یک مدال طلای المپیک و چندین مدال جهانی است.
لیگ پویا زمانی برای درخشش جوانان
یکی دیگر از مهمترین محرک‌های موفقیت کشتی فرنگی لیگ پویا است که هر ساله با وجود قهرمانان نامدار این رشته برگزار می‌شود. این لیگ چند کارکرد مهم برای فرنگی‌کاران دارد. از یک سو جایی برای خودنمایی جوانان کم نام و نشان به شمار می‌رود و در سوی دیگر قهرمانان با حضور در تیم‌های مختلف هم خود را برای رقابت‌های بزرگ آماده نگه می‌دارند و هم اینکه کارکرد اقتصادی دارد.
لیگ و برگزاری آن در چند هفته متوالی این فرصت را به جوانان می‌دهد تا توانایی خود را در مصاف با قهرمانان بزرگ بسنجند و برخی مواقع برابر بزرگان جهان و المپیک قرار بگیرند. از دل این لیگ، بی‌تردید نفراتی بیرون خواهد آمد که آینده کشتی فرنگی ایران به شمار می‌روند.
پایان گعده‌ای به نام کمیته فنی
یکی از مهمترین کارهای علیرضا دبیر در پنج سال گذشته انحلال کمیته فنی بود. دبیر به عنوان قهرمان جهان و المپیک از تصمیمات کمیته فنی و نواقص آن به خوبی آگاه بود، لذا این کمیته را کنار گذاشت و شرایط انتخابی‌ها شفاف شد و حتی بزرگانی مانند محمدعلی و محمدرضا گرایی، حسن یزدانی، کامران قاسمپور و امیرحسین زارع می‌بایست در انتخابی حضور داشته باشند.
انتخابی‌های تیم ملی به صورت دستورالعمل تهیه و در اختیار رسانه‌ها قرار گرفت. از دل همین انتخابی‌ها جوانانی مانند سعید اسماعیلی، علیرضا مهمدی، امیررضا معصومی، میلاد والی‌زاده و فردین هدایتی به کشتی معرفی شدند و کسب نشان طلای سعید اسماعیلی شاید بزرگترین دستاورد انتخابی بود.
سعید اسماعیلی با کسب عنوان قهرمانی کشور به مسابقات قهرمانی آسیا رفت و با نشان طلای آن رقابت‌ها رقیب مرد کهنه‌کاری به نام محمدرضا گرایی شد. شاید اگر در گذشته بحث انتخابی بین یک جوان و قهرمان المپیک مطرح می‌شد، مصلحت‌ها، ذهنیت را به سمت نتیجه‌گرایی و تاکید بر تجربه می‌برد و کسی جسارت جوانی مانند اسماعیلی را نمی‌دید. اما در شیوه جدید انتخابی، گرایی نیز قبول کرد که برابر اسماعیلی قرار بگیرد و نتیجه آن هم یک مدال طلا برای پدیده کشتی ایران در المپیک بود.
مدیریت خاص دبیر
علیرضا دبیر شخصیت خاصی دارد و به گواه بسیاری از همکاران او کارکردن با این قهرمان سخت و طاقت فرسا است. او کنار توسعه زیرساختی، فرهنگی، اقتصادی و ورزشی کشتی، قوانینی نیز دارد که سبب شده حاشیه‌ها از بین برود.
وی در بسیاری از تصمیمات خود مستقل از کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش عمل می‌کند و حتی در تعیین پاداش‌ها نیز نشان داد نتیجه‌گیری در المپیک مهمترین کار یک ورزشکار است و برای مدال طلای المپیک پاداشی به غیر از پاداش کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش را تعیین کرد.
رئیس فدراسیون کشتی با تدبیر خود تمام شرایط را برای رفاه، تفریح و تمرین کشتی‌گیران فراهم کرد و حتی یک دوراندیشی خوب نیز داشت؛ او قهرمانان کشتی را به دهکده المپیک نبرد بلکه ملی‌پوشان را در هتلی نزدیک سالن مسابقات اسکان داد. تدبیری که در اوایل مورد بحث بسیار بود اما پارک خوابی نامداران ورزش جهان، گلایه قهرمانان کشورهای دیگر و کیفیت بد غذای پاریس مهر تاییدی بر تصمیم او بود.
تاریخ‌ساز مثل رنگرز
حسن رنگرز را می‌توان از نسل مربیان تاریخ‌ساز کشتی ایران قلمداد کرد. او هم عنوان قهرمانی جهان را در کارنامه دارد و هم اینکه مجهز به دانش روز دنیا است و از جمله مدیران ورزشی است که هم در سطح استانی و هم وزارت تجربه موفقی کسب کرده و تمام این تجارب را در ۲ سال گذشته به عنوان چراغ راه موفقیت خود به کار گرفت تا بتواند در نخستین تجربه المپیکی خود به عنوان مربی یک اتفاق بسیار مهم را رقم بزند.
وی که در گذشته با کسب نشان طلای کشتی فرنگی طلسم شکنی کرده بود این روزها در پاریس نامی آشنا است که با کمک تیم فنی خود توانست پاریس را فتح کند. کسی که هیچگاه اهل حاشیه نبوده و تمام کارکترهای شخصیتی از وی مربی ساخته که دوست و دشمن لب به تمجید از قهرمان اسبق کشتی جهان باز کردند.
یکی از این تصمیمات خوب او، انتخاب جوان کم نام و نشان به جای قهرمان المپیک بود. رنگرز با چشم بستن بر روی تمام مصلحت‌ها سعید اسماعیلی را وارد چرخه انتخابی تیم ملی کرد و در بوداپست وی را به میدان سخت نامداران فرستاد جایی که پسر دزفولی از آن سربلند بیرون آمد و نفر نخست وزن ۶۷ کیلوگرم برای حضور در المپیک شد.
نظر شما