چالش کمبود مراکز درمانی در چین؛ پکن نگران ورود سرمایه‌گذاران خارجی به این حوزه

به گزارش روز دوشنبه ایرنا از نشریه استریتس تایمز، بیماران در چین مدت‌هاست که با گزینه‌های محدودی برای دریافت خدمات بهداشتی و درمانی که توسط بیمارستان‌های خارجی ارائه می‌شود، مواجه بوده‌اند، اما این وضعیت ممکن است به زودی تغییر کند زیرا درهای این کشور به روی بیمارستان‌های خارجی باز می‌شود.

دولت چین ماه گذشته اعلام کرد که بیمارستان‌های کاملاً خارجی اکنون می‌توانند در شهرهای پکن، تیانجین، شانگهای، نانجینگ، سوجو، فوجو، گوانگجو و شنجن و همچنین در جزیره هاینان تاسیس شوند.

این اقدام را می‌توان آخرین تلاش گسترده پکن در بخش پزشکی دانست که با شرایطی از جمله کاهش سرمایه‌گذاری خارجی و مشکلات دیرینه‌ای مانند افزایش هزینه‌ها و فساد روبرو است. دولت چین برای اولین بار اواخر سال ۱۹۸۰ اجازه سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی را در بخش پزشکی داخلی صادر کرد، اما قوانین سرمایه‌گذاری در طول این سال‌ها متفاوت بوده است.

بر اساس داده‌های دولت پکن در سال ۲۰۲۱، از میان پیش از یک میلیون و ۷۰ هزار مراکز بهداشتی در چین تنها ۳۰۲ موسسه سرمایه‌گذاری خارجی و ۱۱۴ مورد از آنها بیمارستان بودند.

درهمین راستا، جک وو شریک شرکت آکادیا در شانگهای بر این باور است که اقدام اخیر دولت پکن نشان می‌دهد که به فاصله بین بیمارستان‌های خارجی و محلی همچنان واقف است.

وی همچنبن به چالش‌هایی شامل «زمان طولانی انتظار برای بازگشت سرمایه‌گذاری»، «فقدان اطمینان نظارتی در مورد مسائلی مانند فرآیند واردات تجهیزات پزشکی دست‌دوم» و «الزامات مجوز برای انتقال پزشکان خارجی از بیرون کشور» اشاره کرد.

این نشریه سنگاپوری در رابطه با مبارزه چین با فساد در زمینه پزشکی نوشت: یک بیمارستان محلی خصوصی در استان جیانگسو یک ماه پیش به دلیل جعل سوابق پزشکی برای کلاهبرداری بیمه تحت بررسی قرار گرفت و مشخص شد که بیش از ۲۲ میلیون یوان (حدود سه میلیون و ۱۰۸ هزار دلار آمریکا) از وجوه بیمه به طور غیرقانونی استفاده کرده است.

جائو هنگ بنیان‌گذار شرکت بهداشتی لاتیود شانگهای هم اظهار داشت: موفقیت بیمارستان‌های خارجی بستگی به میزان شناسایی برند آنها در میان مشتریان هدفشان خواهد داشت.

وی افزود: برای بیمارستان‌های خارجی که به دنبال بازار عمومی هستند، اطمینان از اینکه بیمارانشان می‌توانند از بیمه پزشکی استفاده کنند، مهم است.

جائو اضافه کرد: فعالیت در شهرهای ثروتمند و درجه ۲ و ۳ ممکن است یک گزینه باشد، اما اگر آنها به دنبال مشتریانی با درآمد بالاتر باشند، شهرهای درجه یک مناسب‌تر باقی می‌ماند.

وی ادامه داد: «برای بیمارستان‌های خارجی، بازار هنوز به اندازه کافی بزرگ است، حتی با در نظر گرفتن این که گروه هدف مشتریان کوچکتر خواهد بود. این بزرگ‌ترین جذابیت است.»